RAMAK KALA

KARMAKARIŞIK

Bir beynimin içi, bir de spotify listem çorba gibi karışıktı. Sabah okula giderken dinlediğim müzikleri bir başkası duysa şaşar kalırdı. Çalma listelerim sırasıyla şöyleydi.
Zehra Güneş'in güneşli günlere özel şarkı listesi,
Ben Zehra Alemdar,
Laz Ziya'nın dalıp giderken dinledikleri,
Yaz dizileri misali,
Çilek aşkına ve son olarak depresif mod şarkıları olarak ayrılıyordu.

Çilek aşkına yazan listeye tıkladım. Ve bana Ceyhun'u hatırlatan tüm o mutlu, enerjik şarkılar tek tek çalmaya başladı. Tabi araya kaynayan arabeskler ve k-pop'lar beynini ard arda yakmasaydı iyiydi! Ben şarkıdan şarkıya atlarken çoktan okula varmıştım.

Ceyhun ve Vedat ortalarda görünmüyordu. Efsun'sa İstiklal Marşı'nın okunmasını beklerken sınıftan bir kaç kızı etrafına toplamış ve bahçedeki çardağa oturmuşlardı.

Efsun hararetli hararetli bir şeyler anlatıyordu. Arada saçlarını savuruyor ve kıkırdıyordu. Benim geldiğimi görünce "İsterseniz kankama sorun, abartıyor muyum abartmıyor muyum görürsünüz!"
"Bana ne soracakmışsınız?"
"Gerçekten Kerem denen çocuk Efsun'a aşık mı oldu?" dedi İpek muzip bir ses tonuyla. Diğer kızlara baktım, dedikodunun heyecanı ile bana daha da yaklaştılar ve beni aralarına aldılar.

"Efsun!" Dedim gözlerimi ayırarak "Yoksa o Kerem tıp okuyan hani bizden bir kaç yaş büyük olan, annemin en yakın arkadaşlarından birinin oğlu olan Kerem mi?"

"Tam üstüne bastın!" Dedi Efsun aceleyle. Dışardan gören biri onun Kerem konusunda heyecanlı olduğunu sanabilirdi ama sürekli kıkırdaması hayra alamet değildi. Beni ele verme diye gözleriyle yalvarıyordu adeta...

"Kızlar tabi Zehra'nın bile bilmesini istemediği için biz biraz gizli saklı kaldık. Neyse bana dedi ki ben Zehra'ya matematik öğretirken sen de gel ki..." burada gözlerini ayırıp tek tek hepimize baktı. Sanırım söylediklerinin iyice etki etmesini istiyordu "Seni görebileyim dedi bana! İnanabiliyor musunuz?" Bütün kızlar tatlı tatlı iç çekerken ben "Hayır inanamıyorum." Dedim iğneli bir şekilde. Efsun bozma der gibi göz ayırdı ama o sırada
Vedat okul kapısında abisinin arabasından gayet gürültü yaparak indiği için hepimizin dikkati o yöne kaydı.
"Yine yurt dışına kaç git de rahatımı bozma be benim!"

"Of!" Dedi Efsun "Yine Tansel Abi ile tartışıyorlar."

"Yok Almanya şöyle güzel yok böyle mükemmel. Bıktık şu eziklemelerinizden."

"Ulan Vedat!" Diye bağırdı Tansel Abi arkasından "Ben Amerika'dan geldim hayatımda da hiç Almanya'ya gitmedim."

"Bunun konumuzla ne ilgisi var? Saf işte." Dedi Vedat, yanımıza yaklaşırken "Yok Amerika'ya gitmişte bilmem ne..."

"İyi de Tansel Abi'yi sen çıldırttın!"

"Siz de dost musunuz, düşman mı, belli değil! Ceyhun nerede?"
"Bilmiyorum daha gelmedi."
Ceyhun'un bana verdiği eski telefona baktım. Evden çıkmadan önce konuşmuştuk.
"Birazdan burada olur herhalde."

"Siz ne konuşuyorsunuz?" Vedat bu kadar kızın bir araya toplandığını yeni anlamış gibi şaşkınca bakındı.

"Efsun bize yeni sevgilisini anlatıyordu." Dedi kızlardan biri kıkırdayarak. Vedat anında kıpkırmızı kesildi.
"N-nası ya? Kim, ne... o nasıl oluyormuş?"

"Tabikide öyle bir şey yok!" Dedim araya atlayarak ama Vedat daha fazla kızarıp bozararak Efsun'a değişik kaş göz işaretleri yapıyordu. Efsun Vedat'ı çekiştirerek "Hadi gel sana da anlatayım," dedi ve Vedat'ın tekrar konuşmasını engelleyerek yanımızdan ayrıldılar.

"Çocuklar! Haydi toplanın bakalım... İstiklal Marşı okunacak."

Herkes sırasına doğru ilerlerken son kez kapıya baktım ama Ceyhun yoktu. Koro halinde marşı söylerken kıpırdanma dürtüme engel olup sürekli arkama bakmaktan alıkoydum kendimi. Sınıflara dağıldığımızda Ceyhun hala ortalarda yoktu.
Efsun Vedat'la yan yana oturmuştu ama sorgulamadım, artık alışmıştım.
Bende sırama geçip test kitabımı çıkardım ve Ceyhun'a bir mesaj yolladım.
"Neredesin seni merak ettim."
Anında cevap yazınca rahat bir nefes aldım.
"Bugün birkaç saat gecikeceğim. Babamla bir işimiz çıktı."
İşinin ne olduğunu merak etsem de fazla takılmadan derse döndüm.