Yaşamak İçin Ne Gerekiyorsa O

Ölmek

(Berfin)

O kadar kat indim, bir türlü dış kapıya ulaşamadım. En sonunda biri çığlıklarımı duydu. Bir kadın kapısını açtı. Hemen yanıma gelip beni durdurdu.

"Dur sakin ol, neyin var, kimden kaçıyorsun"
"Yakalayacak beni, kaçmam gerek, yardım et bana, polisi ara" tek nefeste kadına bir sürü şey dedim. Ama o sakinliğini korudu.
"Tamam, gel biraz hava alalım. Polisi de ararım. Ama ilk ne olduğunu anlat bana" diyip asansörün tuşuna bastı.
"Daha hızlı olur bu kadar katı inemem" diyip yüzüne samimi bir gülümseme kondurunca güvendim ona. Durdum ve asansörü bekledim. Ama büyük bi hata yaptığımı kapı açılana kadar fark edemedim.

İçinde Samet vardı. Onu gördüğüm an kaçmaya çalıştım. Ama kadın beni içeri itti. Zaten Samet tuttuğu an geri dönüşü olmadığını anladım. Ve sadece yalvardım. Beni bırakması için yalvardım durdum. Ama beni duyduğundan bile emin değilim.

Tekrar eve girdik. Bu sefer kapıyı kilitledi. Anahtarı cebine attıktan sonra bana dönüp üstüme yürümeye başladı. Geri geri gitmekten başka bişey yapamadım. Artık yalvarmıyordum bile. Ne desem boştu çünkü. Bi çok kez deneyimledim ben bu senaryoyu. Eğer onu sinirlendirirsem ve yapacağı şeye karar verirse elimden hiç bir şey gelmez. Sırtım duvara vurunca durdum. Ama o durmadı üstüme gelmeye devam etti. Dibime kadar girince durdu.

Yüzümü okşadı. Göz yaşlarımı sildi. Kafama bir öpücük kondurdu ve konuşmaya başladı.
"Neden yaptın bunu, sonunun böyle biteceğini bilmene rağmen hemde"
Cevap mı bekliyor benden. Ne yani sinirlenmedi mi, bişey yapmayacak mı!?

Çenemi tutan elini sıkmaya başladı.
"Sinirlenmek istemiyorum, cevap ver!?"
"Kurtulmak istiyorum senden. Sadece bunun İçin olan bi girişimdi" bi anda sustum. Ne diyorum ben. Kafamı hayır anlamında sallamaya başladım.
"Öyle demek istedim. Yemin ederim öyle demek istedim. Sadece... bilmiyorum aptallık yaptım. Affet nolur. Yemin ederim bi daha yapmam" aslında devam edecektim ama sarıldı bana. Saçımı okşayıp sakin olmamı söyledi.

Biliyorum saçma. Ama uzun süredir nefret ettiğim adamın kolları ilk kez iyi geldi bana. İlk kez sarılması kendimi rahat hissetmemi sağladı. Ama sakın yanlış anlamayın. Bu sinirlenmediğini fark ettiğim için gelen rahatlamadan başka bişey değil.

Masaya oturttu beni. Gerçekten yemek hazırlamış. Ve hayır bu yemeğin bana normalde ölmemem için verdiği yemekle alakası yok. Baya uğraşmış. Yememi işaret etti. Hemen yemeye başladım. Üzgünüm ama zaten nadir verdiği yemeği kaçıramam. İçinde bişey var mı, hedefi ne, neden bana böyle bir iyilik yapıyor gibi şeyleri düşünemem. Yaşamak için temel ihtiyaç yemek yemek. Ve bende yiyeceğim. Gerisi boş.

