One shots - bankzitters

Vertrouwen - Raoul

De man wordt weer wakker met dezelfde hoofdpijn. Hij weet niet beter dan dat zijn clusterhoofdpijn weer opspeelt en is maar wat blij dat Koen toevallig wakker was en hem zijn spuit aangaf.

"Moet ik nog wat doen Roel? Moet ik iemand halen van de jongens? Moet ik Matt bellen om terug te komen?" Koen was nooit in deze situatie terecht gekomen, meestal was het Matthyas die Raoul bijstond tijdens een clusterhoofdpijn aanval, maar die was die nacht bij zijn broertje blijven slapen, waardoor Milo zijn bed in had genomen in het huis. 

"Nee dankjewel Koen," zucht de jongen wanneer hij de spuit in zijn been implanteert. Een pijnlijke schreeuw verlaat kort zijn lippen voordat hij ze pijnlijk op elkaar sluit. Hij wilde het uitschreeuwen maar wist dat het niet kon. De anderen waren nog aan het slapen maar toch wordt de andere jongen op de bovenverdieping wakker. Rob staat binnen een paar tellen in de kamer en kijkt met een pijnlijk gezicht naar Raoul. "Moet ik Matt bellen?"

Met een glimlach wrijft Raoul zijn medicatie in zijn been en schudt hij zijn hoofd. "Nee die is nu lekker bij zijn broertje. Ga maar slapen allebei. Ik red me wel." 

Koen en Rob knikken zacht en vertrekken weer terug naar hun eigen kamers. Raoul was weer op zichzelf aangewezen en voelde zich met de minuut slechter worden. Dit was geen gewone clusterpijn. Dit was anders. Intenser. 

Met die gedachten valt de jongen dan eindelijk inslaap voordat hij weer gewekt wordt door een jongen aan de andere kant van het bed. "Roel? Ben je wakker?"

Het was Matthyas. De jongens hadden hem gebeld en hij was meteen in de auto gesprongen richting het huis. Nu zat hij naast zijn beste vriend die overduidelijk veel pijn had. "Matt." Het komt er zwak uit terwijl Matthyas over zijn benen wrijft. "Pijn."

Matthyas knikt terwijl hij over Raoul zijn benen wrijft. "Het is goed jongen. Ik ben er voor je. Ga maar even slapen. Ik ben hier als je me nodig hebt! Probeer nog wat slaap te pakken jongen. Ik haal morgen je nieuwe medicijnen op." 

Matt stopt de jongen toe en gaat aan de andere kant van het bed liggen. "Slaap zacht maatje," zucht Matthyas als hij merkt dat Raoul allang weer in dromenland is beland.

Raoul hoopte dat het inderdaad een clusteraanval was, maar niks was minder waar.

Vier dagen later is de jongen nog altijd niet zichzelf. Hij blijft hoofdpijn houden en er bekruipt hem een misselijk gevoel. Hij haatte de griep maar momenteel zat er niks anders op dan uitzieken. Elke avond heeft hij een clusteraanval en Matthyas heeft vrijwel elke nacht naast Raoul gespendeerd. 

De jongens denken nog altijd dat Raoul zoveel last had van zijn clusters, terwijl hij het zelf heel anders voelde. Dit waren geen normale clusters die hij nu kreeg. Deze waren veel en veel erger. Hij was de oudste en wilde de anderen jongens niet ongerust maken. Dit zou ook over een paar dagen weer over zijn, daar was de man van overtuigd ondertussen. 

Elke ochtend ontwaakt de man met koude rillingen over zijn hele lijf. Daarom had hij besloten om elke ochtend een douche te pakken. De jongens vonden het wel vreemd maar besteedde er niet al te veel aandacht aan. Op die manier kon de jongen dus al enige tijd zijn ziek zijn verbloemen met de douche. 

Matt zorgde er elke ochtend weer voor dat zijn hele kamer door kon tochten en dat hij Raoul op zou kunnen vangen als hij effectief zou breken. Matt wist hoe hij om moest gaan met Raoul en zijn ziekte. Zijn stille, chronische ziekte. 

Het warme water voelt goed over zijn huid. Zijn pijnlijke huid. Bij elke warmtestraal voelt hij het branderige gevoel weer over zijn lichaam stromen. Hij kon niks meer verdragen en hij begon zich af te vragen of hij wel het goede aan het doen was. Kon hij dit allemaal wel? Was de mogelijkheid er nog om het nog langer verborgen te houden?