One shots - bankzitters

Onbereikbaar ver, maar zo dichtbij (deel 1)

_________________________________________________

Koen - 32 jaar, buurman Milo, partner Robbie

Robbie - 31 jaar, buurman Milo, partner Koen

Matthyas - 30 jaar, beste vriend Robbie / Koen, partner Raoul, vader Rutger

Raoul - 30 jaar, beste vriend Robbie / Koen, partner Matthyas, vader Rutger

Rutger - 14 jaar, zoon Matthyas en Raoul

Milo - 13 jaar, nieuwe buurjongen

_________________________________________________

Koen leunt tegen het deurkozijn van de keuken en kijkt toe hoe zijn man de laatste aardappelen in schijfjes snijdt en ze in de ovenschaal legt. Een glimlach verschijnt op zijn gezicht bij het zien van de geconcentreerde blik op het gezicht van de ander.

Het is dezelfde blik die Robbie altijd heeft wanneer hij zich volledig op een taak richt: onderlip lichtjes ingetrokken, wenkbrauwen een beetje gefronst boven donkere bruine ogen. Een blik die Koen maar al te goed kent, sinds de tijd dat ze elkaar voor het eerst ontmoetten als kinderen.

Robbie draait zich om nadat hij de oven heeft gesloten en schrikt, waarbij hij een ademloze lach laat ontsnappen. "Hoelang sta je daar al? Je hebt me bijna een hartaanval bezorgd," zegt hij met een zucht.

Koen lacht en loopt naar de ander toe, slaat zijn armen om zijn middel en trekt hem dicht tegen zich aan, terwijl hij snel een kus op zijn lippen drukt. "Hm? Mag ik mijn mooie man niet van een afstandje bewonderen?"

Robbie snuift, kijkt naar hem op met een glimlach en rolt met zijn ogen. "Nee, eigenlijk niet. Dat is eng."

Koen lacht en haalt zijn schouders op. "Misschien bewonderde ik het eten dan wel. Het ruikt nu al geweldig," voegt hij eraan toe.

Zijn man knikt instemmend. "Ik heb extra gemaakt voor Rutger. Die jongen moet eens stoppen met die groeispurten, hij eet ons telkens weer bijna arm wanneer hij hier komt."

Koen lacht en knikt. Rutger is de veertienjarige zoon van hun beste vrienden uit hun jeugd, Matthyas en Raoul. De twee mannen hadden de jongen geadopteerd toen hij nog een baby was, en omdat Koen en Robbie hem mee hebben grootgebracht, is hij het enige kind waar Koen graag mee omgaat.

Voordat hij goed kan reageren, gaat de deurbel en blijft hij even stilstaan, terwijl hij zich met een frons van de ander losmaakt. Robbie kijkt hem verward aan.

"Ze zouden pas over een uur hier zijn," zegt Robbie, waarop Koen zijn ogen rolt en lachend zucht.

"Mat heeft waarschijnlijk weer de tijd verkeerd. Idiot," zegt hij luchtig, terwijl hij zijn man in de keuken achterlaat om de deur open te doen.

Hij opent de deur en fronst als hij merkt dat hij naar beneden moet kijken om de persoon die heeft aangeklopt te zien - een kind, waarschijnlijk niet ouder dan twaalf. De jongen kijkt hem met een glimlach aan, zijn blonde haar warrig, zijn blauwe ogen helder, gekleed in te grote jeans en een wijde T-shirt.

"Ik denk dat je het verkeerde huis hebt," zegt Koen, al klaar om een stap terug te doen en de deur te sluiten.

De jongen houdt hem snel tegen en schudt zijn hoofd. "Oh! Nee, eh, mijn vader en ik zijn gisteren net naast jullie komen wonen," zegt hij snel, terwijl hij naar het huis rechts van hen wijst.