One shots - bankzitters

Allergisch - Robbie

"Goedemorgen," zegt Raoul terwijl hij de gordijnen in Robbie's kamer opentrekt. "Kom op maat. We moeten over 45 minuten op school zijn."

"Ik ben al wakker," kreunt de 12-jarige tiener tegen zijn 18-jarige broer. Robbie gaat half rechtop zitten en ziet dat Raoul al is aangekleed, gekleed in een pak.

"Welke dag is het vandaag?" vraagt Robbie terwijl hij de slaap uit zijn ogen wrijft.

"Woensdag," antwoordt Raoul, verward kijkend en zijn armen over elkaar geslagen. "Waarom vraag je dat?"

"Vanwege dat," zegt Robbie terwijl hij wijst naar de veel te nette outfit die Raoul draagt voor een woensdag.

"Oh, dit," lacht hij, "het is voor mijn debat tijdens geschiedenis."

Raoul woelt door het haar van zijn broer en begint de andere twee wakker te maken.

Robbie is de jongste van vier, met 12 jaar. Raoul is 18, dan komt Koen met 16 en Milo met 13.

De puber gaat rechtop zitten en loopt naar zijn dressoir. Hij pakt nonchalant wat shorts en een shirt voordat hij naar de douche gaat.

Aan de andere kant van het huis kan Robbie zijn broers horen, vooral Koen, die niet in de stemming zijn om op te staan.

Robbie springt gewoon onder de douche en lacht om het geluid van kussens die naar Raoul worden gegooid door Koen omdat hij hem wakker maakt en boeken die op de grond vallen door Milo omdat hij onhandig is.

Na een goede douche stapt Robbie eruit en begint zich aan te kleden. Hij kan Raoul beneden horen ontbijten en had al hun lunch voor school klaargemaakt.

Robbie is dodelijk allergisch voor pinda's, dus Raoul zorgt er altijd voor dat Robbie onder zijn toezicht geen pinda's naar binnen kan werken.

"Goedemorgen," zegt Robbie terwijl hij naar beneden loopt. Raoul is bezig op zijn MacBook met schoolopdrachten en Milo eet zijn pindakaasboterham.

"Die van jou ligt op het aanrecht, maat," zegt Raoul zonder op te kijken van zijn opdracht.

Robbie voelt zich rot voor zijn broer. Sinds hun ouders op vakantie zijn, heeft Raoul de verantwoordelijkheid gekregen.

"Dank je," zegt Robbie terwijl hij naar het aanrecht loopt waar zijn sandwich met jam ligt, "hoe gaat het met je opdracht?"

"Ughh," zucht Raoul terwijl hij zijn bril afzet, "het is gewo-."

Raoul kan zijn zin niet afmaken omdat hij een harde klap op de grond hoort van boven.

Raoul, doodsbang dat Koen zijn kamer aan het verbouwen was toen ze net weg wilden gaan of bewusteloos op de badkamervloer lag, springt op en rent met twee treden tegelijk de trap op.

"Heb jij onze spullen ingepakt?" vraagt Milo terwijl hij vier van zijn broodjes eet.

Robbie knikt en loopt naar het aanrecht. Robbie heeft altijd een plastic zak bij zich terwijl Milo nog steeds zijn broodtrommel prefereert.

Dat is altijd het geval geweest, maar omdat Raoul door tijdgebrek moest wisselen, betekent dit dat de pindakaas nu in de plastic zak zit en het brood dat voor Robbie is gemaakt nu in een doos zit.

Zich niet bewust van de verandering, stopt Robbie het brood in hun rugzakken en gaat naast Milo zitten.

Raoul is nog steeds boven, waarschijnlijk een kast aan het repareren en omgaan met een geïrriteerde Koen.

Tien minuten later rent hij met Koen naar beneden.

"Laten we gaan jongens, we zijn laat," schreeuwt hij terwijl hij een hap van zijn boterham neemt terwijl hij probeert zijn andere schoen aan te trekken.