Yemek yememe gülümsedi. Ve konuşmaya başladı.
"Daha akıllı sanıyordum seni" yüzüne anlamaz gözlerle baktım.
"Planın çok basitti. Ne yani apartmandan koşarak ve çığlık atarak iniceksin. Bi kadın çıkıp sana yardım edicek. Ve kurtulmuş olucaksın. Bu senaryoda ya sen çok salaksın yada ben. Sonuca bakarsakta benim olmadığım belli olur"

Nerden geldi bilmiyorum ama bi anda sinirlendim. Ve çatalı ona fırlatıp "NE BEKLİYORDUN. ONCA SÜRE BENİ Bİ ODAYA HAPSET, SONRA DALGA GEÇER GİBİ HER ŞEYİ TELAFİ EDİCEM DE, BENDE O SIRADA KAÇMAK İÇİN AKLIMA GELEN İLK PLANI YAPIYIM VE SENDE BENİ KÜÇÜMSE. OLDU, BANA BAK" dediğim şeyleri havada ona karşı parmak sallayarak söylüyordum. Bi anda elimi tuttu.

"Bİ DAHA SAKIN BANA SESİNİ YÜKSELTME. ÖZELLİKLE PARMAĞINI HİÇ SALLAMA. BİLİYOR MUSUN, VAZGEÇTİM. SANA İYİ DAVRANMAK FALAN YOK. ZATEN SENİ BURAYA GETİREREK RİSK ALDIM, Bİ DE İYİ DAVRANARAK YÜZ VEREMEM. EN UFAK HATANDA ÖLÜRSÜN. LAMI CİMİ YOK. BİR DAHA Kİ KAÇMA GİRİŞİMİNDE YAKALANIRSAN ÖLÜRSÜN" diye bağırıp masaya vurdu. Sonra yemeklere bakıp gülmeye başladı. Tüm sofrayı dağıttı. Saçlarımdan tutup sürükleyerek ilk çıktığım odaya fırlattı beni. Kapıyı kilitleyip gitti.

Bu sırada ben mi ne yaptım. Korkuyla titremekten başka hiç bişey. Resmen bağırdım ona. Ve bu onda aşırı ters tepti. Bağırırken tuttuğu elimi kırıyordu az daha. Zorla çektim. Sonra da sadece dinledim. Biliyor musunuz, internet yalan haberlerle dolu. Neymiş uyuşturucu bağımlıları çelimsiz olurmuş, bir vursanız ölürlermiş falan filan. Hepsi yalan. Bu adam çelimsiz falan değil. Hatta baya yapılı. Bugüne kadar hiç bana vurmadığı için bu tarafı düşünmemiştim. Ama şu an fark ediyorum. Bana vursa leşim çıkar. Hareketlerimi kısıtlıyor. Ona karşı gelemiyorum. Ya beni kaçırdığı ilk anda o kadar saldırdım ona. Resmen hiç bişey işlemiyor. Elimden korkmaktan başka bişey gelmemesinden nefret ediyorum.

Bunları düşünerek uzun süre ağladım. Kilit açılma sesini duyunca kapıya baktım. Açıp içeri girdi. Bana acıyarak baktı.
"Kalk" tüm soğukluğuyla dediği şeye tepki veremedim. Kolumdan tutup sertçe kaldırdı beni. Yüzümü okşadı. Dudaklarıma baktı. Sonra da öptü. Geri çekilip karşılık vermemi söyledi. Tamam bunu bir çok kez yaşadım. Bazen karşılık vermemi istediğinde eğer tatmin olursa beni bırakıyor. Şansımı deneyim en azından dimi.

Uzun süre karşılık verdim. Sonra yatağa oturttu beni. (Bu arada yazmayı unuttum ama Berfin i buraya getirirken giydirmiş. Yani sürekli çıplak duruyordu) Üstüme giydirdiği tişörtü çıkarttı. İç çamaşırı giydirmemişti. Açığa çıkan göğüslerime baktı. Sonra gözlerini kapatıp geri çekildi. Sandalyeye oturup konuşmaya başladı. Konuşurken gözlerini tamamen yüzüme dikti. Vücuduma hiç bakmadı.

