One shots - bankzitters

Weggevaagd part 2 - Koen

________________________________

Raoul - pap, 39 tot 41 jaar

Matthyas - papa, 37 tot 39 jaar

Robbie - oudste zoon, 15 tot 17 jaar

Milo - middelste zoon, 11 tot 13 jaar

Koen - jongste zoon, 5 tot 7 jaar

________________________________

5 jaar en 4 maanden oud

Koen voelt aan alles dat er iets aan de hand is als hij door zijn oudste broer van school wordt gehaald. Meestal haalde Matt hem op van school op de woensdag middag, maar vandaag stond zijn broer ineens voor zijn neus. Dit vermoeden werd door de jongen gevoed als hij thuis komt. 

Het is stil in huis. Zelfs zijn andere vader was thuis, terwijl die altijd moest werken op de woensdagen. Waarom moest Rob hem dan zo nodig ophalen? 

Tijd om vragen te stellen krijgt de jongen niet want hij wordt, samen met Rob, gesommeerd om naar boven te gaan. Hij hoort uit de keuken zachte snikken komen en ziet hoe Matt zijn broer aan het troosten is. In de afgelopen 5 jaar had Koen zijn broer Milo maar één keer zien huilen en dat was tijdens de begrafenis van Matt zijn oma. 

Koen zit op Rob zijn bed, zijn benen bungelen heen en weer. Op die manier komt hij erachter dat zijn schoenen licht geven als hij deze heen en weer wiebelt. Rob is ondertussen bezig met het opzetten van een film. Zijn hoofd stond momenteel nergens meer naar en de jongen had er alle recht op om niks meer te willen. 

Als Rob naast zijn broertje komt zitten, ontgaat het Koen niet dat er ook bij zijn oudste broer tranen zijn ontstaan in zijn ogen. "Wat is er met Miel? Hij moet huilen en jij ook. Is Miel ziek?"

Koen vindt het maar niks dat hem niks wordt verteld. Hij wil gewoon weten wat er aan de hand is en waarom niemand hem iets vertelde.

Rob kijkt naar zijn broertje en slaat een arm om hem heen. Koen was gewoon nog te jongen om het te begrijpen en hij wilde het tere kinderzieltje niet verpesten, zoals dat van Milo vandaag. Hij wilde dat Koen zorgeloos kon opgroeien, zonder rekening te houden met wat er vandaag is gebeurd met Milo. 

Rob blijft over Koen zijn rug wrijven terwijl hij zelf mee wordt gezogen in de herinnering van deze ochtend. Dat zijn ouders hem ziek hadden gemeld, nadat hij de eerste twee uur uitval had, en hij het gesprek op had gevangen van zijn broertje met zijn ouders. 

"Ehm er is iets gebeurd met Milo op school," Rob probeert het zo zacht mogelijk te brengen voor de vijfjarige die naast hem zit, "en hij zal waarschijnlijk ook lange tijd verdrietig zijn dus we moeten goed op hem letten. Miel let ook altijd op ons toch?"

Koen bijt op zijn onderlip. Het was allemaal nog vaag voor de vijfjarige maar aan alles merkte hij dat hij er geen vragen over mocht en kon stellen. Een antwoord zou hij toch niet krijgen. "Miel pest geweest?" Zijn ogen vergroten. hij heeft pesters op de televisie gezien en Koen moest er altijd om huilen. Misschien dat Milo daarom wel aan het huilen was. 

Rob slikt en knikt zacht. Misschien was dit wel de meest behapbare manier voor de kleuter op zijn bed. "Ehm ja Koen. Hij is gepest. Hij is echt heel erg gepest, maar je bent echt te klein om het te begrijpen jongen. Maar hij heeft zijn broers nu echt nodig."

Koen knikt terwijl hij richting Rob zijn schoot kruipt. "Ik kan bij hem slapen hoor Rob! Echt waar! Hij slaapt ook bij mij als ik niet kan slapen en als hij dan nog verdrietig is mag bij Bumba ook hebben!"