Karol'dan
Pekala uzun zamandır banyodayım ve biraz kustum. Evet düşünceler geriyor. Ruggero anlamasın diye elimi yüzümü yıkamak için yerden kalkarken kapı açıldı.
R: Hayır biliyordum. Daha iyi misin?
K: Evet son zamanlarda daha iyiyim.
R: Sevindim.
Beni yerden kaldırıp elimi yüzümü yıkamama yardım etti. Daha sonra her zamanki gibi kucaklandım. Her neyse buna alıştım. Açıkçası çok zorlanıyorum. Zor maalesef. Bana ilaçlarımı verdi ve içtim. İlaçları içtiğim gibi yavaş yavaş gidiyordum artık. Zor...
Uyandım ve kendimi sürekli olarak dediğim gibi buldum. Ruhsuz yani. İlaçlardan nefret ediyorum. Bugün Ruggero ile hastaneye gideceğim için erken kalktım. Bugün iş yerinde işim olmadığı için ve tıbbi -ruhsal- durumum yüzünden burdayım. Patronum Gabriel gelmeme gerek olmadığını söyledi. Halsiz ama bir o kadarda mutluyum.
Hazırlanıp hiçbir şey yemeden hastaneye geldik. Buranın kokusu bile rahatsız ediyor. Sanki her nefes alışımda ağzıma hastalık ve mikroorganizma geliyor gibi. Bazen korkuyorum buradan. Belkide beyaz önlük yakışacak diye. O önlüğü bana takıp ölüme terk etme ihtimalleri acımasızca bir düşünce. Tamam fazla düşünüyorum ve bunlar sebep oluyor büyük ihtimalle. Aslında tıp okumayı çok isterdim. Ama kendine yararı olmayan birinin birde bir sürü insan hayatı kurtarması zor ve saçma olurdu. Yapamazdım belkide.
Sıra bize geldi Ruggero beni çağırdı. Koluma bir şey takıldı ve iğneyi getirdiği belliydi fakat olabildiğince bana göstermemeye çalışıyorlar farkındayım.
R: Gözlerime bak güzelim bak bana!
Kahverengileri çok güzeldi. Ruggero iğneyi yapması için hemşireye kafa salladı.
Ruggero'dan
Sıra bize geldiğinde Karol'u yanıma çağırdım. Hemşireyle karolun fobisi hakkında biraz konuştum. İğneyi hemen yapmamasını istedim. Karol'un hazır olduğunu düşünerek başımı evet anlamında salladım.
R: Ahh hadi ama Karol.
Evet bilinci kapandı yani bayıldı. Her şeyin bir çaresi vardır fakat Karol'un fobisi için aynı şey söylenemez. Fobilerinizi yenmek çok zordur. Karol'un yenmesi daha zor.
Karol'u sedyeye yatırıp,ayaklarını havaya kaldırıp,yastıklarla destek verdim. Uyanmasını bekliyorum. Neyse ki kan alındı.
Tam 8 dakika oldu ve gözünü açtı. Harika
R: Günaydın güzel!
Anlamsızca bana bakıyordu. Açıklama yapma gereği duydum.
R: Kan alındı ve sende bayıldın.
K: Gidelim ne olur.
Hızlıca yataktan kalktı. Başı dönmüş olmalıki yere yapışacaktı. Hemen tuttum. Ahh her zaman kurtarıyorum aşkımı. Aşkım diyorum ama sahte sevgiliyiz işte. Ne vardı gerçek olsa. Tabi ki açılacağım. Zamanını bekliyorum. Günden güne annemde iyileşiyor. Karol içinde aynısı geçerli olur umarım. O yanımda olduğundan beri daha rahat ve güvende hissediyorum. Onu kucağıma aldım ve çıkışa doğru ilerledim.
K: Rugge teşekkür ederim ama böyle gezmek tuhaf hissettiriyor.
R: Nesi var ki?
K: Herkes bize bakıyor? Bebek miyim ben!?!
R: Evet!
Onu arabada koltuğa oturtup kendi tarafımdan arabaya bindim.
R: Güzel hanımefendi bugün emrinizdeyim.
K: Ne?
R: Bugün boşum!
K: Ruggero benim için işinden olma seninde bir sürü hastan var! Onlarıda düşünmelisin!
R: Hey merak etme randevularımın aciliyeti yoktu. Yani bugünlük iptal ettiklerimle yarın ilgileneceğim. Sorun etmediler.
K: Anladım. Ne yapacağız?
R: Bence eve gidip üstünü değiştir.
K: Nereden biliyorsun bunları?
R: Neyi? Hastaneden nefret ettiğini mi?
K: Evet! Beni anlayan birisi sonunda! Buda mı meslek sırrı?
R: Evet. O ortamdan nefret ediyorsun. Nefes almak bile alamamak gibi orada.
K: Artık şaşırmayacağım.
R: Mimiklerini okuyorum diyelim.
Eve gelene kadar konuşmadık. Şu anda Karol yukarıda giyiniyor. Bende Karol o ortamdan nefret ettiği için üstümü değiştirdim.
Karol'dan
Ruggero'nun beni önemsediğini ve ona gerçekten bağlandığımı ve onun çok iyi biri olduğunu ve bunların beni mutlu ettiğini söylemiş miydim? Söylemiştim. Kendime sürekli ne yaptımda Ruggero ile karşılaştım diyorum. İğrenç biri olduğumu biliyorum. Yüzümden yada vücudumdan kesinlikle iğreniyorum. Evet geçmiş işte.
Bazı zorbalıklar ve tecrübeler...
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
