One shots - bankzitters

Veilig - Milo

__________________________________________________

Milo - 24 jaar, eerste woning in een flatje

Pip - vijfjarig buurmeisje Milo

__________________________________________________

"Kom dan gaan we kijken of je ouders thuis zijn."

Milo tilt het vijfjarig meisje van het aanrecht.

Pip huppelt vrolijk achter de man aan. De man die ze heeft aangezien voor vader. Milo zou meer een vader figuur zijn voor haar dan haar eigen vader.

Ze stond weer voor zijn deur. Nummer 22 aan de Utrechtse heuvelrug.

Milo woonde er nu 11 maanden. In die 11 maanden had zijn, toendertijd vier jarige, buurmeisje veel aan gehad.

Zo ook nu.

Ze was alleen vanaf school komen lopen. Of nou ja, zij was van mening alleen, want Milo volgde haar op een paar meter afstand. Hij kon het niet over zijn hart verkrijgen als er iets zou gebeuren met Pip.

Milo ging naar binnen terwijl Pip nog buiten stond te wachten.

Hij had tien minuten uit het raam getuurd in de hoop dat het meisje binnen werd gelaten.

Na tien minuten had hij het gehad en besloot hij zelf richting het kleine meisje te lopen. "Is het weer zover Pip?"

Pip kijkt op en rent richting haar buurman. Haar haren zitten in twee staartjes. Onmogelijk dat haar ouders dit hebben gedaan.

Ze vertrok namelijk met pluis haar. Hoe Milo dat wist? Hij had haar weggebracht.

"Wauw wat ben je knap Pip." Het meisje glimlacht en knikt terwijl ze haar hoofd in Milo zijn torso duwt.

En zo staan ze twee uur later weer voor de deur. Milo wilde het niet meer. Hij wilde Hanne bij zich houden. Een veilig thuis bieden.

Milo belt aan terwijl hij Pip op voelt spannen wanneer hij weer voor de deur staat. Ze wilde niet meer naar het huis wat een thuis hoorde te zijn. Ze wilde gewoon met haar overbuurman mee naar zijn huis en daar voor altijd blijven. 

"Pip is er iets meisje?" Milo hurkt zich voor het meisje als hij weer op de deur klopt. Haar ouders zouden tegen dit tijdstip toch wel een keer thuis moeten zijn? Pip kruipt nog dichter tegen Milo aan. "Wil bij jou Miel. Blieft?" 

Milo pakt het meisje op die snikkend in zijn borstbeen valt. Morgen zou Milo erachteraan gaan. Morgen zou hij kijken, op kantoor, wat hij kon doen voor het kleinere meisje dat als een angstige koala rond de twintiger hing. Hij was echt te jong om een kind op te voeden maar hij wist zeker dat hij Pip de stabiliteit kon bieden die het meisje op dit moment nodig had.

Als ze nog in een knuffel staan, wordt de deur geopend en Milo vangt de verontwaardigde blik van Pip haar vader op. Deze man mocht niet eens de titel 'vader' of 'pap' dragen volgens de man, maar momenteel kon de studentikoze man er niks aan doen of aan veranderen. Ook al wilde hij het zo onwijs graag in hem timmeren.

Milo zet het meisje met haar voeten terug op de grond en geeft haar nog een zacht kusje op haar haarlijn.  Pip draait zich nog snel om voordat ze het huis binnenstapt.

"Misschien tot morgen Miel!"

Milo krijgt een kleine lach. Hij wist zeker dat hij het meisje morgen weer zag.

*

Milo zit op zijn werkcomputer. Hij krijgt zijn buurmeisje niet uit zijn hoofd. Pip. Het meisje dat hij weeral naar school had gebracht deze morgen.  Deze ochtend zag hij een handdruk op haar gezicht. Ze stond voor zijn deur te wachten totdat Milo haar naar school bracht.