RAMAK KALA

YOLUN SONU GÖRÜNMÜYOR!

Finale gidiyoruz son üç bölüm kaldı dostlarım 🍓🍓🍓🍓🍓🍓🍓🍓🍓🍓🍓🍓🍓 Yorum yaparak destek olmayı unutmayın 🌸🌸🌸

Yani sevinsem mi üzülsem mi bilemediğim o anlardayız. Son sınavların başladığı pazartesi günündeyiz. Seviniyorum çünkü iğrenç olarak tanımladığım bu sınavlardan artık kurtuluyorum. Üzülüyorum çünkü bir daha asla hayatım boyunca lise sınavlarına girmeyeceğim.

Kahretsin!
Daha önce hiç bu ihtimali düşünmemiştim. Ne yani! Şimdi ergenlik dönemi bitti mi? Bu demek oluyordu ki bir daha annemle babama asla şımarıklık yapıp sınavların arkasına sığınamayacağım ya da okul sırası dar geliyor diye dert yanamayacağım ama en kötüsü Ceyhun'u, Vedat'ı ve Efsun'u aynı anda göremeyeceğim. Hepimiz farklı şehirlere savrulursak nasıl yakın arkadaş kalacaktık ki? Dahası ben Ceyhun'la hala sevgili kalabilir miydim? Ben kalırdım kalmasına ama Ceyhun Efendi ne yapar eder çapkınlık yapardı. Zaten yakışıklı, karizmatik kısacası muhteşem bir insandı. Hem uzun zamandır bana çilekli sütte almamıştı belkide benden sıkılmıştı.

İçimdeki minik Şeytan Zehra bile gözlerini devirdi bu kuruntularıma ama ben omuzlarını silken küçük arsız bir çocuk gibi sızlanmayı tercih ettim.

"Sıkıldın değil mi sen benden?" Aynaya karşı saçlarımı örerken eski yeşilçam filmindeki kadınlar gibi gözlerimi kırpıştırdım. "Doğru söyle kuzum sıkıldın değil mi?"

"Ay ben halisünasyon mu görüyorum yoksa benim kız kafayı gerçekten sıyırdı mı?"

"Ya anne inanamıyorum gerçekten sabah sabah uyandın mı? Hadi ben sabahın köründe sınav için kalkıyorum kadın! Peki sen neden uyanıyorsun? Üstelik karnın sanki 15 aylık gibi şişmiş!"

"Uyuyamıyorum kızım! Hava iyice nemli olmaya başladı. Allahtan bir aya kalmaz doğacak kardesin! Yoksa yazın hamile hamile ölürdüm!"
Saçımı iki taraftan gevşekçe örüp kırmızı tokalar bağladım.

"Ay Zehram kızım birinci sınıfa başladığında da  böyleydin. Ben bir içlendim."
Annem elini ağzına götürüp sessizce vızırdamaya başladı.
"Şu an ağlıyor musun cidden?" Zaten ben ağlamaya müsaitken bir de annemin ağlaması çok sinir bozucuydu.

"Şu bebek doğsa da kurtulsaaaaaağm!" Kulakları sağır eden çığlığım üzerine babam uyandı. Annemse ateş saçan gözlerle bana bakıyordu.

"Bravo!" Alkışlamaya başladı "Bravo kızım, yaptığından memnun musun? Adam nöbetten geldi tam uykuya yeni daldı sen naptın? Uyandı adam!"

"Duygu değişimleri, ağlama ve sinir evet evet ben sanırım," Annemin yanından olabildiğince hızla geçip kapıya ulaşmıştım "Kaçıyorum, kaçıyorum evet... ateş saçıyor gözler! Vee kaç-tım!" Kapıyı hızla çekip annemi evde bıraktım.

Alnımda resmen ter birikmişti.

Ne sabahtı ama!

Okula vardığımda ilk olarak Efsun'u gördüm. "Kanka çalışabildin mi?"
"Hayır çalışamadım yani daha doğrusu çalışmak istemedim of Efsun ne yapacağız biz?"
" bilmiyorum ki zaten bu aralar üniversiteye gitmeye hiç hazır hissetmiyorum ne yani şimdi ben bir daha sizinle aynı sınıfta buluşamayacak mıyım? O gıcık Vedat'a bile razıyım."
"Ben çilek adama bile razıyım" dedim huzursuzca sonra da Efsuna dönüp dudaklarım sarkık bir çekilde şüpheyle sordum "Efsun acaba mezuna mı kalsak?"
" Saçmalama hayatta bir daha bu sınava hazırlanmam!"
"Sende haklısın. Hele bize bebek gelecek, kafayı yerim!"
" biri sınav mı dedi?"
Tabii ki de gelen çilek adamdan başkası değildi. Bir insan her zaman sinir bozucu olmayı nasıl başarıyordu acaba? Sözlerimi geri alıyordum, bu çocuk çekilmezdi.
"Ben o sınava çoktan hazırlandım ama belli ki siz hala hiçbir şey bilmiyorsunuz. Tüm yıl boyunca beni zorbaladınız ama artık buraya kadar o sınavda ben hepinizi yeneceğim. Ve evet doğruyu bildiniz mezuna kalacaksınız!"