One shots - bankzitters

Coke - Milo / deel 2

Terwijl Koen de auto behendig door de verlaten straten stuurt, blijft de spanning in de auto voelbaar. De lichten van de stad flitsen voorbij, een wazige, constante stroom van geel en wit. Raoul zit achterin, houdt Milo's hand vast, en probeert zijn ademhaling in de gaten te houden. Elke hobbel in de weg laat hem vrezen voor Milo's toestand.

"Waarom lieten we het zover komen?" mompelt Koen, zijn stem breekt bijna onder de druk van zijn emoties.

Raoul zucht diep en kijkt naar Milo's gezicht, dat gehavend en bebloed is. "We hebben ons laten meeslepen door de regels, door wat we dachten dat juist was volgens het boekje. Maar we vergaten het belangrijkste: Milo zelf."

Koen knikt, de tranen nu openlijk stromend over zijn wangen. "Hij had hulp nodig en we waren er niet. We hebben gefaald als vrienden en als collega's."

De auto racet door een rood licht, en Koen geeft nog meer gas. "Ik weet nog dat hij ons probeerde te vertellen dat er iets mis was. Zijn ogen... ze vertelden alles wat hij niet kon zeggen. En toch keken we weg."

"Ik herinner me die dag," zegt Raoul, zijn stem vol spijt. "Hij kwam naar me toe, probeerde iets te zeggen. Ik was te druk bezig met een rapport, vertelde hem dat ik later tijd voor hem zou maken. Later kwam nooit."

Koen drukt zijn voet nog harder op het gaspedaal. "En nu is het misschien te laat. Wat als hij het niet haalt, Raoul? Wat dan?"

Raoul kijkt naar zijn vriend en voelt dezelfde angst. "Dan moeten we leven met de wetenschap dat we hem in de steek hebben gelaten. Maar we kunnen dit nu niet laten gebeuren. We moeten blijven vechten voor hem, net zoals hij altijd voor ons vocht."

Ze naderen een rotonde en Koen neemt de bocht scherp, de banden piepen luid. "We hadden hem nooit mogen schorsen," zegt hij plotseling. "Die schorsing heeft alles alleen maar erger gemaakt."

Raoul knijpt zijn ogen dicht en herinnert zich de dag van de schorsing. "We dachten dat het hem zou helpen om na te denken, om te herstellen van zijn fouten. Maar we zagen niet dat hij al lang op het randje balanceerde."

Koen knikt. "Hij had steun nodig, geen straf. En nu moeten we ervoor zorgen dat hij weet dat we hier voor hem zijn, ongeacht wat er gebeurt."

De rit naar het ziekenhuis lijkt eindeloos. Elke stoplicht, elke bocht voelt als een obstakel dat hen verder weg houdt van hun doel. De herinneringen aan Milo's lach, zijn grappen, en zijn inzet blijven door hun hoofden spoken, een pijnlijk contrast met de huidige situatie.

"Raoul, beloof me dat we dit nooit meer laten gebeuren," zegt Koen met een brok in zijn keel. "We moeten beter zijn, voor hem en voor elkaar."

Raoul knijpt zachtjes in Milo's hand en knikt. "Ik beloof het. Voor Milo, en voor ons allemaal."

Eindelijk bereiken ze het ziekenhuis. Koen parkeert de auto abrupt voor de ingang en springt eruit, terwijl Raoul voorzichtig Milo uit de auto tilt. Verpleegkundigen en artsen stormen naar buiten, klaar om over te nemen. Terwijl Milo snel op een brancard wordt gelegd en naar binnen wordt gerold, blijven Raoul en Koen even achter, ademloos en vol zorgen.

"We maken dit goed," fluistert Raoul opnieuw, meer tegen zichzelf dan tegen Koen.

Koen kijkt hem aan met vastberadenheid in zijn ogen. "Ja, dat doen we. Vanaf nu verandert alles."

Wanneer ze aankomen bij het ziekenhuis, ramt Koen meteen de deur open waar hij Raoul en Milo ziet. Het aanblik is afschuwelijk en Koen weet dat er iemand Gods werk moet verrichten.

//

Het is diep in de nacht wanneer Matthyas wordt gewekt door het dringende geluid van zijn telefoon. Nog half slapend grijpt hij naar zijn nachtkastje en neemt op. Hij voelt de koude zijde van het bed en denkt even voor een fractie van een seconde aan zijn man.