One shots - bankzitters

onbereikbaar ver, maar zo dichtbij (deel 6)

_________________________________________________

Koen - 32 jaar, buurman Milo, partner Robbie

Robbie - 31 jaar, buurman Milo, partner Koen

Matthyas - 30 jaar, beste vriend Robbie / Koen, partner Raoul, vader Rutger

Raoul - 30 jaar, beste vriend Robbie / Koen, partner Matthyas, vader Rutger

Rutger - 14 jaar, zoon Matthyas en Raoul

Milo - 13 jaar, nieuwe buurjongen

_________________________________________________

Een week later is Halloween in volle gang. Koen en Robbie bereiden het huis voor op hun jaarlijkse traditie, die begon toen ze samen met Raoul en Matthyas op de universiteit zaten. Ze schuiven de meubels in de woonkamer aan de kant, leggen dekens en kussens neer, steken kaarsen aan en zetten ze op de vensterbanken en de schoorsteenmantel.

Robbie heeft al een uitgebreide maaltijd klaargemaakt, inclusief Halloween-cupcakes, en een ouderwetse, cheesy horrorfilm staat al klaar op de tv, wachtend om afgespeeld te worden zodra iedereen zich heeft geïnstalleerd. Terwijl iedereen bezig is met het zich comfortabel maken in de kamer en het vullen van hun borden, komt Rutger met een glimlach op Koen af.

"Hé vriend. Weer een groeispurt gehad?" vraagt hij, omdat de jongen duidelijk een paar centimeter is gegroeid dit jaar en hij graag alles wil horen over deze ontwikkeling.

Rutger rolt met zijn ogen. "Niet sinds de laatste keer dat je me zag," zegt hij. "Oh, trouwens, Miel en ik hebben het weer goedgemaakt. Heb je hem gezien sinds ik hier de laatste keer was?" vraagt hij.

Koen schudt zijn hoofd, omdat het hem dwarszit dat de jongen al een hele week niet bij hen heeft aangeklopt. Hij heeft zichzelf meerdere keren moeten tegenhouden om niet naar het huis naast hen te gaan en aan te kloppen, omdat - nou ja, grenzen, veronderstelt hij.

Rutger knikt. "Nou, hij zei sorry. En ik zei dat hij geen excuses hoefde te maken, maar hij zei dat hij nog nooit ergens zo'n spijt van had gehad en dat hij gewoon een rotdag had. Dus alles is weer goed..." zegt hij, waarop Koen grijnst.

"En...?"

"En ik vroeg me af of ik hem kan vragen om vanavond bij ons filmavondje te komen?" vraagt Rutger snel, terwijl hij hem met grote ogen aankijkt.

Koen lacht en geeft de tiener een duwtje. "Haal die ogen weg, je hoeft niet te smeken. Natuurlijk mag je hem uitnodigen. Ik denk dat Robbie tranen van vreugde zou huilen als hij hem na een week weer zou zien."

Rutger trekt een wenkbrauw naar hem op. "Ja, Robbie zou dat doen," zegt hij langzaam, grijnzend en loopt snel weg voordat Koen hem in een houdgreep kan nemen.

Koen grijnst, schudt zijn hoofd en schrikt even als hij zich omdraait en meteen tegen zijn man aanloopt. Hij houdt hem vast bij zijn schouders en drukt een kus op zijn voorhoofd.

"Zet de film nog even niet aan," zegt hij tegen de ander, omdat hij weet dat dat is wat Robbie wilde komen zeggen. "De jongen komt hierheen."

Robbie glimlacht. "Milo?"

Koen schudt zijn hoofd. "Nee, een van de vele andere kinderen die we kennen. Ja, Milo."

Robbie rolt met zijn ogen vanwege het sarcasme, en voordat hij iets terug kan zeggen, gaat de deur open en begroet Rutger luid zijn vriend.