One shots - bankzitters

Anders - Mabbie

Het huis waar Rob met zijn drie beste vrienden, Raoul, Milo en Koen, woonde, ademde een sfeer van broederschap en gezelligheid. De vier vrienden hadden samen de ups en downs van het leven doorstaan. 

Ze deelden niet alleen een huis, maar ook hun dromen, doelen en vriendschap die sterker was dan welke band dan ook.

Op een regenachtige middag krijgt Rob een telefoontje dat zijn leven op zijn kop zou zetten. Het was zijn moeder, die hem vertelde dat de zorginstelling waar zijn jongere broer Matthyas verbleef, haar deuren moest sluiten. 

Rob's hart bonsde in zijn keel terwijl hij naar het nieuws luisterde. De zorg voor Matthyas, die zware autisme had, stond plotseling voor de deur van hun huis. "Mam je weet dat de anderen niet weten dat ik een broertje heb! Ik kan hem echt niet in huis nemen. De jongens weten niks van hem af."

Zijn moeder probeert op haar zoon in te praten. Dat hij zijn eigen idealen nu even opzij moest zetten en kijken of hij voor zijn broertje kon zorgen. Rob zijn ouders woonde al jaren niet meer in Nederland en de enige op wie ze terug konden vallen was hun oudste zoon. 

"Rob probeer het gewoon," zucht zijn moeder aan de andere kant, "je weet hoe dol hij is op jou. Licht Koen anders even in. Met hem kan je het toch altijd goed vinden?"

"Ja klopt maar ik schaad hun vertrouwen ma. Al 6 jaar hou ik verborgen dat ik een broertje heb van 14 die in een instelling woont. Denk je nu echt dat ze dat in dank af gaan nemen?" Zijn moeder zucht aan de andere kant en nog voordat Rob überhaupt de kans krijgt om op te hangen, staat Koen in zijn kamer. 

"Roel vroeg of je kwam eten. Ben je oké?" Rob wijst naar zijn telefoon en Koen knikt terwijl hij in de deuropening blijft staan. "Ik ga je laten mam. Ik kijk wat ik kan regelen." 

Robbie hangt op en hij wenkt Koen naar zijn plekje in de kamer. Hij moest het hem vertellen. Hem in vertrouwen nemen over zijn broertje. Het broertje dat nu echt onderdak nodig had en Robbie de enige was die hem dat onderdak kon bieden. 

"Koen ik moet je wat vertellen maar je moet beloven niet boos te worden."

Koen gaat zitten en kijkt verschrikt naar zijn allerbeste vriend uit het huishouden. Wat zou de jongen hem kunnen melden. Zou hij bij zijn ouders gaan wonen in Engeland? Zou hij gaan samenwonen met zijn vriendin? 

"Tuurlijk niet maatje," de jongen slaat een gebroederlijke arm om hem heen, "vertel op. Wat zit je dwars?"

Rob zucht en zoekt al zijn moed bij elkaar om de jongen voor zijn neus in te lichten. Hoe vertelde je iemand dat je al jaren aan het liegen was en er wel degelijk iemand was die zijn achternaam deelde. "Uhm ik heb een broertje." 

Het is eruit voordat Rob er erg in heeft en Koen kijkt hem bedenkelijk aan. "Oww wacht wat? Robbie toch! Wat is er allemaal aan de hand." Rob ligt te huilen op Koen zijn schouder terwijl de jongen over zijn arm wrijft. 

"Mama belde net," snikt Rob als hij nu het nieuws echt laat bezinken, "mijn broertje woont in een zorginstelling. Hij heet Matthyas en is net een paar weken 14. Zijn zorginstelling moet sluiten en hij moet ondergebracht worden. Mama kan hem niet in huis nemen omdat Matthy niet tegen die verandering zou kunnen en hij weer een gevaar voor zichzelf vormt. Hij zit in een zorginstelling omdat hij zware autisme heeft en een ontwikkelingsachterstand. In zijn hoofd is Matthyas 4."

Koen moet de informatie duidelijk verwerken en kijkt zijn beste vriend aan. "Jezus Rob. Je had het ons toch gewoon kunnen vertellen maatje! Wilde je moeder dat je hem in huis nam?" Rob knikt zacht terwijl Koen hem tot rust maant. "Maar dat is toch geen probleem jongen. We maken een opnamekamer leeg en dan kan hij daar gewoon slapen. De rest moet het ook weten maatje. Zal ik het ze vertellen?"