HAVAALANI

22. Kırgınlık

Oy vermeyi unutmayın, keyifli okumalarr♡

🌼

Asel'in odasında ona ders çalıştırıyordum. "Anlatabildim mi Aselciğim?"

Çalışmamız bittiği için kitabın kapağını kapattı. "Anlatabildin Beliz abla vallahi çok teşekkür ederim sayende çok iyi anladım."

Gözlerimi kapayıp açtım. "Önemli değil canım benim, nerede takılırsan gelip sorabilirsin bana," ayağa kalkıp kapıyı açtım, son bir kez daha ona dönerek parmağımı yönelttim, "bak sakın testleri çözmeyi unutmuyorsun."

Asel oflayarak önündeki kitabı ittirdi. "Tamam Beliz abla ya."

Gülerek kapıyı örtüp odadan çıktım ve aşağıya inip mutfakta akşam yemeği için hazırlık yapan Perihan teyzenin yanına indim.

Ellerimi arka cebime soktum. "Anne," diyerek seslendim, "efendim kızım?"

Yanına gittim ve ellerimi cebimden çıkardım. "Yardım edeyim sana," olumsuz anlamda kaşlarını kaldırdı, "yok yavrum sağol, bugün herşeyi ben hazırlamak istiyorum."

Başımı yana eğerek onu onayladım. "Peki, gideyim ben o zaman," giderken arkamdan seslendi, "Altay nerede kızım biliyor musun?"

Altay deyince yüz ifadem değişmişti ve yine kalbim kasılıyor gibi olmuştu çünkü her aklıma geldiğinde boşanma vaktimizin yaklaştığını hatırlıyordum.

Tebessüm ederek arkamı döndüm. "Bilmiyorum, babasının yanında olabilir belki."

Perihan teyze bana bakarak kaşlarını çattı. "Ne demek bilmiyorum? İnsan kocasının nerede ne yaptığını bilmez mi canım, hemen ara sor nerede olduğunu öğren."

Perihan teyzenin dediğini yaparak telefonumdan Altay'ı aradım fakat ulaşamıyordum. "Ulaşılmıyor anne, her neyse yukarı çıkayım da ben o geri döner bana."

Yukarı, odamıza çıktım ve telefonu yatağa fırlattım. Bana geri döneceğini hiç de sanmıyordum.

Son zamanlarda o kadar garip davranıyordu ki onu tanıyamıyordum artık.

Benden uzaklaşmaya çalışıyordu, sohbet etmeye çalıştığımda da hep tersliyordu beni ve bu durum benim canımı çok sıkıyordu.

Hep suskun ve içine kapanıktı, kendi halinde dertli dertli takılıyordu, çekiniyordum da neden böylesin diye sormaya çünkü her an beni üzecek bir cümle çıkabilirdi ağzından.

Ben Altay'ı çok özledim, bana her koşulda iltifat edebilen, eğlenceli ve komik Altay'ı çok ama çok özledim, gıcık hallerini bile.

Bir yandan boşanacağız ve onu bir daha göremeyeceğim diye üzülüyordum bir yandan da bu soğuk tavırlarına canım çok sıkılıyordu.

Bütün bunlar içimde birikip bir yığın oluşturmuştu, kendiliğinden akmaya başlayan göz yaşlarıma engel olamadım ve peşine eklenen hıçkırıklarla birlikte ağlamaya başladım.

Yatağın hemen yanına çömeldim ve başımı yatağa yasladım, telefonumun ekranını kontrol ettim belki mesaj atarak geri dönmüş olabilir diye ama hiçbir bildirim yoktu.

Yeri yumruklayarak ağlamaya devam ettim, üzerimdeki tişörtün yakasını çekiştirdim ve derin bir nefes aldım.

Kendimi sakinleştirmeye çalışsam da başaramıyordum, hemen yan odadaki Asel benim ağlama seslerimi duyar diye de sessiz bir şekilde ağlamaya çalışıyordum fakat hıçkırıklarım buna engel oluyordu.