One shots - bankzitters

dunne muren part 6

6/6
_______________________________________

Milo - vader Raoul en Koen

Sanne - moeder Raoul en Koen

Raoul -  15 jarig zoontje

Koen - 5 jarig zoontje

Matthyas - buurman

Rob - beste vriend Matthyas

_______________________________________

19 januari, 2022

Op zondagavond hoort Matt plotselinge kreten uit het appartement aan de overkant van de gang, en ze zijn anders dan normaal. Ze zijn luider en dringender, meer panisch, meer in paniek.

Wanneer hij naar zijn voordeur rent en de gang op rent, zijn andere buren ook buiten, om zich heen kijkend met fronsen op hun gezichten. Matthyas vloekt wanneer hij de kreten, het gehuil en het geschreeuw aan de overkant van de gang hoort intensiveren; hij verspilt geen tijd en grijpt de deurklink, schreeuwend.

Matthyas haast zich naar binnen, door de gang die naar de woonkamer en keuken leidt. Hij haalt diep adem wanneer hij de keuken in kijkt, zijn hart stopt even in zijn borst.

Het voelt alsof zijn bloed uit hem wegvloeit, zijn knieën een beetje zwak.

Want daar, in de keuken, zit Milo ineengedoken op de vloer met zijn rug tegen de kasten. Zijn hoofd leunt achterover tegen de deuren achter hem, zijn gezicht ontdaan van kleur en zijn haar geplakt aan zijn voorhoofd in een dikke laag zweet. Zijn ademhaling komt in zware, paniekerige hijgen, en zijn handen zijn naar zijn buik gebracht.

Ze zijn bedekt, bedekt, nee - doorweekt, in zijn bloed. Levendig karmozijnrood glijdt door zijn vingers, doordrenkt zijn t-shirt en pyjamabroek, en verzamelt zich op de keukentegels onder hem. Matthyas staart geschokt voor wat een seconde of een dozijn zou kunnen zijn; en dan zakt hij op zijn knieën, zonder zich druk te maken over de vloeistof die in zijn eigen broek sijpelt. Hij verstikt een adem en houdt zijn handen boven die van de andere man.

"M-Miel. Oh mijn God. Milo. V-verdomme. Wat moet ik doen?" fluistert hij, en ondanks al het geschreeuw en gehuil en het geschreeuw aan de overkant van het appartement, kan Matthyas alleen zijn eigen hart horen dat hard tegen zijn ribben bonst. "Miel -"

Milo's gebarsten lippen wijken, en zijn half geloken ogen flitsen omhoog om de blik van Matthyas te ontmoeten. "M-mijn jongens. H-h-hel - h-help hen, Matt. A.u.b. Mijn j-jongens," fluistert hij, zijn stem zwak, nauwelijks daar.

En hoezeer Matt hem daar ook niet wil achterlaten, zelfs niet zijn ogen van hem wil afhouden, weet hij dat hij dat wel moet. Hij knikt met een schokkende beweging, zijn ogen boren in Milo. "Oke. Oke, gewoon - gewoon volhouden, oke? H-hulp komt, je moet gewoon wakker blijven."

Milo mompelt, knijpt zijn ogen zwaar dicht en bijt hard op zijn lip.

Matt haalt adem, bijna kokhalzend van de zware geur van metaalachtig bloed, en duwt zichzelf overeind.

Op zwakke benen dwingt hij zichzelf naar de gang waar het geschreeuw en gehuil het luidst zijn. Hij stopt abrupt, zijn ogen wijd open en zijn hart bonst nog harder, wanneer hij Sanne in de gang ziet.

Ze schreeuwt onsamenhangend, haar ogen wijd en leeg, haar haar verward en los, haar kleren gekreukt en verdraaid. Ze slaat met haar vuisten tegen de badkamerdeur, laat bloedige afdrukken achter, één hand houdt het mes vast dat hij instinctief weet, heeft Milo gestoken.