One shots - bankzitters

Pizza met ananas - Raoul

_______________________________________________

Raoul - buurjongen Seppe, neefje Milo, 17 jaar

Milo - neefje Raoul, 14 jaar

Matthyas - trauma chirurg

Rob - spoedarts

Koen - orthopeed

Seppe - baas pizzeria Roma

Deel 1

________________________________________________

"Jo we zijn er Seppe."

De jongen gooit zijn jas op de stapel en kijkt zijn buurjongen aan. De man die een pizza bedrijf runde maar zo hoog zat met zijn personeel dat hij Raoul had gebeld of hij toevallig kon komen werken met zijn neefje Milo. Laatst genoemde stond al met zijn schoenen aan voor de deur voordat Raoul überhaupt toezegging had gedaan. Het kind leefde zowat in de pizza zaak van de buurman.

"God jullie zijn helden!" De man leunt tegen zijn kassa aan en kijkt de jongen aan met daarachter een jongere jongen, die tevens wel een kop groter is. Raoul kent Seppe al langer dan vandaag en kon zien dat de dertigjarige echt heel hoog zat. 

"Voor jou altijd Sep," lacht Raoul als hij door naar achteren loopt, "vertel wat is er aan de hand?" De man werkte vaker handje contantje voor zijn buurman en zijn neefje vond het niet erg om bij te klussen. Die werd uitbetaald en pizza's en Milo kon je niet gelukkiger krijgen. 

"Ja drie van mijn scooter bezorgers hebben zich ziek gemeld en ik heb twee pizzabakkers op de fiets gegooid omdat ze niet door konden werken en ik het uiteindelijk toch zelf stond te doen." Milo pakt alvast een shirtje. Hij had vaker geholpen en stond vaak als pizzabakker in de zaak. Als hij oud genoeg was zou hij hier een contractje krijgen. 

De veertienjarige hoefde Seppe niet aan te sturen of de jongen was al bezig met zijn eerste set pizza's. "Kijk aan Miel hebben we tenminste iets," lacht de man, "ik heb trouwens een contact voor je liggen Miel!" Meteen kijkt de jongen op en kijkt hij hem glunderend aan. Zijn eerste echte baan was een feit! Het was niet veel maar voor Milo betekende dit alles. 

Raoul klopt op Seppe zijn schouder en knikt zacht. Hij wist hoeveel dit zijn neefje deed die het allemaal niet makkelijk had in de grote mensen wereld. Milo had geen ouders meer, woonde in bij Raoul en zijn ouders en zat op het speciale onderwijs door zijn autisme. 

"Echt waar Sep!" De man knikt en Milo valt snikkend in zijn armen. Zijn kleine en met zorg uitgekozen wereldje werd toch groter. "Echt waar jongen! Ik heb het met Raoul erover gehad en je oom en tante, dus dat is allemaal al geregeld jongen."

"Krijg ik dan echt mijn eigen shirtje en mijn eigen naamkaartje Seppe?" 

De man moet lachen om het enthousiasme van het kind en schuift een pakketje naar hem toe. Milo kreeg het allemaal. Zijn ogen staan vol met tranen als hij zijn eigen shirt aantrekt. De beste bakker van het gooi. Het stond er echt op zijn shirtje. 

Het koste wat moeite om het te lezen maar toen de jongen eenmaal klaar was, kreeg hij tranen in zijn ogen en knuffelde hij Seppe zo onwijs stevig dat de man denkt dat Milo hem de komende tijd niet meer los ging laten. 

"Nou meneer de pizza bakker," lacht Raoul als hij door de haren van zijn neefje gaat, "ik zou wel graag een pizza lusten. Als je daar tijd voor hebt tenminste!" 

Meteen vliegt Milo de keuken in en kijkt Raoul naar de man die zoveel voor zijn neefje had betekend. "We weten niet hoe we je kunnen bedanken Seppe. Het lijkt heel klein maar voor Milo is dit echt een stap de grote wereld in."