RAMAK KALA

DÜŞTÜYSEK KALKARIZ -ya da böyle yuvarlanıp gideriz

Yanlışlıkla silinip iki kere yazmak zorunda olduğumuz bir bölüm oldu. Sizden destek bekliyorum. Beğenmeyi ve yorum yapmayı lütfen unutmayın. Keyifli okumalar çileklerim 🍓🍓🍓🍓🍓🍓🍓🍓🍓🍓🍓🍓🍓🍓🍓🍓🍓🍓

Yaşamak zordu.

Üzgünken yaşamak çok daha zordu.

Üzgün ve yalnızken yaşamak daha zordu.

Üzgün, yalnız ve terkedilmiş olarak yaşamak daha da zordu.

Ama en zoru şuydu.

Üzgün, yalnız, terkedilmiş ve sınav öğrencisi olarak yaşamak...

İşte bunu anlatmaya kelimeler yetmezdi.

Yetmiyordu da o yüzden konuşmuyordum.

Ve Efsun çıldırmak üzereydi.

Tamam tamam hani yalnızdın diyeceksiniz.

Efsun sayılmaz. Efsun benim kankam.

Ben Ceyhun gelene kadar hep yalnız hissedeceğim.

Her neyse, şu konuyu kapatıyorum.

''Kankaaağğğğ!''

''Efsun artık bağırmayı, hatta böğürmeyi keser misin?''

''Kızım içim şişti. Allah aşkına dışarı çıkalım.''

''Sen çıkabilirsin benim canım istemiyor.''

''Ama hayat böyle geçmez. Bak vallaha daha kimler gelir kimler geçer, unut şu Ceyhun'u.''

İşte bu pek mümkün değildi. Birleşme umudum yoktu ama unutmayı şu an için düşündüğüm söylenemezdi.

''Efsun Allah aşkına bıdı bıdı yeme beni. Bak zaten halim yok!''

Efsun yatakta tepetaklak yatıyordu. Duruşunu düzeltti ve bana bakarak oldukça sert bir şekilde konuştu.

''Bak söylemeyecektim ama artık yetti. Kızım bir erkek için ne hallere düştün, kendine gel artık. Annen hamile haliyle perişan oldu. Baban desen adamın omuzları çökmüş. Ayrıca şu an ders çalışıyor olmamız gerekirdi biz burada oturmuş nelerle uğraşıyoruz.''

İçimde aniden bir sinir patlaması beliriverdi.

''Bak bana akıl vermeni istemiyorum Efsun. Bunların bende farkındayım. Toparlanıyorum tamam mı! Zaten okulların açılmasına birkaç gün kaldı, stresliyim. Ayrıca belki anlamak istemiyorsun ama benim tek üzüldüğüm şey Ceyhun değil. Onunla birlikte giden heveslerim. Ne bileyim bana bu kadar güzel davranan ve güvendiğini düşündüğüm birisi beni bu şekilde yüzüstü bırakınca mahvoldum. Yani konu oradan bakınca sadece erkek mevzusu gibi gözükebilir ama değil. Konu benim Ceyhun'u kendi gözümde koyduğum yer ve onun beni itam ettiği şeyler!''

Efsun şöyle bir saçını savurdu.

''Yani sen bu Ceyhun'a gerçeği ispat edebilsen rahatlar mısın?''

''Yani en azından kendimi haklı çıkardığım için bir tık sakinleşirim. En azından geçmişi geçmişte bırakmayı denerim.''

''Hayır hayır. Şimdi bana söz vereceksin. Senin haklılığını ispatlayınca bu Ceyhun depresyonu bitecek!''

Gözlerimi kıstım.

''Efsun sen ne biliyorsun Allah aşkına? Desene bana!''

''Bak kankacım. Söz vermezsen olmaz.''

''Söz veremem ama şunu söyleyebilirim ki elimden geleni yapacağıma yemin ederim.''

Efsun sevinçle ellerini çırptı.