Nie taki był plan

40. Niech wiedzą, że jesteś moja.

Trzy dni później

Ciotka wyjechała cztery godziny temu. Jej pobyt się przedłużył ze względu na list od mamy. Tata zostawił go u siebie na biurku. Nie sądził, że przyjdzie tam i zacznie węszyć i sprawdzać wszystko jak leci. Zawsze musiała wpychać nos w nie swoje sprawy. Taka już była. Odetchnęłam z ulgą, kiedy w końcu pojechała do siebie. Choć przekonanie jej nie było łatwe. Chciała z nami zostać i siedzieć nam na głowie i wesprzeć nas swoją mądrością. Nie oszczędziła negatywnych słów na zachowanie naszej matki. Nie mogłam tego słuchać ani ojciec też. Dlatego jestem mu wdzięczna, że zdołał ją przekonać, że damy radę i jak będziemy czegoś potrzebować to się odezwiemy.

Dzień po wyjeździe ciotki nasze telefony nie przestawały dzwonić. Każdy z rodziny chciał się dowiedzieć czy to prawda i jak sobie radzimy. Miałam dosyć i potem już je tylko ignorowałam. Nie miałam siły iść do szkoły i ojciec to rozumiał i nie robił mi o to problemów. Sam cierpiał, może i bardziej niż ja. Bo w końcu stracił swoją żonę, którą kochał i to jeszcze w tak niespodziewany sposób.

Louis dowiedział się następnego dnia. Zadzwoniłam do niego, nie mówiąc o co chodzi. Przyjechał i gdy tylko zobaczył nasze grobowe miny. Wiedział, że coś jest nie tak. Można było to zobaczyć w jego spojrzeniu. Ojciec przywołał go tylko gestem ręki, aby usiadł obok nas na kanapie po czym podał mu list.

Zmarszczył brwi i zaczął wzrokiem śledzić tekst. Gdy skończył jedyne co powiedział to "o kurwa" i przetarł rękoma twarz.

Jedno jest pewne przeczytanie tego listu zmieniło wszystko. Zmieniło nas i sprawiło, że zbliżyliśmy się do siebie jeszcze bardziej. Odzyskałam brata i ojca. Znów poczułam to wsparcie i bezpieczeństwo, które przy nich czułam. Z drugiej strony czy naprawdę musiało się stać to, abyśmy odzyskali to co straciliśmy lata temu? Czy gdyby było inaczej, też by się tak stało? Te pytania pojawiały się w mojej głowie i nie chciały ustąpić.

Westchnęłam i potrząsnęłam głową, aby odgonić te wszystkie myśli. Wsparłam się dłońmi o blat biurka i ostatni raz spojrzałam na siebie w małym lusterku. Niestety worków pod oczami nie udało mi się zatuszować, mimo że spróbowałam. Na pierwszy rzut oka było widać, że nie mało spałam od kilku dni.

- Julie, choć już! - z zamyślenia wyrwał mnie głos mojego brata. Zgarnęłam szybko torbę i zeszłam na dół. On i jego rodzina na jakiś czas przeniosła się do nas. Gdy razem z ojcem zastrzegliśmy się, że nie muszą tego robić i tak postanowili na swoim. Jednak z czasem cieszyłam się, że mam go obok siebie. Mogliśmy nadrobić stracony czas. Miałam okazję bliżej poznać jego partnerkę i urocze maleństwo, które wniosło wiele radości i harmidru do domu, który zawsze był cichy i ponury. Ojciec również złapał dobry z nią dobry kontakt. Był jej wdzięczny, że przejęła obowiązki w domu, a ja jej chętnie w tym pomagałam. Gdy on zaczynał gotowanie, to zawsze źle się to kończyło, dlatego zostawił to nam.

Wsiadłam do granatowej mazdy mojego brata i zapięłam pas akurat, kiedy zaczynał wyjeżdżać z naszego podjazdu. Dziś postanowił, że podwiezie mnie do szkoły, bo ma po drodze do pracy. Nie narzekałam, mimo że daleko pieszo nie mam, ale gdy się uprze ciężko go przekonać.

- Jak tam? - zagadnął zerkając na mnie kątem oka przy zmianie biegu.

- Normalnie. A jak ma być? - zerknęłam na niego.

- Wiesz, że gdybyś chciała pogadać to jestem?

- Tak, wiem. - odparłam przygaszona tonem.

Każdy z nas inaczej przeżywał zaistniałą sytuację. Nie potrafiłam o tym jeszcze otwarcie porozmawiać i cieszę się, że nie naciskano na mnie.