RAMAK KALA

EFSUN

Final Part I

Vedat ile mezuniyet balosundan sonra hiç görüşmemiştik.

Belki şu anda bunu düşünüyor olmam komik sayılırdı. Çünkü hiçbir sınav öğrencisi sınava saatler kala önemsiz bir sınıf arkadaşının iyi olup olmadığını kafasına takmazdı...

Ama bahsettiğimiz kişi Vedat'tı değil mi?

Vedat benim için gerçekten önemsiz biri miydi?

Odamda bulunan duvar saatine kaydı gözlerim. Neredeyse gece yarısıydı. Haziran ayında olmamıza rağmen hava geceleri hala yeterince sıcak değildi ama ben son bir haftadır pencerelerim açık uyumaya alışmıştım. Ilık ılık esen rüzgar bana kaygılarımı unutturuyordu. Fakat bu gece rüzgar da işe yaramıyordu.

Ne sınavı ne de Vedat'ı aklımdan atabilmiş değildim!

Telefonuma uzandım, arkadaşlarımla sabah yazıştığım  gruba baktım. Mesajları tekrar tekrar okudum. Vedat yazılan hiçbir mesaja geri dönmemişti. Herkes birbirine son kez başarılar dileyen bir mesaj bırakmıştı ama Vedat ne teşekkür etmiş ne de karşılık olarak başarı dilemişti. Kendimi bıkkın bir nefes vererek yatağa bıraktım. Gerçekten böyle mi olacaktı? Sınavdan sonra tek tük konuşup sonra birbirimizi unutacak mıydık?

Gergin bir nefesi içime çektim ve saniyelerce tuttum. Ta ki tıkanıp otomatik olarak nefes almaya devam edene kadar. Bu içim sıkıldığın da sık yaptığım bir hareketti.

Vedat'ı üç yıldır kendimden uzaklaştırıp ondan nefret ettiğimi söylüyordum peki son yılda ne değişmişti?

"Hayır hayır hayır!" Diye bağırdım odamda kendi kendime "Sınavı düşün, aptal Vedat'ın saçma tavırlarını değil!"

Ama bu pek mümkün değildi. Aklım sadece ona çalışıyordu, yaşadığımız son anıları düşündüm. Tabi ki de sınavı düşünmek istiyordum ama olmuyordu ne yapayım! Belki de Titanik çoktan su almaya başlamıştı ve bende Titanik batarken çalmaya devam eden o kemancıydım. Sınavda batıracağım zaten kesinleşmişti.

Mezuniyet partisi öncesine kadar aslında her ne kadar anlaşamıyor gibi görünsek de aramız fena değildi ya da artık bana o anlar oldukça değerli geliyordu, bilemiyorum. Her neyse ders çalışırken oldukça rahat gözüküyordu. Beni ağlarken bulduğunda ve ders çalıştırabileceğini teklif ettiğinde aslında kabul etmem resmen çılgınlık sayılırdı fakat sonrası öyle olmamıştı, gerçekten de Vedat'la ders çalışmak eğlenceliydi.

Kolaydı!

Acaba benimle ders çalışırken gülüşleri içten miydi?

Bana aşırı komik olduğumu onu çok eğlendirdiğimi söyleyen o değil miydi zaten?

Peki o zaman neden şimdi benimle konuşmayı reddediyordu?

Telefonu bir kez daha elime aldım. Bir umut instagrama girdim. Mesaj kutumda kimlerin aktif olduğuna bakmaya başladım.

Zehra ve Ceyhun aynı anda aktifti...

Tabi ki sınav öncesi moral motivasyon videoları falan...

Kıskandığımdan değil ama bazen düşünüyorum neden Vedat ve ben onlar kadar kolay anlaşamıyorduk ki?

Belki de bunun bir cevabı vardı. Ve ben o cevabı duymaktan deli gibi korkuyordum.

Tahmin edebildiniz mi?

Bana fazla dramatik demeyin ama tövbe haşa benimki tek taraflı bir aşk mıydı yoksa? Annem hep kafamda kurduğumu söylerken aslında haklı...

Bir saniye!