One shots - bankzitters

Vlinder - Raoul

______________________________________________

Raoul - vader Vlinder, vriend Lieke

Lieke - moeder Vlinder en Olivier, vriendin Raoul

Matthyas - vader Olivier, stiefvader Vlinder

_______________________________________________

Zijn handen trillen wanneer hij zijn telefoon beetpakt. Weer te laat. Weer niet opgenomen. Zuchtend kijkt hij voor zich uit.

Kon hij het wel?

Hij had de jongens net geappt. Niet verwacht dat hij de eerste zou zijn om hem te bellen.

Nog in gedachten verzonken voelt hij het mobiele apparaat weer trillen in zijn handen. De beller komt in beeld.

Koen.

De jongen wil hem spreken en zien, anders was hij niet overgegaan op facetime. Hij wil dat Raoul hem verteld dat het een grap was. Een vorm van miscommunicatie.

Dat hij hem zou zeggen dat het goed zou komen. Dat hij niet ziek was. Niet meer beter werd.

Raoul kijkt nog een keer naar de deur waar hij net uit was gelopen. Lieke had hij ook nog niks verteld.

De jongens zouden het eerst te horen krijgen, dan zou zijn vriendin ingelicht worden. Hij wilde haar face-to-face spreken wanneer hij het nieuws zou brengen. Niet via de app zoals hij het bij de jongens moest doen.

Met trillende handen schuift hij verder.

"Met Raoul."

Zijn stem is fragiel, breekbaar. Alle tranen die niet leken te komen na zijn diagnose, komen nu wel. Met ongelofelijk veel.

Hoe zeg je tegen je beste vrienden dat je kanker hebt? Dat de tumor op een plek zit dat ze niet kunnen opereren. Dat chemo alleen je leven zal rekken en je er alleen zieker van wordt.

Hoe leg je ze uit dat je zojuist hebt besloten dat je geen chemo zal nemen. Dat het kansloos is eigenlijk.

Zijn tumor was begonnen met groeien in zijn long. Na veel aandringen van Lieke had hij besloten toch maar te laten controleren. Lieke moest zelf werken in het ziekenhuis bij hen in de buurt.

Raoul ging alleen, waarschijnlijk een dubbele longontsteking nadat de arts hem vandaag belde of hij tijd had. De moed zakte hem echter in zijn schoenen wanneer hij 'oncologie' op de borden zag.

"Hallo! Roel!"

De stem haalt hem weer uit zijn gedachtes. Raoul legt de telefoon richting zijn oor. Aan de stem van Koen kan hij het horen dat hij heeft gehuild.

"Hey Koen," zucht hij wanneer hij zichzelf tegen de muur laat glijden. Enkel de ijskoude vloer biedt hem nog geborgenheid.

"Raoul dit was niet waar he?"

Koen slikt zijn tranen in. Hij hoopt zo ongelofelijk hard dat Raoul hem gaat vertellen dat het allemaal niet waar was. Dat Raoul niet ging sterven binnen nu en twee maanden. Dat hij wel een chemo zou nemen.

"Koen," zegt Raoul zacht en snikkend, "ik kom nu naar kantoor toe dan kunnen we het uitpraten allemaal."

Raoul hoort Koen roepen door het kantoor heen. Andere mensen schreeuwen al terug. Raoul kan er nog de woorden 'hij is al weg' eruit halen.

"Roel luister goed naar mijn woorden," klinkt de geruststellende stem, "Matthyas is onderweg naar het ziekenhuis. Demi heeft je telefoon nagetrokken. Matt neemt je mee naar je huis en wij komen vanavond allemaal. Bel Lieke alsjeblieft man, zeg haar dat je haar thuis moet spreken. Anders doet Matthyas het dadelijk voor je! Hij blijft ook bij je als je wilt wanneer je Lieke verteld hierover. Matt is er over vijf minuten hooguit!"