Through all your phases (#3)

parte diezíocho

Varian's PoV

Φτάνουμε επιτέλους έξω από το σπίτι μου.

Παρκάρω και βγαίνω από το αμάξι τρέχοντας για να βγάλω έξω την Selini.

Την σηκώνω στην αγκαλιά μου και προς έκπληξη μου γραπώνεται πάνω μου.

Ανοίγω την πόρτα με τα χίλια ζόρια και μπαίνουμε μέσα στην μονοκατοικία μου.

Είναι όμορφο σπίτι.

Δεν είναι τόσο μεγάλο όσο το δικό της αλλά είναι ζεστό και φιλόξενο.

Μετά το χολ βρίσκεται το σαλόνι.

Την αφήνω να κάτσει πάνω στον καναπέ και χωρίς να μιλάμε σηκώνω το τραυματισμένο πόδι της και το βάζω απαλά πάνω σε μια στοίβα από μαξιλάρια.

Τόση ώρα αποφεύγει να με κοιτάξει στα μάτια.

-Επιστρέφω αμέσως.

Μουρμούρισα και σηκώθηκα για να πάω προς την κουζίνα που βρίσκεται στον δίπλα χώρο.

Φτάνω στο ψυγείο και βγάζω πάνω σε μια πετσέτα μερικά παγάκια.

Επιστρέφω στο σαλόνι και την βλέπω να παρατηρεί κάθε λεπτομέρεια γύρω της.

Κάθομαι στο πάτωμα δίπλα στα πόδια της και τοποθετώ απαλά την αυτοσχέδια παγοκυστη μου πάνω στον πρησμένο αστράγαλο της.

-Δεν φαίνεται πολύ άσχημα σε 2 με 3 μέρες θα είσαι καλά.

Σχολίασα όσο παρατηρούσα το πόδι της.

Γυρνάω να την κοιτάξω και τα μάτια της είναι βουρκωμένα.

Την κοιτάω περίεργος.

Είπα κάτι που την στεναχώρησε;

-Τι έγινε μικρό;

Ρωτάω παραξενεμένος.

Πρώτη φορά βλέπω τόσο φορτισμένη την Seli.

Δεν είναι κάτι που συνηθίζει.

Συνήθως είναι παγερή και απόμακρη.

Αρχίζω και πιστεύω πως αυτό το παγωμένο πρόσωπο είναι απλά ένα προσωπείο και όχι ο πραγματικός της εαυτός.

Ή ίσως είμαι αφελής.

-Σε μια εβδομάδα έχω αγώνες, δεν γινεται να είμαι τραυματισμένη.

Απάντησε έτοιμη να σπάσει η φωνή της και σκούπισε γρήγορα ένα δάκρυ που ήταν έτοιμο να πέσει από τα μάτια της.

-Δεν θα είσαι τραυματισμένη, θα γίνει σύντομα καλά, απλά τώρα πονάει και συνδυάζεται με τις αρνητικές σου σκέψεις και φορτίζεσαι συναισθηματικά χωρίς λόγο.