Liza

41.

Είχε περάσει μια εβδομάδα από εκείνη την ημέρα στο νοσοκομείο.

Είχαμε γυρίσει στο σπίτι πλέον.

Είχα άλλη μια εβδομάδα εδω στον Καναδά. Μετά θα γυρνούσα Νέα Υόρκη.

Μετά από αυτό το συμβάν όλοι είμαστε κάπως περίεργα.

Με τον Νέιτ μίλησα μέσα στην εβδομάδα και του είπα το τι έγινε. Του ζήτησα συγγνώμη που δεν του απαντούσα τόσες μέρες αλλά φάνηκε να κατάλαβε.

Προφανώς και δεν του είπα τίποτα για τον πατέρα του. Για τον πραγματικό του πατέρα εννοώ.

Θα ήθελα να του μιλήσω από κοντά. Μέχρι στιγμής ο Λουκάς δεν έχει δώσει σημεία ζωής και αυτό φαίνεται να τρομάζει πολύ τους γονείς μας.

Καθόμασταν όλοι στην τραπεζαρία και τρώγαμε.

Δεν μίλαγε κανείς μας.

"Μπορούμε να μιλήσουμε λίγο;" ρώτησε η Βετα και άφησε κάτω το πιρούνι της.

Είχε ανακάμψει αρκετά από το χειρουργείο. Οριακά έτρεχε μαραθώνιο.

"Τι έγινε κοριτσάκι μου πονάς;" ρώτησε κατευθυαν η μαμά και εκείνη ρολαρε τα μάτια της.

"Οχι μαμά. Είμαι μια χαρά. Είμαι τέλεια. Μπορείς να μην αγχώνεσαι;" την ρώτησε και εκείνη έσκυψε το κεφάλι της.

"Πες Βετα" είπα χαμηλόφωνα ενώ κοίταζα το πιάτο μου.

"Τι να πω; Εδώ και μια εβδομάδα είμαστε λες και έχει πεθάνει κάποιος" είπε και μας κοίταξε όλους.

"Κοριτσάκι μου νιώθουμε τεράστιες ενοχές γι αυτό που συνέβη" είπε η μαμά μέσα από τα δόντια της και την κοίταξα.

"Ρε μαμά..." ξεκίνησε να λέει η Βετα αλλά την διέκοψα.

"Μαμά! Είπαμε κάτι στο νοσοκομείο. Πρέπει να καταλάβεις ότι εγώ και η Βετα έχουμε μεγαλώσει. Δεν είμαστε πια 10 χρονών. Μπορούμε να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας μόνες μας. Τέλος με τις τύψεις πια" είπα και άφησα και εγώ το πιρούνι μου στο πιάτο.

"Καλά λέει η Λιζα" συμφώνησε η Βετα μαζί μου και με κοίταξε με ένα μικρό χαμόγελο.

"Πρέπει να σας πω κάτι" είπα και κοίταξα τους γονείς μας" είπα και το βλέμμα και των δυο καρφώθηκε πάνω μου.

"Εκείνη την ημέρα πήρα τηλέφωνο τον Πέτρο και τον Αλεξ να έρθουν" ξεκίνησα να λέω και ήδη με κοιτούσαν με απορία.