One shots - bankzitters

(on)verantwoordelijk - Milo

Milo loopt langzaam de trap af wanneer hij een harde klap hoort van de voordeur die dichtvalt. Het is 4 uur 's ochtends, wie zou dat in hemelsnaam kunnen zijn?

Milo is 10 jaar oud en geadopteerd door Koen en Robbie toen hij 2 jaar oud was. Hij heeft twee oudere broers, Raoul en Matthyas, die ook geadopteerd zijn.

Als Milo voorzichtig de woonkamer binnenstapt, ziet hij zijn dronken broer midden in de kamer staan zingen en dansen. Milo is niet de enige die wakker wordt van een dronken Raoul, want een plotselinge flits van licht schiet in hun ogen.

"Wat in godsnaam is hier aan de hand," roept Robbie half naar zijn twee zoons. Milo kijkt Robbie met grote ogen aan terwijl Raoul gewoon doorgaat met zingen. Robbie merkt op dat Milo staat te trillen en er extreem bleek uitziet. Hij vergeet meteen Raoul, want hij weet dat zijn andere zoon nu medische hulp nodig heeft.

"Raoul," zegt Robbie terwijl hij Milo nauwlettend in de gaten houdt, "ga naar je slaapkamer. We praten morgen verder." Raoul zuchtte maar maakt uiteindelijk zijn weg naar boven.

Zodra Raoul de kamer verlaat, richt Robbie al zijn aandacht op Milo. "Oké jongen, vertel me hoe je je voelt," wil Robbie weten terwijl hij zijn telefoon pakt. Terwijl Milo nog steeds tegen de muur staat om zich staande te houden, scant Robbie Milos glucosemeter op zijn arm. Na 7 seconden verschijnt een alarmerende 1.8 op zijn scherm.

Robbie haast zich naar de kast waar hij de dextro en andere benodigdheden voor Milos diabetes bewaart. "Neem er 5 van deze en dan ga ik weer een injectie klaarmaken." Milo staat te ver weg om zelfs te reageren, dus slikt hij de suikertabletten die hij van zijn vader heeft gekregen door. Robbie bereidt een injectie voor met pure glucose om zijn niveaus hoog genoeg te houden. Nadat Milo zijn laatste dextro heeft doorgeslikt, injecteert Robbie de glucose in zijn bloed.

"Je komt er wel doorheen," spreekt hij zachtjes terwijl hij door Milos haar strijkt. Milo kreeg de diagnose diabetes type 1 op 8-jarige leeftijd. Hij heeft het vrij ernstig, dus Robbie en Koen (beide traumachirurgen) zijn altijd alert. Raoul was veel te onverantwoordelijk om alleen op Milo te letten, omdat het hem gewoon niet leek te interesseren. Matthyas daarentegen was overbeschermend en stond erop dat ook hij de scan-app installeerde, zodat hij altijd de suikerniveaus van Milo kon zien.

Nadat Robbie de glucose heeft geïnjecteerd, controleert hij onmiddellijk de niveaus van Milo. Het is nog steeds gevaarlijk laag maar goed genoeg om Milo weer te laten slapen. Robbie tilt Milo op en loopt met hem de trap op. Terwijl hij naar Milos slaapkamer loopt, botst Robbie tegen Matthyas op, die net van het toilet komt. "Hee, wat is er aan de hand?" fluistert Matthyas als hij ziet dat zijn broer de trap op draagt en een angstige Robbie.

"Hij staat op 1.8," zucht Robbie. Matthyas kijkt nerveus naar de vloer. "Dus wat is het plan?" wil hij weten.

"Ja," fluistert Robbie, "ik blijf de hele nacht wakker en hou hem in de gaten." Matthyas' hoofd schiet omhoog.

"Nee pap, ik laat je niet. Je hebt morgen een gebroken dienst, dus je moet zoveel mogelijk rusten. Ik blijf bij Milo zodat jij en papa kunnen slapen, en als er iets mis is met hem, alarmeer ik je meteen." Robbie wilde weigeren maar wist dat Matthyas gelijk had. Hij had een dienst van 7 uur 's ochtends tot 1 uur 's middags en moest van 22 uur 's avonds tot 6 uur 's ochtends werken, dus hij had inderdaad zijn rust nodig. Uiteindelijk gaf Robbie toe omdat hij de hele nacht was opgebleven om op zijn oudste te wachten. "Beloofd?" Matthyas knikte en tilde een bijna levenloze Milo uit de armen van zijn vader. "Slaap lekker pap," zei hij voordat hij de deur sloot.

Robbie liep naar zijn slaapkamer en ging weer liggen. Koen werd er wakker van en nestelde zich in de borst van zijn man. Robbie zuchtte en speelde met Koens haar.