Yaşamak İçin Ne Gerekiyorsa O

Yargı

Bölümün gelmesi biraz uzun sürdü. Ama inanın deli gibi yoğun günlerden geçiyorum. Ve araya bölüm atma görevimi sıkıştırmaya çalışıyorum. Ancak bunu bana hatırlatacak yorumlarınız olmayınca işim zorlaşıyor🙃

Hatırlatma...

"Ne Cihan ı lan, sen Cihan mı görüyorsun etrafta!? Hani sürekli diyorsun ya, kardeşlerim hiç değişmedi diye! Belki küçük kız kardeşin değişmedi ama bu yolda erkek kardeşin öldü! O küçük kız kardeşin değişmesin, yaşadığı o boktan anlardan sonra karakterini kaybetmesin diye erkek kardeşin kendini feda etti! Cihan falan yok senin karşında! Sen o gittiğin cenazede Cihan ı toprağa koydun! Ben Cihan değilim, Cenk ile tanış artık! Bana Cihan demekten vazgeç, öldürdüğüm kişiyi tekrar canlandıramazsın!"

Hatırlatma bitti...

"Ci-"
"Cenk!"
"Cenk öyle mi, ne lan Cenk!? Sırf sana yeni kimlik verebilsinler diye ortaya attığın isim mi değerli oldu birden. Sen benim için hep Ciha-"
"Senin gözünde ne olduğum umurumda değil! Çünkü sen benim gözümde çoktan öldün. Bir an önce gözündeki Cihan ın öldüğünü kabul etsen iyi olacak. Sen benim yeni hayatımda sadece sevdiğim kızın abisinin sevgilisisin. Hatta tecavüzü affetmiş bir acizsin!"

"Bu ağırdı"
"Bu sadece doğrulardı"
Gözlerimin dolmasına engel olmak isterken Ayça ya baktım. Bana aynı gözler ile bakıyordu. Ona sarılmak istediğimde Ci-Cenk önümü kesti. Ona yalvaran gözlerle baksam da bir adım olsun geri atmadı.

Depodan çıkmaya karar verdiğimde Samet beni tutmaya çalıştı. Ama onu durdurdum. Çünkü şu an ihtiyacım olan tek şey tek kalmaktı...

Cihan onca sözü sadece Ayça yı korumak için söylemişti. Söyledikleri doğruydu. O kardeşini korumak için her şeyi yapmıştı. Şimdi de ablası karşılarına çıktı ve onun izinden giden kardeşini ablasından kurtarmaya karar verdi.

Biliyordu, ablasını yeterince kırarsa ondan uzaklaşacağını biliyordu. Hiç içinden gelmeyen sözleri ablasına tüm soğuk kanlılığı ile söylemişti. Ablasının yalvaran bakışları onu yıksa da bir adım olsun geri atmadı.

Her zamanki gibi Cihan ın acısını Cenk ile kapattı. Ama ablası Samet i tek eliyle durdurarak dışarı çıktığında Samet in bakışlarını görmüştü. Az sonra başına gelecekleri tahmin ediyordu.

Ve itiraf etmesi gerekirse başına gelecek her şeyin de gelmesini istiyordu. En azından cezasını çektiğini hissetmek istiyordu.

Yüzüne darbe alması çok uzun sürmedi. Yere yapışan bedeni tekmelenmeye başladığında sessizce acısını çekiyordu.

Samet sevgilisinin yavaş yavaş unuttuğu her şeyin ona tekrar hatırlatılmasından hiç memnun değildi. Kardeşinin üzüleceğini bilmese Cihan ı şuracıkta öldürürdü. Ama biliyordu, yaşayan hali ona sevgilisini kaybettirdiyse ölü hali de kardeşini kaybettirirdi ve buna hazır değildi.

Aras her şeye göz yummuştu. Hatalı olduğunu biliyordu ve bir abinin kardeşini korumasına engel olmadı. Ama yaşadıkları şu anda Ayça nın ruhunun yavaş yavaş parçalandığını görüyordu.

Aras sevdiğinin her halini izlemişti. Sessizce ablasını sayıkladığı gecelerin hepsinin tek şahitiydi o. Hatta o gün gerçekleri Berfin e söyleme sebebi de buydu. O gece Ayça yine ablasını sayıklayarak uyumuştu.

Ayça ablasını her şeyden çok seviyordu. Kaybettiği insanlar arasından sadece ablasını bu kadar özlüyordu. Ve Aras abla kardeşi bir araya getirdiğinde görmüştü, onları bir araya getirdiğinde birbirlerinin yaralarını nasıl da sardıklarına şahit olmuştu.