One shots - bankzitters

Onbereikbaar ver, maar zo dichtbij (deel 2)

_________________________________________________

Koen - 32 jaar, buurman Milo, partner Robbie

Robbie - 31 jaar, buurman Milo, partner Koen

Matthyas - 30 jaar, beste vriend Robbie / Koen, partner Raoul, vader Rutger

Raoul - 30 jaar, beste vriend Robbie / Koen, partner Matthyas, vader Rutger

Rutger - 14 jaar, zoon Matthyas en Raoul

Milo - 13 jaar, nieuwe buurjongen

_________________________________________________

Woensdagen zijn Koens drukke werkdagen. Robbie is de hele dag aan het werk, en Koen heeft het huis voor zichzelf. Daarom plant hij altijd een hele dag om te schrijven, zonder enige afleiding.

Dus, wanneer er halverwege een artikel dat hem tot waanzin drijft op de deur wordt geklopt, staat hij met een zucht op en opent de deur met een gezicht als onweer.

Op zijn stoep staat opnieuw de jongen van naast de deur. Milo.

Hij zucht. "Rutger is er niet, jongen. Zijn huis is maar een blok verderop, als je aanwijzingen nodig hebt," zegt hij, en hij weet niet waarom hij doet alsof hij haast heeft om weer aan het werk te gaan - hij heeft eigenlijk een pauze nodig van dat artikel voordat hij nog meer hersencellen verliest.

Milo kijkt omhoog naar hem, met zijn onderlip ingetrokken, schuifelend van het ene been op het andere terwijl hij zijn handen voor zich samenknijpt. "Hoi Koen, ik - ik vind het echt heel erg - um, mijn vader is nog niet thuis van werk en ik heb nog geen sleutel laten bijmaken, en - en ik moet echt naar de wc, dus -"

Koen zucht en stapt opzij. "Ja, jongen, natuurlijk. De wc is boven, tweede deur aan de linkerkant," zegt hij.

De dertienjarige is binnen een seconde in het huis. Zijn rugzak - bijna net zo groot als hijzelf - valt met een dreun op de grond terwijl hij Koen voorbij loopt met een dringend 'dank je!' voordat hij de trap op rent.

Koen kijkt hem na en moet onwillekeurig lachen.

Hij sluit de deur, verplaatst de rugzak van de jongen uit de weg (die verrassend zwaar is), en gaat terug naar de woonkamer om zijn werk op te slaan en zijn laptop te sluiten. Hij bedenkt dat hij toch een pauze nodig heeft, en misschien is dit het universum dat hem er een geeft.

Wanneer hij terug naar de gang loopt, schrikt hij een beetje als hij Milo op de trap ziet staan, kijkend naar de ingelijste foto's aan de muur naast hem, zijn hoofd een beetje schuin.

"Wat ben je aan het doen?" vraagt Koen, en de jongen schrikt, kijkt hem met grote ogen aan voordat hij een nerveuze lach laat horen en zijn schouders laat zakken.

"Je liet me schrikken," zegt hij, en haalt zijn schouders op en wijst naar de foto's. "Sorry, ik keek gewoon. Jij en - en Robbie, en Raoul en Matthyas, jullie kenden elkaar al toen jullie kleine kinderen waren?"

Koen hummt en knikt. "Ja."

"Dat is lief," zegt de jongen, kijkend naar de foto's met een kleine glimlach. "Dus jullie hebben hier je hele leven gewoond? Dat moet fijn zijn."

Als Koen erom zou geven (wat hij nadrukkelijk niet doet), zou hij misschien meer aandacht besteden aan het verlangen in de stem van de jongen. In plaats daarvan hummt hij en haalt zijn schouders op.

"Heb je huiswerk of iets dat je thuis moet gaan doen?" vraagt hij, lichtelijk geïrriteerd, maar hij merkt dat er wat frustratie in zijn stem sluipt. Want hoewel hij niet zo van kinderen houdt, is hij geen monster. Hij wil de jongen niet van streek maken; hij is gewoon gestrest en gefrustreerd door zijn werk, en dat komt er allemaal verkeerd uit.