Kaybolan Çicekler

BÖLÜM 47

Yatağımda düşünerek geçirdiğim ve amaan salla gitsin deyip yattığım bir dört saatin ardından Suzan ablanın o naif sesiyle uyandım. Üstüme kırık beyaz bir elbise giydim. Kahverengi ince kemerini de taktıktan sonra saçlarımı tarayıp yine at kuyruğu yaptım. Hala yarısı kısa yarı uzun olduğu için gözüksün istemiyorum. Sonra Suzan abla ile sofrayı kurduk.

Onur ile dedoş yeni eve gelmişlerdi. Ben yatarken Onur işe gitmiş.
Çocuklar da odalarında ders çalışmışlar.
Güzel bir sofranın ardından büyük kapıdan içeri Bade ile Suzan abladan yaşça büyük bir kadın girdi içeri. Suzan abla
"Ya Allah bismillah" kısık sesle dediği için bir tek ben duymuştum, çok tatlı bu kadın ya!
İkimizde onlara doğru gidince Suzan abla
"Hoşgeldin görümce"
Deyip sarıldı, ama görümceyi bastırmıştı.
Kadın
"Hoşbulduğ gelin, habu kız kimdir?"
Eğilip elini öptüm.
Suzan abla
"Dedemin çocukluk arkadaşı vardı Agâh hatırlar mısın? Onun torunu, Onur'un da arkadaşı, benimde kızım." Dediğinde çok mutlu oldum.
Ahhh kalbe zararsın be kadın!

Badeyle Suzan abla da selamlaştıktan sonra içeri geçtik. Bu sırada çocuklar gelmiş hepsi halalarının elini öpmüştü.
Bade'yi selamlamıştılar.
Dede ile Onur da çalışma odasından çıktıklarında hala ile Bade dedenin elini öptüler.
Bade Onur'un yanına gidip
"Nasılsın Onur?" Dedi cilveli cilveli
Onur
"İyi" diye katı bir sesle söyleyince Bade sustu kaldı.
Dedoş
"Haydin sufraya gecek, çok acım" dediğinde herkes sofraya geçti.
Yemekler yenmeye başlanınca Bade
"Suzan yenge ellerine sağlık çok güzel olmuşlar."
Suzan abla
"Her şeyi Leyla kızım yaptı" dediğinde Bade bana sinirli bir bakış attı. Hayır bu kız ne kadar da kıskanç böyle.
Hala
"Yalçın, bu kız tam olarak kimdir? Ben hele çıkaramadım"
Yalçın dedoş
"Benim Agâh adında bir arkadaşım vardı ya hani, biz iflas eşiğindeyken yardım eden işte onun torunu" hala bir anda sevindi ve
"Ayyy demee! Ay hoş geldin kızım, deden nasıl? İyidir inşallah"
Diye bana ilk soğuk davranan kadın bir anda ısınıverdi.
Bende onun gibi gülen yüzle
"İyiler çok şükür halacım"
Hep beraber yemek yerken Onur'a telefon gelince kalkıp avluya gitti.
Bir süre sonra Bade
"Ben bir lavaboya gideyim" deyip o da kalktı.
Biz yemeğimizi yerken Suzan abla
"Kızım sarma kalmamış koyuver hadi" dediğinde bende kalktım.
Avluya çıktığımda kimse yoktu. Hemen mutfağa gideyim derken mutfaktan sesler geliyordu. İlk takmadan içeri gidecektim ki adımı duymam ile durdum.
Bade
"Leyla yüzünden bana bakımıyorsun demi?"
Onur
"Leyla ne alaka Bade, ben ne seninle olurum ne de Leylayla. Senin yüzünden Sevda öldü, ne yüzle gelip karşıma seni seviyorum dersin"
Bade
"Benim yüzümden ölmedi tamam mı? Gerçeği, seni aldattığını babana dedim diye bunları yapıyorsun. Biliyorum, inkar etme. Leyla'yı seviyorsun."
Onur
"Saçma sapan konuşup durma. Ben Leyla'ya hiç o gözle bakmadım bakmam da. Sende kafanda kurup da kıza bulaşiyim deme. Benim için Ahu ile Banu neyse senle Leyla da öyle"
Duyduklarım kalbimi kırsada belli etmeden uzaktan geliyormuş gibi boğazımı temizlenip içeri girdim. İkisine baktım
"Sarma koymam gerekiyor da" dedim ve elime maşayı alıp koymaya başladım. Bu sırada Onur gitmişti. Bade bana doğru gelip
"Leyla, sana açık konuşucam" dediğinde ona baktım.
Bade
"Eğer Onur'un peşindeysen şimdiden vaz, ne ayaksın bilmiyorum. Ne için burdasın bilmiyorum ama eğer yoluma çıkarsan ipini çekerim"
Histerikce gülüp
"Bana baksana sen ne dediğinin farkında mısın? Burda ben ve Onurdan söz ediyorsun. Saçmalamayı bırak ve bana bulaşma. Ha eğer bulaşıcam dersen o zaman gör bakalım kim kimin ipini çekiyor. Benim ne seninle ne de Onurla işim yok. Biz sadece arkadaşız. Bu kadar ve nokta. Bir daha karşıma böyle bir konu için gelme." Dedim ve hızla servis tabağını alıp çıktım. Sinirlerim bozuldu. Hem Onur'un dedikleri hemde bu kızın kendini bir şey sanması çok sinirimi bozdu.
Hayır ben kendimi ne sandıysam. Kardeşi gibi görüyormuş, beyfendiye bak.