"Bana bağırılmasını sevmem. Sırf bağırdı diye öldürdüğüm insanlar bile var. Sana söylediğim şeyleri ciddiye almamış olabilirsin diye söylüyorum. Bir çok kez bir çok insanı öldürdüm. Sırf yoluma çıktılar diye hemde. Ve bu uyuşturucudan öncede böyleydi. Yani sağlıklı kararlar alamadığım için falan değil. Hatta uyuşturucuya başladıktan sonra kimseyi öldürmedim. Delil bırakırım belki diye. Kendime güvenmedim yani. Ama bıraktıktan sonra yine öldürdüm. Yani seni de çok kolay bir şekilde öldürebilirim. Bunu sakın unutma ve düzgün davran. Tamam kendimi telafi etmeye çalışıyorum. Ama beni zorlarsan kendimi kontrol etmem" sonra durup "Anladın mı!?" dedi. Bende hemen başımı evet anlamında salladım.

"Yalan yok. İlk gördüğümde senden etkilendim. Ki şu anda da etkilenmeye devam ediyorum. O kadar şeye rağmen güçlü kaldın. Az önce bana bağırarak güçlü kaldığını da açıkça belli etmiş oldun. Hayran olmamak elde değil. Ama yine de bana yanlış yaparsan sonun iyi olmaz. Bak bu süre ne kadar olur bilmiyorum. Ama tamamen sana bağlı. Burası senin güven testin gibi düşün. Sana güvenince seni bırakıcam. Yoluma taş koymayacağından emin olunca seni tekrar bi okula sokucam ve işine devam edeceksin. Berfin... eğer hata yaparsan ve sana güvenemezsem seni öldürmek zorunda kalırım. Bunu istemiyorum. Ama yaparım. Bunu bana yaptırma. Söz ver"

Yüzüne bakmaktan başka bişey yapmadım. Nasıl söz verecektim ki böyle bir konuda. Tabiki ondan kurtulduğum an polise gidecektim. Ama o bunu bilmese de olur. Söz vericem. Onun da beni beklediğini fark edince söz verdim. Nasıl olsa tek bir mottom var. O da YAŞAMAK İÇİN NE GEREKİYORSA O.

"Artı olarak merak ettiğin bişey olursa sorarsın. Ha sen sormadan ben söyleyeyim. O sana yardım edeceğine inandığın kadın bana sadık. Bu apartmanda çok kişi oturmuyor. Ama oturanlarda bana sadık. Zamanında iyiliğimin dokunduğu insanlar. Bak ben insanları korkuyla kendime bağlamam. Saygıyla, iyilikle kendime bağlarım. Sana bugüne kadar hep korku verdim, kabul. Ama bugünden sonra sana da iyi olucam. Tabi sende izin verirsen. Ve yine eklicem. Şu an bi sitedeyiz. Zaten dışarı baktıysan bunu anlamışsındır. Ama burda ki tüm insanlar beni seven, bana saygı duyan, ne yaparsam yapıyım haklı olduğuma inanan insanlarla kaynıyor. Yani lütfen aptal gibi birilerinden medet umma. Bu kadar salak olma. Ha dışardan geçen bir arabaya güvenirsen orasını bilmem. Ama seni bulduğumda seni öldürmem gerektiğini bilirim"

Bunları dedikten sonra aramızda derin bir sessizlik oldu. Bi noktadan sonra ona uyumak istediğimi söyledim. O da izin verip çıktı odadan. Kapıyı kilitlemedi. Ama açıkçası az önce beni bırakacağını öğrendim. Ve bunun için tek yapmam gereken ona güven vermek. Peki ben bunu yapabilecek miyim!?

Eee nasıl gidiyor!?

Daha sadece 3 bölüm yazdım. Ama konunun baya bi ilerisindeyim. Yani kısa bir hikaye olursam şaşırmayın.

İyi günleeeer🤗