RAMAK KALA

BEN BİLE BENDEN RAZI DEĞİLİM

BİZİM GÜZEL ÇİLEKLERİMİZ! SİZİ ÇOK ÖZLEDİK. ŞÖYLE BİR BUÇUK AYDIR YOKTUK AMA GERİ DÖNÜYORUZ. HAFTADA İKİ BÖLÜM. YENİ BÖLÜM 6 OCAK CUMARTESİ GELECEK. SİZİ ÇOK ÇİLEKLİYORUZ. LÜTFEN BOL BOL YORUM YAPIN VE BÖLÜMÜ BEĞENİN, BİZİM DE MOTİVASYONUMUZ BU.
❤️❤️❤️🍓🍓🍓🍓

Cebimde duran telefon titreyip duruyordu.

Efsun arıyordu.

Beni arıyordu.

Eve gelmem için arıyordu.

Çünkü gitmeliydim.

Ona bir söz vermiştim.

Onu sıkıntıya sokmayacağıma, benim için yalan attığına onu pişman etmeyeceğime dair ona söz vermiştim.

Ama yalan atmıştım.

Neyim vardı benim?

Bu yalan bile sayılmazdı bu düpedüz insanları kullanmaktı. Evden çıkmak istemiştim. Çok bunalıyordum ve evde hapis gibi hissediyordum bu yüzden birazcık heyecan aramıştım ve Ceyhun'u görmenin Efsunla görüşmenin onunla  geçireceğim bir kız gecesinin bana iyi geleceğini düşünmüştüm.

Ama öyle olmamıştı.

Ceyhun'a sahte bir şekilde gülmekten resmen yanaklarım ağrımıştı çünkü gülümseyebilecek kadar iyi hissetmiyordum. Tek gerçek buydu.

Çok kötüydüm.

Berbattım.

Deliler gibi ağlamak istiyordum.

Ve sanırım artık öyle yapacaktım.

Ceyhun tüm bunlardan habersizdi ve gayet neşeli bir şekilde bana bir şeyler anlatıp duruyordu. Kolu omzumdaydı beni kendine çekmiş soğuk geceden kendince korumaya çalışıyordu. İçimden psikolojisi bozuk kitap karakteri gibi 'peki beni benden koruyabilecek misin?' demek geliyordu.

Her işim artislikti.

Ben ne değişik biriydim böyle.

Kendime yetişemiyordum.

Duygularım karmakarışıktı ve çözemiyordum. Gerçekten kendimi anlayamıyordum. Sanki kendi düşüncelerim ve insanların bana verdiği talimatlar birbirine karışıyordu.

Aniden durdum. Tabii ki Ceyhun'un bana dolanmış kolu boşluğa düşünce o da durmak zorunda kaldı.

''Zehram noldu?''

Öylece ona bakıyordum. Ne diyecektim? İçinde bulunduğum durumu nasıl açıklayacaktım.

Ona aslında aileme deliler gibi yalan attığım için pişman olduğumu, üstüne üstlük Efsunu kandırdığım için de kendimden nefret ettiğimi nasıl söyleyecektim? Hadi söyledim diyelim bunları neden yaptığımı anlayacak mıydı?

Ya da ben anlatabilecek miydim?

Sanki ben anlayabilmiş miydim?

''Zehra konuşsana noldu? Bir yerin mi acıyor? Ayağını falan mı burktun?''

Başımı olumsuz anlamda salladım ve sanki orada zorla duruyormuş gibi gözlerimden birkaç damla yaş süzülüverdi. Ceyhun anında yanıma geldi.

''Sen ağlıyor musun?'' ama yine cevap vermedim.

''Cidden korkmaya başladım.'' Ama yine cevap veremedim bunun yerine gözyaşlarım artmaya devam etti.

''Sorun nedir? Zehra bir şeyler desene. Ben mi üzdüm? Bilmeden kalbini falan mı kırdım yoksa?''

Gözyaşlarım coşarak artmaya devam ederken zorlada olsa konuştum ''hayır sen bir şey yapmadın ama ben bir sürü kötü şey yaptım.''

Ceyhun'un yüzüne bakmıyor başımı önüme eğmiş gözyaşlarımı durdurmaya çalışıyordum. Tamam, çok büyük biri değildim ama şu an karanlık bir sokakta durmuş üzerimde pijamalarım varken ve ağlarken gerçekten  olduğumdan da küçük hissediyordum.