Through all your phases (#3)

parte treinta

Varian's PoV

Δεν θέλω να ξυπνήσω ακόμα.

Θα πρέπει να πάω πάλι στην βάση και να κάνω πως αγνοώ την Seli όλη μέρα μέχρι να σχολάσουμε.

Αλλά όχι.

Δεν είμαστε στην Ισπανία.

Ναι σωστά.

Ήρθαμε στην Αμερική για μια φιλανθρωπική εκδήλωση του Max.

Και τότε με βάρεσε η πραγματικότητα.

Έφαγα σφαίρα.

Λες να πέθανα;

Νομίζω πως δεν πονάω αυτή την στιγμή.

Ή λες να έμεινα παράλυτος και να μην νιωθω τίποτα;

Σε αυτό το κύμα φόβου άνοιξα γρήγορα τα μάτια μου.

Μόνο για να το μετανιώσω όταν με τυφλώσουν τα δυνατά φώτα.

Κοιτάω τριγύρω.

Πρέπει να είμαι σε κάποιο νοσοκομείο.

Ή κάτι παρόμοιο.

Έχω περασμένα στο χέρι μου σωληνάκια που συνδέονται με όρο.

Τέλεια.

Απλά τέλεια.

Μόλις κοιτάω την πόρτα εκείνη την στιγμή ανοίγει και μπαίνει μέσα μια νοσοκόμα.

Μου χαμογελάει διάπλατα και τρέχει προς το μέρος μου.

-Καλημέρα κύριε Cortes, ξυπνήσατε, πως νιώθετε;

Ρωτάει υπερβολικά πολύ γρήγορα.

-Αν σκεφτείς ότι έφαγα σφαίρα παραδόξως νιώθω καλά.

Απαντάω ειλικρινά στην κοπέλα.

Μου γνέφει και απαντάει.

-Αυτό βασίζεται στο θαύμα της μορφίνης.

Χαμογελάει ξανά και βγαίνει από το δωμάτιο.

Μέσα σε ένα λεπτό η πόρτα ανοίγει διάπλατα και μπαίνει μέσα μια αναστατωμένη Selini.

Φοράει φόρμες τα μαλλιά της είναι πλεγμένα σε διαφορά braids, σίγουρα δημιούργημα της Περς, και είναι ξυπόλυτη.

-Κοιμόσουν;

Ρωτάω περίεργος.

Έρχεται μπροστά μου και πιάνει το πρόσωπο μου στα χέρια της.

Ενώνει τα κούτελα μας και αναπνέει βαριά.

-Seli όλα καλά;

Ρωτάω ανήσυχος.

Μήπως πεθαίνω;

Γνέφει θετικά.

-Αν ξανά φας σφαίρα θα σε σκοτώσω εγώ η ίδια.