Elanın Karanlığı

24 Mart 2023🫅🏻

~~~
                                            🫅🏻

"Geldi abi."

"İndi."

"Havaalanının önünde, bekliyor."

Telefonuma düşen bildirimlerle, mesajları okudum. Telefonumu kapatıp, kenara fırlattım. Yüzümde bir gülümseme vardı.

Geldi.

Tarih, 24 Mart 2023.

Bu şehre yeniden geldi.

Evine döndü.

Çalışma odamın camından etrafa bakarken, yüzümdeki gülümseyi düşündüm. Yıllar sonra ilk defa isteyerek bu şekilde gülüyordum. Elim, sakallarıma gitti. Sakallarımla oynamaya başladığımda; bu anın gerçek olduğunu biliyordum.

Ela gözlü sevgilim gelmişti.

Esra, Ankara'daydı.

Namık abinin teklifini kabul etmişti. Zordu, acıydı. Ama gelmişti. Korkularını, kalbindeki acısını bir kenara bırakmış; kızımla beraber gelmişti.

Artık bizim hastanemizde çalışıyordu. Ve benim biricik sevgilim; mükemmel bir doktordu.

Kızıl saçlarıyla ateş saçıyor, dik duruşuyla nefret dolu bakışlar atıyordu. En azından Naz'ın söyledikleri böyleydi. Adımı söylemiyor, benden nefret ediyordu. Yaşattıklarım yüzünden acı çekiyor, iğreniyordu.

Ama bilmediği bir şey vardı; ben.

Benim yeni hâlimi, karanlığımı bilmiyordu. Beni gördüğünde, tanıdığında bir kez daha nefret edecekti. Bir kez daha iğrenecek, bir kez daha ateş saçacaktı.

Çünkü o artık bambaşka birisiydi.

Benim gibi, o da değişmişti.

Fakat kalplerimiz, ruhlarımız ve gözlerimiz halen aynıydı. Aynı kalacaktı.

Gözlerimiz birbirine aitti; ela gözlü sevgilimdi.

Üstümdeki simsiyah takım elbiseme bakarken, artık kapkara olmadığımı anladım.

Karanlığa karışmış ruhum, karanlığa mahkum kalmış bedenim; artık kapkara değildi.

Ela yeniden gelmişti.

Yıllar önce kesilen ışıklar, yanmıştı.

Hayatım yeniden aydınlanmıştı.

Ve artık sadece hayatım aydınlık değildi. Mevsimim yazdı. Hep yaz olacaktı.

Mevsimim yaz, hayatım ışıklı. Rengarenk.

Çünkü ela geri geldi.

Ela, karanlığı aydınlatmaya geldi.

Ela gözlü sevgilim; 33 yaşındaydı. Doktordu. Kendi dilini, milletini yok saymış; yabancı bir yere yaşamaya gitmişti. Ait olmadığı sokaklarda olgunlaşmış, ait olmadığı dilde derdini anlatmaya çalışmıştı. Fakat dil de yabancıydı, insanlar da. Ait olmadığı, yabancı insanlarla beraber hayatına devam etmek istedi. Yepyeni arkadaşlıklar kurdu. Kızını büyüttü ve beni -Kahraman Prens'ini- unutmaya çalıştı. Yok saydı. Yaşanmamış saydı.

Hayatı, düzeni, yaşamı vardı. Kendi çapında inşaa etmeye çalıştığı yaşamı vardı ve fakat yabancıydı. Her şey. Bu ülkeden gittiği gün, ona her şey yabancıydı. Ela gözlü sevgilim sonra anne ve babasını kaybetti. Yabancı kaldı. Şimdi ait olduğu, tanıdığı kimse yoktu. Bir tek kızı vardı. Fakat kızı; gerçek kimliğini bilmiyordu.