Tylko kilka randek

36

Nie pomogła mi nawet wczorajsza gorąca herbata, obudziłam się w środku nocy cała zlana potem. Moje powieki były jeszcze cięższe niż zazwyczaj po przebudzeniu. Zatoki piekielnie mnie bolały, a co najgorsze szybko zorientowałam się, jak ogromny ból czuję w przełyku.
-Sebastian - wychrypiałam przerażona, ledwo co słyszalnie. Szturchnęłam go w nagie ramie, które oprócz głowy było jedyną odsłonięta częścią jego ciała. On jedynie mruknął coś cicho i jakby dalej śpiąc, przewrócił się na drugi bok, zabierając mi tym samym trochę kołdry.  Sięgnęłam po telefon w celu sprawdzenia godziny, szybko oślepiło mnie jasne światło wyświetlacza. Był wczesny poranek, więc zdecydowałam obudzić Sebastiana. Martwiłam się co z planem, musiałam być, ale jednocześnie już czułam, że fizycznie nie dam rady. Szturchnęłam go mocniej, siadając na łóżko, a ona popatrzył na mnie przez ledwo co otwarte powieki.
-Co ty wyprawiasz? - Zapytał zaspany.
-Chyba... - Musiałam przełknąć ślinę, co sprawiło mi masę bólu, skrzywiłam się, ale kontynowałam - Jestem chora - wydukałam.
Sebastian westchnął głośno i znów na mnie spojrzał, miną, która trochę mnie przerażała.
-Wiedziałem, że to wczoraj to tragiczny pomysł, czekaj tutaj muszę przynieść ci jakieś leki - Powiedział zrywając się z łóżka i przykładając mi otwartą dłoń do czoła.
-Jesteś gorąca
-To komplement czy mam gorączkę - zapytałam szeptem, aby nie nadwyrężać bolącego gardła.
-Wyglądasz tragicznie
-Mistrz komplementów - mówiąc to zakrztusiłam się kaszlem i opadłam na poduszkę, zdając sobie sprawę, że za cztery godziny mam zdjęcia i muszę zjawić się na planie.
-Sebastian - wyszeptałam, gdy szedł do środka, zatrzymał się w progu i opierając o framugę, popatrzył na mnie z politowaniem.
-Tak?
-Mamy dzisiaj zdjęcia, jak mam pójść w takim stanie?
-Idę po leki na zbicie gorączki, nie ma opcji, że dzisiaj gdzieś pójdziesz i tak gówno tam zrobisz. Jak wrócę, to do nich zadzwonię. Dasz radę tutaj sama przez kilkanaście minut? - Zapytał, a ja pokiwałam głową, rzucając mu bezgłośne. - Dziękuję. Gdy usłyszałam zamykające się drzwi od jego mieszkania, wstałam powoli. Bibi, która spała z nami na łóżku, podniosła główkę i spojrzała na mnie z wyrzutem, jakby właśnie obudziła ją z najlepszego psiego snu. - Śpij dalej słonko. Pogłaskałam ją i zawinięta w koc, przedarłam się przez sypialnie, wchodząc do łazienki. Popatrzyłam na siebie w lusterku nad umywalką i odkryłam, że rzeczywiście wyglądałam tragicznie. Nie wiedziałam, że idzie się, aż tak zmienić w jedną noc. Wczoraj gwiazda z wybiegu, a dzisiaj moje wory pod oczami wyglądały jak namalowane czarną kredką, oczy miałam czerwone i załzawione. Cała twarz była czerwona, jakby głowa miała mi zaraz wybuchnąć. Sebastian wyszedł w takim pośpiechu z mieszkania, że nie zdziwiłabym się gdyby już nie wrócił. On jednak rzeczywiście po kilkunastu minutach wtargnął do mieszkania, głośno z kimś rozmawiając.
-Ale mnie nie interesują wasze plany i ustalenia. Dzisiaj pani Jones nie przyjdzie i nawet nie ma opcji, że będzie inaczej. - Chłopak chwilę milczał i wszedł do salonu - Mówię przecież, że nie interesuje mnie, że wam się wszystko poprzesuwa, powtarzam ostatni raz, pani Jones nie przyjdzie. Jest chora i nie jest w stanie mówić, a tym bardziej grać cokolwiek. - Jego głos był oschły, przerażał. - Ale po co ta dyskusja, ja was tylko informuję, a nie pytam. A jeśli będziecie mieć jakieś pretensje, to Brad Mikeal będzie mógł pomarzyć, że zagram w jego kolejnym filmie. - Chłopak rozłączył się i schował telefon do kieszeni, popatrzył na mnie z uśmiechem.
-Nie musisz być taki niemiły?
-Przyniosłem ci leki, wszystko za ciebie załatwiłem, a ty mówisz mi, że jestem niemiły?
-Dla nich jesteś niemiły
Sebastian wyszedł po kilku godzinach, a ja zostałam sama. Mimo leków, głowa mi pękała, spałam i oglądałam seriale w kółko. Czas minął mi szybko, a Sebastian wrócił do mieszkania jeszcze zanim na dworze zapanował mrok, gdy wszedł przez próg, leżałam na kanapie i oglądałam jakiś głupi serial, kompletnie mnie nie interesował, ale nie wiedziałam co mogłabym już robić. Gdy tylko drzwi się otworzyły, wszedł on do pomieszczenia, trzymał w dłoniach dwie duże torby i uśmiechnął się szeroko.
-Jak tam się czujesz?
-Wciąż źle - odpowiedziałam, ale uśmiechnęłam się na jego widok. Mimo, że cały dzień spędził poza domem, wyglądał pięknie. Spędziliśmy razem cały wieczór, mocno go przytuliłam, jedząc tym samym makaron z pomidorami, który zaczął przygotowywać, gdy ja brałam kąpiel. Czułam się tragicznie, zasnęłam na jego klatce, podczas oglądania jakiegoś romansu, na który sama go namówiłam.