Ruggero'dan
Telefonum çaldı. Arayan babamdı. Açıkcası şaşırdım çünkü pek fazla konuşmazdık. Israrla aramaya devam ettiği için telefonu açtın.
R.B: Alo! Oğlum!!
R: Efendim baba. Bir şey mi oldu?
R.B: Acilen ********** hastanesine gel.
R: Ne baba! Noluyor? Hemen geliyorum!
Arama bitti*
K: Hey iyi misin?
R: Babam hastaneye çağırıyor bir şey olmuş galiba.
Resmen ağlayacaktım. Karol bana endişeli gözlerle bakıyordu galiba onuda korkuttum. Onu kolundan tuttuğum gibi arabaya getirdim. Hızlıca hastaneye geldik. Hemen yerlerini öğrendim ve geldim. Babam bana biraz şaşkın gözlerle bakıyordu. Evet Karol'dan dolayı galiba.
R.B: Oğlum!
Dedi ve bana sımsıkı sarıldı.
R: Annem? Annem iyi mi?
Evet gene birilerini kaybetmekten korkuyorum.
R.B: Sakin ol gel bakalım şuraya oturun.
Oturduk. Karol sımsıkı elimden tutuyordu.
R.B: Söylemesi çok zor uzun süredir söylemek istiyorduk... annen akciğer kanseri.
Duyduğum şeyle hayattan bağımı kısa bir süre kopardım. Demek annem bu yüzden mi aceleciydi. Bu yüzden mi evlenmemi ve mutlu olmamı istiyordu. Ama annemide kaybedersem ne yapacaktım. Gene birini kaybediyorum. Yine güvendiğim, bağlandığım insanlar bırakıyor muydu beni? Duyduklarımın karşısında gözlerim yavaş yavaş kapanıyordu. Kendimi tutamıyorum.
Uyandığımda yanımda Karol vardı endişeli gözüküyordu. Koltukta parmaklarıyla oynuyordu. Resmen ağlayacaktı. Sonra bir anda bana baktı. Ayağa kalktı ve hemen yanıma geldi. Kolumda bir serum vardı. Galiba bayılmışım. Kolumu kıpırdatacak halim bile yok. Karol bana hızlıca sımsıkı sarıldı.
K: İyisin değil mi? Bir şeyin var mı. Her zaman yanında olacağım Ruggero! Söz veriyorum.
Omzumun ıslandığını hissettim ağlıyordu. Galiba kendi ailesine olanlar aklına geldi ve tetiklendi.
R: Prensesim ben iyiyim. Bu serum ne zaman biter ve annemin durumu nasılmış.
K:(Ağlayarak konuştuğu için pek anlaşılmıyor) Kanser hastalığı o kadar ilerlememiş. 2. evredeymiş. Kurtulma ihtimali çok yüksekmiş Ruggero. İyileşebilirmiş.
Tekrar bana sarıldı ve ağlamaya devam etti. Bende onun saçıyla oynuyordum. Saçlarına bayılıyorum.
R: Sakin ol güzelim. Ben buradayım.
Dediğim şeylerle galiba rahatladı. Ağlaması durdu. Ona baktığımda uyuyakalmıştı. Bende kolumdaki serumuda alıp annenin yanına geri döndüm.
R.A: Oğlum!
Anneme sarıldım sanki zaman durmuştu. Keşke daha önceden bilseydim evet evet.
R: Keşke daha önce söyleseydiniz.
R.A: Oğlum üzülmeni istemedik.
R: Şimdi daha çok üzülüyorum.
R.A: Hadi ama kuzum. Yapma böyle. Atlatacağıma inanıyorum. Hem söyle bakalım yanındaki kız kimdi.
Anneme ne diyecektim şimdi. Karol hoş kız aslında ama ona bunu yapmak istemiyorum. Sevgilim desem Karol bir şey der miydi? "Hayır"dersem annem üzülebilir? Hayır Karol elbette anlayışla karşılayacaktır. Yani umarım rahatsız olmaz.
R: Sevgilim.
R.A: Aa inanamıyorum. Kesinlikle gözüm açık gitmeyeceğim artık. Oğlumun ilk sevgilisi.
R: Hey ölümden konuşmak yasak!
R.A: Tamam nasıl tanıştınız? Nasıl biri? Anne ve babasını tanıyor musun?
R: Anne sakın yanında anne ve babasından bahsetme! Bu konuda çok hassas ben şimdi sevgilimin yanında gidiyorum sende dinlen.
R.A: Pekala ama bu konuları konuşacağız.
Karol'a nasıl anlatacağımı bilmiyordum. Hele ki eski sevgilisinden sonra umarım dejavu yaşatmam. Yanına gittiğimde hala uyuyordu. Saçıyla oynamaya devam ettim. Çok seviyorum onu. İncinmesini istemiyorum asla. Kalbini kim kırarsa kırsın söz veriyorum hep ben toplayacağım. 10 dakika sonra Karol uyandı ve yanağımdan öpüp sarıldı. Acaba aşık mı oluyordum. Ona karşı koyamıyorum. Belki aşktır bunun adı. Farkında değilim ama sırıtıyormuşum. Bilmiyorum bunları daha sonra düşünürüm şu an asıl sorun Karol'a nasıl açıklayacağım. Karol beni göğsüne yatırdı ve saçımla oynamaya başladı. Galiba ikimizde aynı şeyi yapmayı seviyorduk. Saçlarımla oynanmasına bayılırım.
K: Daha iyisin değil mi?
R: Sayende güzelim.
Biraz sessizce durduk. Daha sonra cesaret edip söyledim.
R: Karol sana bir şey söylemem gerek.
K: Tabi dinliyorum Rugge.
R: Annem seni sordu ve bende sevgilim olduğunu söyledim.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
