YARALI HAYALLER (+18)

YH • 59 | KUTLAMA VE MATEM

Savaş Akduman'a

Nüket Kozcu'ya

Bölümü oylayıp öyle okumaya geçin kırmızı güllerim, bol bol da yorum.

59. BÖLÜM: KUTLAMA VE MATEM

Dünyamın sonunu getiren...

o gözler oldu.

⋆꙳•̩̩͙❅*̩̩͙‧͙ 🌹‧͙*̩̩͙❆ ͙͛ ˚₊⋆

Hayatın kötü olduğunu söyleyebilirdik ancak her gün iyi veya kötü sürprizlerini usanmadan sunduğunu göz önünde bulundurursak sıkıcı olduğunu asla söyleyemezdik.

Bugünki sürpriz ortadaydı; ya kutlama duygusuyla havaya uçacak ya da matem duygusuyla en dibe çökecektim.

Aramızda nereden geldiğini bilmediğim bir ışık kemeri oluşuverdiğine yemin edebilirdim. Kutunun üstündeki kırmızı ışık küçük pırlantalarla çevrili kırmızı taşlı yüzüğün etrafını loş biçimde aydınlatırken, şu anki halimi özetleyen tek şey donup kalmak olabilirdi; donup kalmıştım.

Bana gerçekten evlenme mi teklif ediyordu?

Hayalini kurmaktan korktuğum için düşüncesini bile aklıma getirmemeye çalıştığım şey, mucize gibi gerçekleşmiş olarak karşımda mıydı sahi? Evlenmem demişiti. Olmaz demişti, dünya dursa olmaz. Olmuş muydu? Kalmış mıydım şimdi gözlerimi kapatıp hayalimde görmeye bile korktuğum bu sözlerin altında, hiçbir uyarı olmaksızın.

Elinin üstündeki elim bir santim kıpırdamadı, yüzük kutusu avucumu uyuşturmuş beni olduğum yere, ana çivilemişti. Uyuşma parmak uçlarımdan kollarıma süzülüyordu. Aklım gördüğünü reddedercesine karmakarışık olmuştu.

Aman Allahım gerçekti, hem de ne gerçek.

Bir an içimde heyecanın beraberinde getirdiği bir ateş yandı, gözlerimi görüntüsüne kaldırdım. Karşımdaydı, parlayan koyu gözlerle bana bakıp evlenme teklif ediyordu. Göğsüme hoş bir his doluştu, kıpır kıpır oldu içim. Kutlama.

Dünya üzerinde evlenmek isteyeceğim tek adam Savaş Akduman'dı. Çünkü sevdiğim adam.

Beni şu ana çekmek için hafifçe öksüren Savaş, "Nüket," diye seslendi. "Bir şey söylemeyecek misin?"

Söylemez olur muyum? Söyleyecektim tabii; kelimeler ağzımın içinde kupkuru ekmek gibi çatırdamasaydılar, damağıma batmasaydılar.

Onca romantik filmin, kitapların erkek-kadın karakterlerinin bu kısma geliş anını düşündüm. Kimse orada susmuyordu, susmazdı. Cıvıl cıvıl bir canlılıkla kadın bülbül gibi evet diye şakırdı. Ben susuyordum, içim tıkabasa korkuyla doluyordu. Bir şey söylemek? İstemiyorsam da mı? Bir şey söylemekten çok çıkmak istiyorum bu similasyondan.

Yüzüğe saplanıp kalmış gözlerimi ona kaldırdım. "Ben..." Bu an, yüzük, teklif... O kadar gerçek dışı geliyordu ki ne diyeceğimi bilemiyordum. Göz kapaklarım ağır ağır kapanıp açılıyordu. "Ben... Ben anlamıyorum," diyebildim, şaşkınlık mum alevi gibi titreşiyordu sesimde. Nefesimi düzeltmeye çalıştım. "Neden bana evlenme teklifi ediyorsun, Savaş?"

Geleceğimiz sallantıdayken, neden bir gelecek?

Asıl kafası karışan oymuş gibi bakarak, "Neden evlenme teklif ettiğimi anlamıyor musun gerçekten?" diye sordu, hızlı ve mantıklı çıkan sesiyle sanki bunun cevabını zaten bilmem gerekiyormuş gibi. "Nüket?"