Ünlenmiş Aşk 💫❤️‍🩹🧡

29.Bölüm(Deli oğlan)

Salamun Alayküm(bir hocam böyle söylerdi. MSNXNXJJD aklıma geldi.)

Bölüme geçin benceeeee.

...

BÖLÜM ŞARKISI: Deli oğlan~Hadise

...

✨

Günler geçip birbirini kovalamıştı resmen. Tam on beş gün olmuştu.

Su ile Eren'i soracak olursanız...

Aralarında bir sıcaklık oluşmuştu.

Sanırım Su ona gerçekten alışmıştı.

Ben ve Ateş'i soracak olursanız.

Tık yok. Ateş'in tavırları bana çok garip geliyordu. Sanki çok yakın ama aynı zamanda da çok uzak. Ben ise kendimi çözemiyordum.

Yüreğimde fırtınalar kopuyordu.

Dışımda ise sakin bir surat.

Şuanı soracak olursanız. Tramvaydaydık.

Araçları bırakmıştık. Değişiklik olsun.

"Ay valla bu değişiklik bana iyi gelmedi." dedim. Tamam ben motor ile doğmamıştım ama motorcuğumu şimdiden özlemiştim.

"Ya sus sabahtan beri bıdı bıdı." dedi Reyhan.

"Reyhan'ın bu gergoluk şaka mııı???" dedi Su.

"Şaka. Buda şaka. Bizde şakayız." Reyhan biraz daha bizim aramızda kalırsa delirebilirdi. Ki deliriyordu da.

"Ya aman onu bunu bırakın acaba Erenle mi konuşsam?" noluyor Su. Noluyorrrr?? Daha iki gün önce sövüyordun bu çocuğa.

"Ay Eren'in batsın." dedim şakacıktan.

"Yaa Erenime laf yok." sahiplenme eki...

What dedin gülüm?

"Ohooo mümin bu Anka. Gençlik bitmiş bitmiş." Reyhan onu alaya alıyordu. Tamam komikti ama napsın.

"Evet şuna bak şuna. Birde sahiplik eki eklemiş." diye devam ettirdim onu.

"Ya dövücem şimdi sizi he." tabi tabi döversin Su.

"Aynen." dedi ve aferin bağımında onaylar işaretini yaptı.

"Biz kötüyüz aynen." dedim bende.

Güldük.

Birlikte gülüp birlikte ağlayabiliyorsanız gerçek arkadaşlıktı bu.

Özellikle birlikte ağlayabiliyorsanız kısmı çok önemliydi.

Önceki arkadaşlıklarımda onlar ağlıyordu. Ben ise kalbimin çığlıklarını susturuyordum. Çünkü anlatsam anlamayacaklarını biliyordum.

Anlatmayı da denemiştim aslında. Fakat konu benim dertlerime gelince olay kasvete, hüzüne, gereksiz şeylere bürünüyordu.

Anlatmaktan vazgeçiyordum.

Allah elbet yollarınıza ışık yakardı. Benimkine yakmıştı. Düzgün arkadaşlar bulabilmiştim.

Öncekilerden hep kazık yemiştim.

Zaten bir insan nasıl anaokulundan beri arkadaşlarından kazık yemeyi becerirdi ki?

REKORTMEN OLMUŞTUM BEN REKORTMEN.

O an birini hatırladım. Tramvayda kafamı cam tarafına çevirdim. Gözlerim doldu. Hızlıca sildim. Kimsenin görmesine gerek yoktu.