One shots - bankzitters

dunne muren part 2

2/6
_______________________________________

Milo - vader Raoul en Koen

Sanne - moeder Raoul en Koen

Raoul - 14 jarig zoontje

Koen - 5 jarig zoontje

Matthyas - buurman

Rob - beste vriend Matthyas

_______________________________________

11 februari, 2021

Matthyas sluit zijn laptop en begraaft zijn hoofd in zijn handen, uitgeput. Hij moet een artikel schrijven voor de volgende avond - het is nu zeven uur 's avonds en hij heeft nauwelijks een samenhangende zin kunnen formuleren.

Hij kan zichzelf niet eens horen denken over het geluid van de vrouw aan de overkant die schreeuwt, vloekt en met dingen gooit. Hij wil geen bemoeizuchtige buurman zijn, maar als hij een deur zo hard open hoort slaan dat hij verwacht dat hij uit zijn scharnieren zal vliegen, staat hij op om door het kijkgaatje in zijn deur te gluren.

Hij kijkt toe hoe de vrouw, lang, verwilderd, donkerharig en bleek, de gang afstormt in een bevlekte tanktop en joggingbroek met een parka-jas eroverheen, een pakje sigaretten uit haar zak trekt voordat ze zich omdraait en scheldwoorden schreeuwt terwijl ze haar middelvingers opsteekt naar de openstaande deur.

Matthyas trekt zijn neus op terwijl hij haar ziet wegstormen, maar hij grimast wanneer haar gebrek aan geschreeuw het mogelijk maakt voor Matthyas om het gesnik van een jong kind te horen dat uit het appartement komt, en hij weet dat het geluid waarschijnlijk afkomstig is van Koen, de vijfjarige die hij slechts een week geleden heeft ontmoet. Hij neemt in een fractie van een seconde een besluit en opent zijn deur, steekt de gang over naar de nog openstaande deur tegenover de zijne en klopt voorzichtig op de deurpost.

Milo haast zich dan naar hem toe, met wijd opengesperde en roodgerande ogen, een lelijk uitziende markering op zijn linkerwang samen met een kras langs zijn sleutelbeen en het deel van zijn borst dat zichtbaar is vanaf de kraag van zijn wijdvallende t-shirt dat op sommige plaatsen bloedt.

De twee spraken slechts kort toen hij vorige week thuiskwam om zijn twee zoons op te halen uit het appartement van Matthyas, maar uit wat Matthyas heeft kunnen opmaken, is de andere man rustig van aard met een nerveuze instelling, erg lief maar ook erg angstig.

Milo kijkt hem aan maar vermijdt zijn ogen, kijkt over zijn schouder en dan naar beneden, terwijl hij zijn hand opheft om zijn wang te bedekken. Achter hem hoort Matthyas Koen huilen en Raoul hem sussen, en zijn hart knijpt samen.

"Ik ben zo sorry voor al het lawaai," begint Milo te zeggen, maar Matthy schudt snel zijn hoofd.

Hij is niet dom, en hij is niet onwetend. Mannen worden door vrouwen heel vaak mishandeld, en hij denkt dat hij genoeg bewijs heeft om te weten dat de vrouw die zojuist schreeuwend en tierend het appartement uit stormde, huilende kinderen achterlatend en een gekneusde echtgenoot, waarschijnlijk de aanstichter is van het huiselijk geweld dat plaatsvindt in appartement 31E.

"Wees niet sorry. Ik bedoel niet om over mijn grenzen te gaan, dus zeg maar dat ik weg moet als dat zo is, maar dat ziet eruit alsof het wat ijs nodig heeft," wijst hij naar de wang van de kleinere man met een grimas. "En ik wil je helpen opruimen als ik kan," biedt hij aan, want wat hij kan zien van de vloer van het appartement net voorbij de voordeur is bezaaid met kapot glas en verscheurde papieren. Milo kijkt beschaamd, zijn gezicht wordt rood. "Oh. Ik - het is normaal gesproken niet zo'n zooitje, het is gewoon -" hij zucht en lijkt leeg te lopen, schudt zijn hoofd. "Ik kan je niet vragen om te helpen, het is niet jouw rommel," mompelt hij.