One shots - bankzitters

Avontuurlijk - Matthyas

Matthyas - 13 jaar, broertje Rob

Robbie - 16 jaar, broer Matthyas

Milo - 16 jaar, beste vriend Rob

Rutger - 13 jaar, neefje Matt en Rob

Koen - vader Robbie en Matthyas

Raoul - vader Robbie en Matthyas

Matt rent achter zijn broer aan. Rob kijkt een paar keer om als hij ineens een arm om zijn schouder voelt. "Kop op maat," zucht Milo, "het is prima dat hij mee wil naar dat huis! Het is niet dat het alleen van ons is toch?"

"Miel je kent hem," Rob trapt tegen een takje als hij het huis nadert, "Matt wil graag ontdekken en mag hij? Hij is in zijn hoofd nog vijf. Ik ben gewoon bang dat hem iets overkomt Miel." 

Matt horen ze achter hem lachen. Rutger was ook mee. Het was Matt en Rob hun neefje en hield de jongen nog enigszins rustig. Rutger vond het allemaal prima en wilde graag mee naar het huis dat Rob aan de rand van het bos had gevonden. 

"Robbie! Gaan we echt naar het huis! Echt waar?!"

Matt had een ontwikkelingsachterstand waardoor hij zich jonger gedroeg. Rutger vond het altijd prima, ook al was hij op papier net zo oud als zijn need. 

Als ze het huis binnenlopen, is Matt niet meer te houden. "Rob mag ik boven kijken? Samen met Rut? Blieft dankjewel."

Rob kijkt bedenkelijk naar Milo maar nog voordat de jongen tegen kan stribbelen kijkt hij zijn broertje na die al richting de zolder is gerend. "Ik let wel op hem Robbie." Zijn neefje kijkt hem aan en ziet hem knikken. De veertienjarige rent achter Matt aan, de zolder op. 

"Is dit wel een goed idee Miel? Het is waarschijnlijk niet veilig op die zolder. Zullen we ze niet gaan halen?" Milo schudt zijn hoofd als hij een boek afstoft. "Rob we zijn vorige week talloze keren daar naar boven gegaan. Er is nog niks gebeurd toen wij boven waren. Waarom nu wel? Kom dan gaan we hier nog wat ontdekken en kijken of onze spullen er nog liggen van de vorige keer." 

Zuchtend kijkt de jongen nog naar boven. Zijn broertje hoort hij weer giechelen. Soms kon hij het kind schieten, ook al kon Matt er niks aan doen. Soms wilde hij een normaal broertje maar daarna voelt hij zich gezegend met het broertje die hij nu had. Matt was Matt. Onbezonnen en vrij. 

Het is donker binnen. Er is geen elektriciteit en Milo had voor de verandering kaarsen meegenomen. Een klein straaltje zonlicht valt de kamer binnen die Milo uiteindelijk verlicht in kaarslicht. Dan ziet Rob weer dat het huis er inderdaad minder fragiel uitziet dan de buitenkant zou doen lijken. Het was nog redelijk stabiel. 

Als hij weer gelach van boven hoort, zucht hij en loopt hij verder richting de trap. Ze waren aan deze kant nog niet geweest en ook deze trap hadden de heren niet bewandeld. 

Als ze de deur openen moeten beiden even hun adem vinden. Wat ze tegen waren gekomen was ronduit adembenemend. De grote ruimte aan de achterkant van het huis heeft zelfs nog een beetje meubilair staan. Het was wonderbaarlijk dat het er nog allemaal stond. 

Er waren twee grote banken, met kussens die als decoratie dienen. Het lijkt alsof iemand hier recentelijk is geweest. Er lag namelijk geen laagje stof op de bank en de kussen stonden gestructureerd naast elkaar op een lijntje. 

Ze lopen de ruimte verder in. Milo zijn vingers glijdt over de meubels die er staan. De boekenkast is gevuld met dikke boeken. Alles over paranormale zaken en moordconflicten. Ergens voelt de jongen zich misselijk worden. Alsof ze aan het rondneuzen zijn in een huis waar ze eigenlijk niet horen te zijn. En eerlijk? Ze hoorde daar ook helemaal niet te zijn.