One shots - bankzitters

wat van mij is, is van jou - Raoul en Matthyas

___________________________________________________

~ Rob; vader van Matthyas, Raoul en Milo ~

~ Koen; vader Matthyas, Raoul en Milo ~

~ Matthyas; zeventienjarige tweelingbroer Raoul ~

~ Raoul; zeventienjarige tweelingbroer Matthyas ~

~ Milo; negen jaar oud, broer Matthyas en Raoul ~

Deel twee

____________________________________________________

Dag in dag uit neemt de jongen zijn medicijnen en al twee jaar voelt alles goed. Matt kon weer alles en de kans dat zijn lichaam de nier af zou stoten werd steeds kleiner, al wel niet 0.001%. 

Raoul was uitgegroeid tot een volwaardig persoon terwijl Milo was blijven hangen. Men was er al bang voor maar het was ook echt gebeurd. Milo zou mentaal niet ouder worden dan zes, en dat woog extra zwaar op het gezin. 

Omdat ze nu in een kutsituatie zaten met Milo, vond Matt het niet nodig om zijn eigen zorgen mee te delen in het gezin. Hij voelde zich al een aantal dagen niet fit en hij wist dat koorts levensgevaarlijk was voor hem. Toch vertikte hij het om eraan toe te geven. Matt was beter. Matt was niet meer de Matt van twee jaar geleden met een nierziekte. Hij weigerde om dat te accepteren. 

De jongen voelt ineens een hand op zijn schouder liggen. "Hey ben je oké?" Het was zijn tweelingbroer die vond dat hij te lang treuzelde om richting de fietsen te gaan. "Oww ja ik kom eraan!"

Raoul kijkt vertwijfeld naar de jongen. "Zeker? Je voelt warm aan." Matt moet zichzelf eronderuit lullen voordat Raoul hem zou verlinken bij zijn ouders. "Ja het is warm hierbinnen met een trui aan man. Kom dan gaan we naar huis!" 

Zijn tweelingbroer knikt voorzichtig en blijft achterdochtig naar zijn broer kijken. "Matt als er iets is he?" Raoul wacht tot Matthyas luistert en knikt, "dan laat je het mij toch weten?"

Matt slikt de woorden in. Dat hij niet oké is en waarschijnlijk gewoon naar het ziekenhuis moest. 

"Ja tuurlijk laat ik je dat meteen weten! Je kent me toch."

*

Hij wordt rond half vier wakker in zijn slaapkamer. Meteen voelt de jongen dat er iets mis is met hem. Aan alles voelt de jongen dat het mis is. Erg mis. 

Alles doet hem zeer. Zijn buik waar vroeger de katheter zat. Zijn zij en rug, zijn huid brandt en is al bijna kapot gekrabd door de jeuk. Hij trilt van de pijn en als hij niet snel iemand haalt is dit ook meteen zijn laatste nacht. 

Zijn ademhaling is kort en onregelmatig. Zijn hele lichaam neemt geen zuurstof meer op. Zijn vingers grijpen naar het dekbed om zijn pijn weg te knijpen. Het is onzinnig maar voor hem werkte het. Hij voelt dat hij over moet geven maar heeft de kracht niet om rechtop te zitten. Zijn hoofd draait hij richting het bed van zijn broer voordat hij zijn maaginhoud leegt op de vloer. 

Raoul draait zich om in zijn eigen bed door het geluid en leunt op zijn ene arm. "Matt?" Hij klikt het nachtlampje aan en zijn ogen vergroten als hij ziet hij zijn broer eraan toe is. "Shit!" 

Meteen vliegt de jongen uit zijn eigen bed, en ontwijkt hij het braaksel op de vloer. "Matt? Matt luister eens naar mij." 

Raoul valt het op dat de ademhaling van zijn broertje anders is. Alsof hij echt zijn laatste adem is. Voor even lijkt het alsof Matt door zijn vingers aan het glippen is.