Elanın Karanlığı

27. Bölüm

"Babam değil acıtan, babalık kavramı. Çünkü tanımıyorum onu."

***
O an da duymak istemeyeceğim bir şey duydum. Kanım dondu. Nutkum tutuldu. Arkamı dahi dönemeden, oturduğum koltuğa çakıldım. Zaman dursun istedim.

Ama ne yazık ki gerçekti.

Mukaddes ablanın falından bir dediği ortaya çıkmıştı bile.

İşte şimdi oyun başlıyordu.

"Sen benim babam mısın?" Dedi Yaz, arkamda dururken.

Nutkum tutuldu. Kalbime bir hançer saplandı sanki. Arkamı bile dönecek cesareti bulamadım.

O, şaşkınlıkla ayağa kalktı. Afalladı. Bir bana, bir Yaz'a bakıyordu. Yutkundu. Tekrar bana baktı. Yardım dilendi. Gözlerinden çaresizlik akıyordu ve fakat ondan bir farkım yoktu.

"Anne!" Dedi Yaz, yüksek sesle. Gözlerimi yumdum. Yutkundum. Yavaşça ayağa kalktım. Yavaşça arkamı döndüm.

Kaşları çatık, hayretle bakıyordu.

Bu gerçek o küçücük bedenine o kadar ağırdı ki; kaldıramıyordu.

"Anne doğru mu?" Dedi, yine hayret dolu bir sesle. Cevap vermemek için gözlerimi yumdum. "Anne!" Sesi titriyordu. Ağladı, ağlayacaktı.

"Yaz!" Dedi O, korkuyla. Mahcuptu. Ürkekti.

"An-ne!" Dedi Yaz, titrek sesiyle. Burnunu çekti. Derin bir nefes aldım ve gözlerimi açtım. Gözlerinden yaş gelmişti. Sol gözümden bir damla yaş aktığında, sıcak havada sırtımdan terler akıyordu.

Arkasını döndü ve içeriye girdi. O, peşinden gittiğinde ben de ilerledim.

"Yaz dur! Dur, konuşalım. Lütfen!" Kara Gözlü Adam, kızına yalvarıyordu. Yaz durdu. Arkasını döndü. Mutfakta öylece kalakalmıştık.

"Sen benim babam mısın?" Diye sordu Yaz, korkuyla. Ona bakıyordu ama bakışlarını kaçırmak üzereydi. Bakmak istemiyordu. Konuşmak istemiyordu. Küsüp, dolaba saklanmak istiyordu.

"Biz bunu sana söylemek istiyorduk. Söylemek için çabalıyorduk. Ama nasıl söylenir bilemedik. Çok özür dile-" Saçma sapan sözlerini kestim.

"Evet, baban." Dedim. Yaz, bana baktı. Kaşları havalandı. Ağzı yarım açıldı ve tekrardan şoka girdi.

"G-gerçekten mi?" Diye sordu Yaz, nutku tutulmuş gibiydi. Yutkundu. Gözyaşlarımı silerken, başımı salladım.