One shots - bankzitters

geef je hart niet zomaar weg - Raoul en Matthyas

___________________________________________________

~ Rob; vader van Matthyas, Raoul en Milo ~

~ Koen; vader Matthyas, Raoul en Milo ~

~ Matthyas; vijftienjarige tweelingbroer Raoul ~

~ Raoul; vijftienjarige tweelingbroer Matthyas ~

~ Milo; acht jaar oud, broer Matthyas en Raoul ~

Deel één 

____________________________________________________

Rob komt de keuken vinnen die dinsdagochtend met alleen Raoul en Milo achter zich aan. Raoul valt half inslaap, terwijl de achtjarige alweer naast hem staat te stuiteren. Raoul merkt op dat zijn broer hen niet is gevolgd. 

"Waar is Matt heen papa?" Het kind was een nacht eerder vroeg naar bed gegaan. Eigenlijk direct na de voetbaltraining. Hij voelde zich niet zo lekker maar had zichzelf, en zijn broer, ervan overtuigd dat hij die dag later gewoon fris en fruitig zou zijn. 

Koen, die ook beneden was gekomen, geeft zijn man snel een kus wanneer ze elkaar tegenkomen in de keuken voordat hij zich naar zijn oudste draait. Het kind dat welgeteld twintig seconde ouder was van Matthyas maar het hem graag liet weten. 

"Hij kwam eraan zei hij. Hij moest nog douchen en zijn kleding pakken maar hij heeft mij verzekerd dat hij eraan kwam." Raoul knikt zacht wanneer hij weer Milo zijn werk controleert dat het kind onder zijn neus schuift. Hij wilde zijn broer graag zijn spreekbeurt laten zien voor de miljoenste keer. 

"Ik ga toch even bij hem kijken," zucht Rob als hij nog altijd geen douche hoort. Hij verlaat de keuken en gaat nog even door de jongens hun haren voordat hij de trap oploopt.

Hij grabbelt wat spullen mee van de trap en legt ze in de juiste kamers. Waarom Rob nog altijd spullen op de trap legde voor ook voor hem een godswonder. Alleen Raoul zag er vaak het nut van in om het mee te nemen naar boven.  

Als hij aankomt in de kamer van de tweeling, ze deelde nog graag een kamer terwijl er gewoon een kamer vrij was voor een van beide, is het nog opmerkelijk stil. Niemand die aanstalten maakte om kleding te zoeken en al helemaal niet om een douche te nemen. Wat hij wel ziet is een blonde jongen die nog altijd diep onder de dekens ligt.

"Matt wordt je wakker jongen?" Rob gaat aan de andere kant van het matras zitten en wrijft over zijn zoon. Er lijkt een beetje leven in te komen, maar zuchtend en kreunend kijkt het kind naar zijn vader die hem zacht aankijkt. 

Matt trekt het dekbed over zijn eigen hoofd heen waardoor Robbie zacht lacht en trekt het dekbed wat naar onderen. "Kom maat je hebt school en papa heeft ontbijt beneden staan."

"Nee."

Weer trekt het kind het dekbed terug en Rob kijkt dan verbaasd naar het kind onder de lakens. "Ehm nee waarop jongen?" Matt draait zich weer om en kijkt naar zijn vader. Die man kan een lach niet onderdrukken.

"Voel me niet lekker papa." Dan vervaagd Rob zijn lachje. Matt was nooit ziek. Hij klaagde nooit, dus daarom wist de man dat het serieus zou zijn. Zijn hand gaat naar Matt zijn voorhoofd, die warm aanvoelt. "Blijf maar liggen," zucht de man, "ik ga even een paracetamol halen voor je en ik zet een emmer naast je neer voor het geval dat. Ik ben even beneden om je broers in te lichten en papa te vertellen dat ik vandaag thuis werk. Waar heb je allemaal last van maat?"