chapter:28
ထုန်လုက ဒေါသတကြီးဖြင့် ဖုန်းကိုချပစ်လိုက်တယ်။
ကံကောင်းထောက်မစွာပင် သူမသည် ဖခင်၏အချစ်မေတ္တာကို ဘယ်သောအခါမှ မတောင့်တခဲ့ဖူးပေ။လူတွေက သူမကို မုဆိုးမလို့ တစ်ချိန်လုံး အတင်းအဖျင်းပြောနေကြရာ သူ့မတ်လေးနဲ့ အတူနေနေတာကို နောက်ထပ်လူများ မသိစေလိုပေ။
သူ့မတ်လေးကိုလည်း ဒုက္ခမပေးချင်ပါဘူး။
****
"ပါး မမတကယ်ပြောတာလား"
ထုန်ကျွင်းသည် အလွန်စိတ်မကောင်းပုံဖြစ်ကာ မျက်ရည်စက်လက်ကျနေသည်။
သူမက ရှီးယန်၏ ရင်ဘတ်ကို အားပျော့စွာ မှီလိုက်ရင်း သူ့အစ်မအကြောင်းကိုစိတ်ထဲတွေးနေလိုက်သည်။
ထုန်လုက သြဇာကြီးတဲ့သူတွေကို သိမှာမဟုတ်ဘူးဆိုတာ သူမသိတယ်။
'ဒါက လွဲမှားတဲ့ ကြောက်စရာတစ်ခုသက်သက်ပဲ။ ဒါပေမယ့် အဲဒီခွေးမက ငါ့အပေါ် လက်စားချေဖို့ ဒီအခွင့်အရေးကို အသုံးချရဲတယ်ပေါ့။ ဒါကိုမှတ်ထားပြီး သူမကို လွယ်လွယ်နဲ့ လွှတ်ထားပေးမှာ မဟုတ်ဘူး!'
ထို့နောက် သူမက ဆက်လက်ဟန်ဆောင်ရင်း မျက်ရည်တွေကို လက်ခုံဖြင့်သုတ်ကာ
"ပါး ဒီကိစ္စငါမှားတာပါ။ငါကသာ မမကို မတော်တဆ ခြစ်မိသွားတာ ကျေးဇူးပြုပြီး မမကိုမဆူပါနဲ့တော့ ကလေးတစ်ယောက်နဲ့တောင် သူ့ဘာသူခက်နေပြီလေ။ မမက အရမ်းသနားစရာကောင်းတယ် "
"လုလုသာ မင်းလိုပဲ လိမ္မာရေးခြားရှိပြီရင်ကို ပါးပါးကစိတ်ဆိုးမှာမဟုတ်ပါဘူး။"
ထုန်ဂိုးဟွာ ဟာ သူ့သမီးငယ်ကို ပိုကြည့်လေလေ သူမသည် အစ်မဖြစ်သူထက်စာလျှင် ဂရုစိုက်တတ်သူဟု ပိုခံစားရလေလေဖြစ်သည်။
ထုန်ကျွင်းသည် ရှီးယန်ကို ဖက်ရင်းဆက်ပြောလိုက်သည်။
"မမဘဝက တကယ့်ကို ခက်ခဲတော့ ငါကပဲ ပိုငဲ့ညှာသင့်တာပေါ့။ ဆိုလိုတာက သူငါ့ကို ကြမ်းတမ်းတဲ့စကားတွေပြောနေပေမယ့် ငါသည်းခံရမယ်။ဒီတစ်ခါငါမှားတာပါ သူမကိုသည်းမခံနိုင်ခဲ့လို့"
ရှီးယန်၏ မျက်လုံးတွေ မှေးမှိန်သွားတယ် ။ ဤသည်မှာ အမှန်ပင်ဖြစ်ကြောင်း သူထင်သည်။ ထုန်လုသည် စေတနာ့ဝန်ထမ်းတစ်ဦးမျှသာဖြစ်ပြီး စပီကာများထဲမှ ညှိနှိုင်းရေးမှူးအဖြစ် ကားတစ်စီးကို ဖိတ်ခေါ်ခြင်းသည် သူမအတွက် ပုံမှန်ဖြစ်သည်။
