PARAMPARÇA 1 | Kindar

1. Bölüm : Başlangıç

-Multimedya Tanıtım Videosu-

-Buraya hikâyeyi okumaya başladığın tarihi yazar mısın?

"Bu hikâyeyi yakın zamanda kaybettiğim dostum Yasemin Eraslan'a ithaf ediyorum. Ruhun şad olsun kardeşim..."

13|06|2015

-

Beş yıl önceydi, henüz on yedimi bitirmiş sayılmazdım. Sıradan bi hayatın aptal insanları arasında sıkışıp kalmıştım ya ben sorunluydum ya da etrafımdaki herkes aptaldı. Şimdi durup olanları zihnimde tartarken bazen asıl aptalın kendim olduğunu düşünürdüm... Büyük kayıplar verdim, bazen alev alev yanarken buldum kendimi bazende boğulurken. Bazen nefes alamadığım oldu bazen yere çakıldığım; kendi asla yenilmez sanan bi kızdım ben, asla kaybetmeyeceğine emin bi kız hemde ama on yediden sonrası bana bugünkü benliğimi kazandırdı.

On yediyken hayatıma bi fırtına girdi; bana gücümü veren her şeyi birbirine katarken ben çığlık çığlığa duvarları tekmeliyordum, ipleri elimde sanırken o beni en baştan yarattı; beni önce parçalara ayırdı, sonra ruhumu bi biçak gibi ikiye ayırdı, kendime olan saygımı yitirdi. Ben, kendi öfkemle duvarlarımı yumruklarken o sessizce izledi, istediği beni elde edene kadar sessizce çığlıklarıma göz yumdu.

O, beklenmeyen bi esintiydi. Ummadığım anda hayatıma girdi, alevlere yürüyorum sanarken aslında iplerim onun elindeydi. Gözlerimide bi bandajla kurnaz bi tilkinin kollarına yürüdüğümü, onun önünde dizlerimin üzerine düşerken fark etmiştim ve bandajı gözlerimden sıyırdığımda karşımda bana ettiğim tüm sözleri yediren bi çocuk vardı; gözlerinde kurnaz bi tilkinin zaferi yüzünde ise varla yok arası bi gülümseme... dönüp arkama baktığımda koca bi enkaz görmüştüm, bunları yapan bendim ama iplerimin onun elinde olduğununda bile habersizdim.

On yediden sonrası bi oyundu, bense aptal bi kukla... O gün her zaman olduğu gibi yine agresif olduğunu iyi anımsıyorum, hayatımın baştan aşağı aynı olmasının saçmalığıydı beni gergin yapan; kısır bi döngünün içine sıkışıp kalmıştım, hergün aynı başlangıç ve aynı bitiş ama o gün, o sabah gözlerimi araladığımda bu tek düzeliğin sonra ereceğini farkında dahi değildim.

"Ceyda." adım Ceyda, on yedi yaşında hayatın kendine karşı kurulmuş bi oyun olduğuna inanan garip bi kız. "Ceyda dedim!" Beynimin içine nüfuz eden o ses ile birlikte göz kapaklarım ağır ağır aralanmaya başladı. Tekdüze ilerleyen o hayatın canımı giderek sıktığı bi sabah daha. Camdan yüzüme yansıyan ışıkla hızla yüzümü kolumla kapattım. Annemin ısrarcı ses tonu karşısında bu defa başımı yastığın altına gömdüm.

"Ceyda kime diyorum kızım? Kalk artık okula geç kalacaksın." annemin dudaklarından dökülen o cümle ile mekanik bir hareketle başımı yastığın altından kaldırdım. Siktir! Bu gün okul açılıyor.

Yataktan doğrulduğum sırada, annem çoktan gitmişti. Bu gün okullar açılıyodu ve ben tamamen unutmuşum ki zaten ne zaman okul ile ilgili şeyleri zihnimin bir köşesine kazımıştım ki?

Ellerimle gözlerimi ovuşturup etrafa baktım. Sabahın ilk ışıklarıyla koyu renklerin ağırlık verdiği odam aydınlanmıştı. Yavaşca ayaklarımı yataktan sarkıtıp ayağı kalktım. Göz kapaklarımın üzerinde tonlarca taş varmış gibiydi, sanki uykusuzluk bedenimi ele geçirmişti. Sarsak adımlarla banyoya yönelirken derince esnedim. Dün gece geç uyudum ve uykusuzum. Musluğu açıp soğuk suyu birkaç kere yüzüme çarpmamla tüm bedenime uyarı dalgası yayıldı. İşte o zaman kendime gelebilmiştim.