Through all your phases (#3)

parte veinta y uno

Selini's PoV

Βρίσκομαι σε μια ήρεμη λίμνη.

Είναι βράδυ.

Το μόνο φως που υπάρχει έρχεται από το φεγγάρι.

Είναι πανσέληνος σήμερα.

Γεμάτη και ολοκληρωμένη.

Και αυτή την στιγμή νιωθω και εγώ έτσι.

Δεν ξέρω γιατί.

Νιώθω πως κάποιος με κρατάει σφιχτά αλλά δεν είναι κάποιος εδώ μαζί μου.

-Λοιπόν ακόμα να καταλάβεις τι θες από αυτόν;

Ακούγεται μια φωνή γυναικεία τόσο γνωστή.

Αλλά δεν την έχω ξανά ακούσει.

Απευθύνεται σε μένα.

Η ίδια φωνή, η ίδια μορφή και το ίδιο άτομο που απευθυνόμουν χθες όσο ήμουν στην παραλία.

Το φεγγάρι.

-Ναι ακόμα.

Της απάντησα.

Την άκουσα να γελάει.

Έχει ωραίο γέλιο.

-Θα το βρεις στην πορεία, μην φοβάσαι.

Μου απαντάει πίσω.

-Και αν δεν το βρω;

Ρωτάω τρομαγμένη.

-Τότε θα σε βοηθήσω.

-Ευχαριστώ.

Χαμογέλασα και ένιωσα ένα ζεστό αεράκι να περνάει από πάνω μου.

-Μην κανείς τα ίδια λάθη με μένα Selini. Ζήσε μαζί του. Αγάπησε τον. Μην τραβάς τον εαυτό σου πίσω.

Ακούγεται τόσο μετανιωμένη και πονεμένη.

Τι της συνέβη άραγε;

-Φοβάμαι.

Απάντησα πίσω.

-Δεν πειράζει. Είναι λογικό να φοβάσαι.

Ξεφύσιξα.

-Θα είσαι εδώ;

Ρώτησα χωρίς να ξέρω καν σε ποια απευθύνομαι.

Ξέρω μόνο ότι την χρειάζομαι δίπλα μου.

-Πάντα θα είμαι εδώ Selini.

Μου απάντησε καθησυχαστικά.

-Α και Selini σε παρακαλώ, δώσε μια τεράστια αγκαλιά στον Max, θύμισε του ότι είμαι εδώ.

Την ακούω να λεει όσο νιωθω ότι χάνεται.

-Θα το κάνω.

Της απάντησα με σιγουριά.