One shots - bankzitters

Ik zal er staan - Milo

Milo - 19 jaar, student rechten

Koen - 22 jaar, student rechten

Robbie - 23 jaar, student economie

Raoul - 25 jaar, psycholoog

Matthyas - 25 jaar, arts in opleiding

Raoul schiet weer recht overeind als hij de jongen hoort schreeuwen. Het was weer hetzelfde liedje als alle andere nachten. Dat was wellicht ook de reden waarom Milo de afgelopen weken bij de jongens sliep in een logeerkamer in de aanbouw. 

De man rent weer richting de kamer die praktisch aan zijn eigen slaapkamer grensde. Matthyas stond ook in de deuropening. Het kon niet langer zo, maar niemand sprak zijn angsten uit. Toch voelde ze het aan alles. Milo zou niet heel lang meer onder hen zijn. 

"Dit kan niet langer meer Roel," fluistert Matt als hij de man nog terugtrekt voordat ze naar de slaapkamer gaan van Milo, "we moeten nu stappen ondernemen voordat hij eraan onderdoor gaat!" 

Raoul knikt als hij de deur weer opent en Milo met tranen in zijn slaap aan het vechten is tegen zijn nachtmerrie. Het auto-ongeluk van twee maanden geleden waarbij hij beide ouders is verloren. 

"Stt Miel," zucht Raoul als hij over Milo zijn arm wrijft, "wij zijn hier jongen! Matt en ik zijn er vriend. Je staat er niet alleen voor. Het is oké maatje, open je ogen maar."

Matt pakt alweer een glas water en zet deze op het nachtkastje naast het bed. Milo blijft onder Raoul zijn ferme grip spartelen. Raoul pint Milo zijn armen boven zijn eigen hoofd past en houdt deze enige tijd daar. 

"Matt wil je kijken of ik morgen ruimte heb in mijn agenda? Wil je die vrijmaken voor mij? Dan kan ik morgen een sessie met Miel inplannen voordat het dadelijk echt te laat is."

Raoul. Psycholoog en beste vriend, maakte altijd tijd voor zijn maten en al helemaal. Na het ongeluk van Milo zijn ouders, werd Raoul ook gebeld door het ziekenhuis. Milo was ook betrokken in het ongeluk en had herhaaldelijk gevraagd naar de man die nu weer over zijn arm heen wrijft. 

"Ik heb het ingepland," zucht Matthyas, "Raoul moeten we hem niet op laten nemen of zo? Dit gaat ook jou parten spelen. Koen en Rob delen diezelfde zorg Roel. We weten echt niet meer wat we met hem aanmoeten momenteel. Wellicht kunnen we hem niet helpen." 

Milo wordt ondertussen rustiger en Raoul trekt de jongen een beetje omhoog. "Miel luister naar mijn stem," de stem is zoet en vriendelijk, "je doet het super jongen! Open je ogen maar vriend."

Na een paar minuten in Raoul zijn warme armen, komt de jongen eindelijk tot bedaren en vervagen zijn snikken. Milo raakt zachtjes de berg aan op Raoul zijn onderarm. De gigantische berg die hij moest beklimmen. 

"Ik mis ze Roellie." 

Raoul zucht terwijl hij met zijn handen door Milo zijn haren gaat. Wanneer iedereen keek was de jongen vrolijk en leek het hem allemaal niks uit te maken, terwijl hij 's avonds altijd in wist te storten. Al maanden ging hij niet meer naar zijn opleiding en nog altijd was hij van mening dat het zijn schuld was. 

"Het is oké Miel. Je mag verdrietig zijn, dat weet je ondertussen wel." Raoul blijft over de jongen zijn rug wrijven terwijl Matt het glas richting Milo zijn lippen brengt. De jongen kon hem niet zelf beethouden, zonder dat alles over de rand van het glas klotste. 

Zo zitten ze nog zeker een kwartier voordat Matt en Roel de jongen weer terugleggen in zijn bed. "Als er iets is, dan mag je me altijd roepen," begint Matt voordat hij effectief de deur sluit.