Through all your phases (#3)

parte quince

Varian's PoV

Ναι είμαι δειλός.

Ναι για μια ζωή θα φοβάμαι τον πατέρα μου.

Ναι για εκείνον δεν είμαι αρκετός.

Και ποτέ δεν θα γίνω.

Όχι όταν αηδιάζω στο αίμα.

Όχι όταν δεν μπορώ να σκοτώσω σαν κανονικός μαφιόζος.

Όχι όταν είμαι ο αδύναμος κρίκος.

Μπαίνω μέσα στο δωμάτιο μου και βγαίνω στο μπαλκόνι.

Βάζω ένα ποτήρι ουίσκι και στηρίζομαι στα κάγκελα.

Βλέπω προς την μπροστά αυλή του ξενοδοχείου.

Εκεί όπου βρίσκεται ακόμα η Selini.

Και είμαι τόσο μπάσταρδος που σηκώθηκα και την παράτησα χωρίς καμία εξήγηση.

Αλλά δεν μπορούσα.

Και τι να της έλεγα.

Να της εξηγούσα ποσό περισσότερο αδύναμος είμαι;

Την παρακολουθώ να τεντώνει το σώμα της πάνω στον μικρό καναπέ.

Ακόμα φοράει το σακάκι μου.

Βγάζει τις γόβες της και απλώνει τα τόσο όμορφα πόδια της.

Βάζει τα χέρια της πίσω από το κεφάλι της και κλεινει τα μάτια της.

Λες να κοιμηθεί;

Μετά από τρία μετρημένα λεπτά τα μάτια της ήταν ορθάνοιχτα.

Ξανά κάθισε και κοίταξε πάνω στον ουρανό.

Νομίζω εστιάζει στο φεγγάρι αλλά δεν είμαι σίγουρος.

Χαμογελάει και γνέφει αρνητικά.

Τι φάση;

Γυρνάει το κεφάλι της και τότε το βλέμμα μας συναντιέται.

Σηκώνεται όρθια χωρίς να κόψει οπτική επαφή και αρχίζει να προχωράει προς τα μέσα του ξενοδοχείου.

Μάλλον το πήρε απόφαση να πάει στο κρεβάτι της.

Μπαίνω μέσα στο δωμάτιο μου ξανά και ανοίγω το λάπτοπ μου.

Τσεκάρω διαφορά ώσπου το μάτι μου πέφτει σε κάτι περίεργο.

Τα δεδομένα μου μοιάζουν παραβιασμένα.

Τι;

Πως;

Και ποιος θα τολμούσε να με χακάρει;

Ψάχνω την ηλεκτρονική διεύθυνση έξαλλος και όταν εμφανιστεί το άτομο στην οθόνη μου παραμένω σιωπηλός.