One shots - bankzitters

laat me nou eens toe - Robbie

Robbie - vader Noor en Noah, vriend Jamie
Jamie - moeder Noor en Noah, vriendin Rob
Raoul - collega Robbie
Matthyas - collega Robbie
Milo - collega Robbie
Koen - collega Robbie
Noor - driejarige dochter Robbie en Jamie, zusje Noah
Noah - vijfjarige zoon Robbie

"Ik moet gaan schat." Rob veegt zijn tranen weg als hij naar zijn vriendin kijkt. De vrouw knikt terwijl Rob langzaam omhoog komt. Zijn dochtertje was eindelijk weer thuis. Tussen de chemotherapieën mocht het meisje thuis uitzieken.

"Zie ik je vanavond of hebben jullie 's avonds nog opnames?" Jamie kijkt naar hun dochtertje. Klein en onwijs breekbaar.

Ongeneeslijk ziek. Een tumor in haar longen die uit aan het zaaien was over haar hele lichaam.

"Ehm ik denk dat ik gewoon zeg dat ik naar PSV ga. Ze weten het nog niet van Noor. Ik kan het ze gewoon niet vertellen."

Jamie ziet dat haar vriend het veel doet. Noor was al een aantal weken ziet en ze weten dat ze ook niet lang meer heeft. Hooguit een maandje.

"Rob wordt het niet eens tijd dat je ze toelaat? Dat je ze gewoon inlicht over Noor. Ze vraagt elke dag om Matt en dat weet jij ook. Praat er gewoon met een van hen over. Als ze er niet meer is Rob, wie is er dan voor jou? Wie houdt jou dan bij elkaar zodat je niet instort?"

Er vallen tranen op Rob zijn wangen als hij langs zijn vriendin kijkt. Noah, zijn zoontje, ligt naast zijn zusje. De jongen wist dat Noor er niet lang meer zou zijn en de tijd die hij nog had met haar wilde hij gewoon met haar spenderen.

"I-ik red me wel Jamie. Maak je maar niet druk om mij, alles komt wel goed. Ik ben naar werk oké. Ik zorg dat ik optijd thuis ben. Willen we pizza vanavond?"

Jamie zucht terwijl ze knikt en haar zoontje alweer om haar naam hoort roepen. Hij heeft zijn zusje overeind getrokken en de braakgeluiden weerkaatst in ieders gehoor.

Rob gooit zijn jas weer weg en rent naar de bank om zijn gezin te helpen. Te ondersteunen. "Het is oké Noortje," zucht de man als hij een emmer onder haar kin houdt, "wij zijn er lieverd. Het is oké meisje."

Jamie schudt zacht haar hoofd als ze door Noor haar haren gaat. Ze had koorts en dan was het vaak een aflopende zaak voor de ouders. Noah had zichzelf aan zijn moeder vastgeklemd.

"Laat het er maar uit meid," zucht de man die voor Noor gehurkt zit, "papa gaat nog niet weg. Papa blijft nog even hoor meisje. Gooi het er maar uit. We zijn zo trots op jou lieverd!"

"Mama? Waarom is Noor zo ziek. Is niet eerlijk." Noah snikt hartstochtelijk en legt zijn hoofd op zijn moeders schouder die haar tranen ook niet meer kon bedwingen. "Noor is heel ziek Noah. Noortje wordt ook niet meer beter lieverd, dus ze wil dadelijk denk ik gewoon lekker knuffelen met haar grote broer."

Noah snikt en kijkt nog altijd naar zijn zusje, die met haar hoofd nog altijd in de emmer hangt. "Is niet eerlijk mama. Komt ome Matt weer een keertje? Wil met ome Matt praten papa. "

Matthyas. De rots in ieders branding van het kleine gezinnetje. De rots die niet wist dat zijn nichtje aan het vechten was voor haar eigen leventje.

Jamie kijkt triest naar haar vriend. Als Noah met Matthyas ging praten dan kwam de gezondheid van Noor ook ter sprake. Rob wilde kosten wat kost voorkomen dat Matt het via Noah of iemand anders moest vernemen.

Rob reageert niet en blijft eindeloos in zijn hoofd malen. Was hij het goede aan het doen? Waarom vond hij het zo lastig om de ziekte van zijn dochter bespreekbaar te maken.

Kanker.

Het was het meest gebruikte scheldwoord in de randstad, maar toch kreeg hij het woord niet over zijn lippen als hij over zijn dochter praatte. Dat zijn dochter, Noor, kanker had.