One shots - bankzitters

Aan de andere kant - koen

_________________________________________

Robbie - vader Koen, Raoul en Milo

Matthyas - vader Koen, Raoul en Milo

Koen - 17 jarige zoon

Raoul - 9 jarige zoon

___________________________________________

Het is vijf jaar geleden sinds Milo stierf. De hele familie viel uit elkaar in de eerste maanden, maar Robbie en Matthyas hielden hen allemaal bij elkaar. Matthyas werkte niet meer in de bakkerij. Na Milo's dood besloot hij leraar te worden, en nu geeft hij les aan 4- en 5-jarigen. Hij is net afgestudeerd en heeft zijn eigen klas.

Raoul was te jong om het concept 'dood' te begrijpen toen Milo stierf, en Koen was misschien te oud om het te begrijpen. Koen is nu een 17-jarige tiener, maar geen dag gaat voorbij dat hij niet aan zijn broer denkt. 

Robbie en Matthyas hielden Milo's kamer zoals het was. Sommige dingen doneerden ze aan mensen die het meer nodig hadden, maar het bed hielden ze. Omdat zoveel herinneringen op dat bed zijn gemaakt. Telkens als de jongens niet konden slapen, gingen ze naar Milo. Milo zou gewoon met hen knuffelen en ze voelden zich veilig. Dat was een gevoel dat Milo kon geven, en beide jongens hielden ervan.

Nu, vier jaar later, is het de verjaardag van Milo en zit Koen in zijn examenjaar. Koen is stiekem naar Milo's kamer gegaan. Het bed van Milo ligt nog steeds hetzelfde als zoveel jaar geleden. Koen pakte gewoon het kussen van het bed en huilde stil in. Het was op dit moment 3.30 uur en Koen kon gewoon niet slapen. Hij had zijn telefoon gepakt en ging naar beneden naar Milo's oude slaapkamer.

"Ik mis je nog elke dag," zei Koen terwijl hij een van Milo's oude knuffels pakte. Een paar gingen met Milo mee in de kist, maar veel bleven gewoon in Milo's bed liggen. Koen lag gewoon met al die knuffels en hoopte dat hij wat slaap zou inhalen. 

Maandenlang had hij niet fatsoenlijk kunnen slapen omdat hij zo gevangen zat in zijn eigen gedachten. Ze achtervolgden hem elke seconde van de dag. Het maakte Koen moe. Koen dacht dat zijn wereld donker en grijs was. 

Hij leefde voor Milo, en nu hij er niet meer was, waarom zou hij dan nog leven? Die vragen achtervolgden Koen bijna direct nadat hij een glimp van zijn vader had opgevangen die in de deuropening stond met een huilend gezicht, hen vertellend dat hun broer was overleden.

Koen stond op en liep naar de televisie. Milo had een televisie in zijn kamer om zichzelf te vermaken als hij ziek was. Er was ook een dvd-speler. Koen pakte een dvd en stopte die in de dvd-speler.

Robbie en Matthyas hadden meteen na Milo's dood een video gemaakt. Beiden hadden veel opnames gemaakt van Koen, Milo en Raoul. Direct na Milo's dood hadden Matthyas en Robbie het in een videocollage gezet. 

Wanneer Koen zich rot voelde, zette hij het meestal aan. Koen glimlachte toen Milo's lachende gezicht op het scherm verscheen. Hij hield een ijsje vast en Koen stond achter Milo met nog een ijsje. Dat was de laatste keer dat Milo echt zelf kon lopen, en Koen genoot ervan om Milo achter zich aan te zien rennen.

Koen pakte zijn telefoon en stuurde een bericht naar zijn vriendje Rutger. Hij nam gewoon een foto van het tv-scherm, zodat Rutger genoeg zou weten. 

De enige persoon die wist dat Koen echt depressief was, was Rutger. Hij was er de hele tijd geweest, zelfs tijdens Koens blauwe plekkenperiode en zelfverwonding. Ook toen Koen op het randje van zelfmoord stond, had Rutger hem vier keer gestopt.