ZEVAHİR

38.BÖLÜM-ACILARA MAĞLUP

38.BÖLÜM-
ACILARA MAĞLUP...

"Siz... " dedim dudaklarımdan döküler her kelime dünyalar kadar ağırken içimde bulduğum son güçle devam ettim sözlerime. "Bekaretinizi verdiğiniz adamın sizi fahişe yerine koymasını kabul edebilir miydiniz?"

Hiç bir kadın bunu kabul edemezdi. Öyle değil mi? Tıpkı yıllardır benimde kabul edemediğim gibi.

"Kalbim ne kadar unutmak istesede aklım bunu bir türlü kabul etmiyor" dedim dudaklarım titrerken gözlerimden süzülen yaşları umursayamayacak haldeydim.

Arın'ın sözlerimle donuklaşan bakışları üzerimde tutunup kaldı. Bir an olsun üzerimden ayırmadığı karanlık gözlerinde sadece acı ve hüzün vardı.

Bana acımasını istemiyorum.

Kimsenin bana acımasını istemiyorum.

Tüm bunları anlatmamın tek sebebi artık içimde tutmak istemiyor olmamdı. Elimdeki kahveyi sıcak olmasına aldırmadan kafama dikip son yudumuna kadar içtim. Az önceki söylediğim her sözleri beynimde tartışmaya kapamıştım.

Biliyorum ki düşünmeye başladığım an hemen pişman olacaktım. Sindirella için saatin 12 yi geçmesi gibi birşeydi benim için bu gerçeklerin ortaya çıkması. Şimdiye kadar güzel olduğunu düşündüğüm herşey bal kapağına döneşmek üzeriydi.

Elimdeki fincanı aceleyle masaya bırakırken boğazımdan aşağıya inen sıcak kahve bile içimdeki hisler kadar yakıcı değildi.

Söylediklerimden ötürü büyük bir şok içerisine girmiş gibi olan Arın'a bir kez olsun bakmayarak ayağa kalktığımda "Benim için ilk seans burada bitti" dedim kesin bir dille.

Avaz hanımın konuşmasına fırsat vermeyen tavırlarım onu mecburen sessiz kalmaya iterken, bir ölünün tepkisizliğini taşıyan kocamın henüz yaşadığı şoktan çıkamadığı aşikardı.

Böyle olması benin işime geliyordu zira o an bana soracağı en ufak bir soruya bile tahammülü yoktu yüreğimin.

"Görüşmek üzeri" dedim ve çantamıda alıp yıllar önce hayatına girdiğim acelecilikle çıkıp gittim o odadan.

Ne ara dolduğunu bile anlayamadığım gözlerim görüş kalitemi sıfıra indirirken adım attığım yeri bile göremeyerek ilerlemeye devam ettim koşar adımlarla.

Adeta kaçıp gidiyordum. Yine bulduğum ilk fırsatta geçmişimi bir odada terk edip kaçıp gidiyordum.

Gelişi güzel adımlarım yerde sürünürken topuklu ayakkabılarımın sesleri doluyordu tekrar kulaklarıma.

Kalbim ağzımda atarken az önce söylediğim her bir söz ayrı ayrı nüfuz etti zihnime. Gerçeklerin ortaya çıkmasıyla bir nebze olsun rahatlarım zannetmiştim.

Belki azda olsa hafiflerdi omuzlarımdaki yük. Altında ezilip yok olduğum o enkazdan kurtarırdı biri beni.

Yada hiç değilse kendimle olan hesaplaşmama bir son verir ve yoluma bakabilirdim artık.