ZEVAHİR

39.BÖLÜM-SENİ KENDİME YA(SAKLADIM)

39.BÖLÜM-
SENİ KENDİME YASAKLADIM.

Üzerimdeki kıyafetler beğeniyle baktım. Lila çiçekli kısacık bir elbiseydi bu, o kadar kısaydı ki kalçalarımı zor kaparıyordu dahası hem göğüs kısmında hemde sırtında dekoltesi vardı.

Bu elbiseyi Arın'a sinir olupta hırsla alışveriş yaptığım şu bir haftada almıştım. Ne almamıştım ki? Ona sinirlendikçe alışverişe çıkmış gerekli, gerekmez bir sürü şey almıştım. Görür görmez aşık olmuştum aldığım elbiselerin çoğuna.

Doğrusu bu aralar aldığım tüm kıyafetler özellikle kocam olacak o hayvan herifin asabını bozmak için tasarlanmış gibi kısacıktı ve fazlasıyla cürretkardı.

Arın görse muhtemelen bu elbiseyi üzerimde parçalar beni bu şekilde asla çıkarmazdı dışarıya ama bilmiyordu.

Ondan uzakta kendi evimde geçirdiğim bir ayın haftanın ardında hala o boşanma duruşmasında ve sonrasında olanları düşünüyordum.

Mahkemeye gelmez zannetmiştim ama gelmişti. Gözlerimin içine bakmıştı. İkimizde geri adım atmazken koskoca mahkeme salonunda boşanmak istemediğini söylemişti gözlerimin içine bakarak. Hakimin verdiği kararla bir sonraki duruşmanın tarihi iki ay sonraya ertelenmişti.

Bu iki ayı birbirimize vakit ayırıp evliliğimiz için bir karara varabilelim diye vermişti hakim. Bir saatte çözülecek bir dava Arın yüzünden 2 ay daha uzamıştı.

Ona olan öfkem bir türlü dinmek bilmezken hayatımı onu pişman etmeye adamıştım. Ona benim kocam olarak kalmanın ne kadar kötü bir karar olduğunu en derinlerine kadar hissettirecektim.

Arın'ın tüm bunları yapmasının arkasında bir sebep olduğunu düşünüyordum. Hatta emindim. Yoksa o mahkeme salonuna asla gelmeyeceğini biliyordum.

Demek ki herşeyi tezgahlayıp avukatıyla tüm bunları planlamışlardı. Sahneyi kurduktan sonra oraya gelmiş pişkin pişkin bakmıştı gözlerimin içine.

Peki benden boşanmayarak eline ne geçmişti ki? Neden boşanmamakta bu kadar ısrarcıydı?

Bir insan neden sevmediği bir kadınla evli kalmak isterdi ki?

Duruşmanın üzerinden tam 3 hafta geçmişti. Kendimi eve kapattığım bir hafta, kendimi işlerime verdiğim bir hafta, kendimi alışverişe kaptırdığım bir hafta.

O gün ki konuşmamızdan sonra  bir daha görmemişti hiç beni. Bana huzursuzluk verdiğini düşündüğü için karşıma çıkmaktan kaçınıyordu.

Kendime hakim olduğum iki haftadan sonra içimdeki hasretine daha fazla dayanamayıp gizli gizli onu takip etmeye başlamıştım. Sanırım röntgenciliği seviyorum...

Beni çok öfkelendirmişti şimdi sıra bendeydi. Tüm o olaylatdan sonra ona güvenmem mümkün bile değildi elbetteki ona olan nefretin gayet diri bir şekilde bekliyordu bir köşede. Fakat o gece bana söyledikleri bir türlü aklımdan çıkmıyordu. Sözlerinin aksini kanıtlayavak bir şey nulamıyordum ne yazık ki.

Her bulduğum delil onun lehine olurken içimdeki tüm haklılık ateşlerini tek tek söndürüyordu. Belkide Arın gerçekten o gece beni fahişe yerine filan koymamıştı, inanmak istediğim herçek buydu. Hala kalbim knu affetmek için deli gibi atarken aklımın küçük, kaçık bir kısmı da ona hak vermeye başlamıştı. Fakat o xaman tüm bu çirkinlikleri kim yapmıştı? Kim lise li bir genç kızın gururunu incitmek için böyle adice bir oyjna kalkışırdı ki?  Yapbozun eksik parçaları kafamda bir türlü bulunamazken kalbimin sesini kulak verdim. 4 yıl sonra ilk kez kalbimi dinledim ve bişin bakalım o aptal kalbim neler yaptırıyordu bana!  İçimde hep Arını haklıgösterecek mahkemeler kırup ona bana karşı savınurken aynı zamanda haklı çıkmak için bir haftadır her gün peşine takılıp gittiği her yere kılık değiştirerek götürüyordu beni. Ah aptal kaşbim kırılmalara üzülmelere doymuyordu.