One shots - bankzitters

onbereikbaar ver, maar zo dichtbij (deel 3)

_________________________________________________

Koen - 32 jaar, buurman Milo, partner Robbie

Robbie - 31 jaar, buurman Milo, partner Koen

Matthyas - 30 jaar, beste vriend Robbie / Koen, partner Raoul, vader Rutger

Raoul - 30 jaar, beste vriend Robbie / Koen, partner Matthyas, vader Rutger

Rutger - 14 jaar, zoon Matthyas en Raoul

Milo - 13 jaar, nieuwe buurjongen

_________________________________________________

"Hi Robbie, hi Koen!"

Koen kijkt op van het onkruid dat hij op dat moment aan het uittrekken is in de voortuin en knijpt zijn ogen samen tegen de zeldzame oktoberzon. Milo staat bij hun hek in zijn schooluniform, met blozende wangen van de warme, frisse lucht die de heldere middag heeft gebracht, en lacht zoals hij bijna altijd doet.

Omdat hij inmiddels gewend is aan de bijna dagelijkse bezoekjes van de jongen op weg naar huis van school, brengt Koen een glimlach op zijn gezicht, terwijl zijn man begint te kletsen met de jongen, zoals hij altijd doet.

"Hey, Miel! Hoe was school vandaag?" vraagt Robbie.

Milo haalt zijn schouders op en trekt een gezicht. "Het was oké. Ik had gym en ik was mijn gymkleding vergeten, dus moest ik reservekleding dragen en niemand wilde me in hun team omdat het niet lekker rook," zegt hij, wat Koen doet glimlachen omdat de arme jongen zo'n dramatische toon aanslaat - hij herinnert zich ook nog de dagen waarop het dragen van reservekleding aanvoelde als het ergste in de wereld. "Maar ik had het hoogste cijfer van de klas voor mijn Engelse essay van vorige week!"

"Goed gedaan, jongen!" feliciteert Robbie hem, klinkend als een trotse vader.

Koen schudt lachend zijn hoofd. Hij knikt naar Milo. "Ja, goed gedaan, jongen. Als je ooit een van mijn artikelen wilt afmaken, laat het me dan weten. Gratis hulp is altijd welkom," zegt hij, en Robbie werpt hem een boze blik toe. Koen lacht, steekt zijn handen omhoog. "Wat? Werkervaring is nooit verkeerd!"

Milo grijnst en haalt zijn schouders op. "Ik vind het niet erg! Misschien wil ik later schrijver worden, dus - dus misschien, als ik de volgende keer een essay moet schrijven, je het kunt doorlezen en me wat tips kunt geven, Koen? Alleen als het geen moeite is!"

Tot zijn eigen verbazing voelt Koen een vreemd gevoel van trots omdat de jongen hem om advies vraagt - alsof Milo zijn mening waardeert, genoeg in zijn kunnen gelooft om hem om hulp te vragen. Het is een vreemd sentimenteel gevoel, en hij probeert zichzelf niet gek te maken door er te lang bij stil te staan. In plaats daarvan doet hij alsof hij er even over nadenkt en haalt dan nonchalant zijn schouders op.

"Ja, ik kan vast wel een paar minuten missen als je iets hebt dat ik moet doorlezen," zegt hij, terwijl hij de smirk van Robbie negeert.

Milo lijkt bijna op en neer te springen, een opgewonden glimlach op zijn gezicht (en het is niet besmettelijk, het is het niet - Koen kan gewoon niet anders dan terugglimlachen). "Cool! Dank je, Koen!" zegt hij. "Wat zijn jullie aan het doen? Kan ik helpen?"

Koen kijkt naar de oprit van het huis naast hen en ziet dat deze leeg is. De vader van de jongen is, zoals verwacht, niet thuis. Milo heeft nog steeds geen sleutel laten maken, en hoewel het niet vriest, is het ook niet warm genoeg om een paar uur op een stoep te zitten zonder het koud te krijgen - en god, wat gebeurt er met hem!? Koud krijgen? Sinds wanneer maakt het hem uit of een willekeurige jongen een beetje kou vat?