Don't Mess With My Girlfriend

Chapter 68

Lost Memory

I was about to go down the stairs when I stopped because I heard the conversation between mom and dad, who were currently in the living room and were seriously talking about something.

"How's the process, Luiz? Ano ng balita sa kalagayan ni Reziah?" Seryusong tanong ni mama kay papa na kasalukuyan ngayong Seryuso ring naka tingin sa kaniya.

"For now, wala pa Siyang kahit anong update patungkol sa kalagayan ng anak natin, Luisa." Mahihimigan din sa boses ni papa ang pagiging seryuso niya ng sagotin niya ang tanong sa kaniya ni mama.

Teka, ano bang sinasabi nila mama? Kalagayan ko? Anong kalagayan ko? Maayos naman ako ah? Wala nga akong sakit eh?

"Nag aalala nako para sa kalagayan ng anak natin, luiz. P-paano kung malaman na niya ang patungkol sa naging trahedya noon? Papaano kung malaman na niya ang patungkol sa nawala niyang---" Hindi na natapos ni mama ang sasabihin niya ng putolin siya ni papa.

"Luisa. Don't worry about it, okay? Our daughter is strong. Kaya niyang lampasan lahat ng to. Naniniwala ako sa kakayahan ng anak natin. She's brave, at hindi ang kalagayan niya ang maaaring makakasira sa kaniya okay?" Marahan ang pagkakasabi non ni papa na tila ba Inaalo niya si mama, para hindi ito masyadong magalala.

Unti unting nag sink-in sa utak ko ang mga narinig ko sa naging paguusap nila mama at papa. Kumono't ang noo ko, at sandaling napahawak ako sa may sintido ko.

Trahedya noon?

Nawala sakin na ano?

Hindi ang kalagayan ko ngayon ang makakasira sa akin?

What the fvck? Tangina, Bakit wala akong maintindihan sa mga sinasabi nila?

Ano bang nangyari sakin? Ano bang nawala sakin ang tinutukoy ni mama? Ano bang meron sa kalagayan ko ngayon? Tangina, hindi ko alam! ni-wala nga akong maintindihan sa mga narinig ko eh!

"Na-nagaalala ako luiz! Please do something about it! Kausapin mo ang doctor, at sabihin mo sa kaniya na gawin niya ang lahat para lang bumalik na sa anak natin ang nawala sa kaniya!" Ito ang huling narinig kong sinabi ni mama kay papa, bago ako nag deri-deritso papasok sa loob ng kwarto ko.

Urghhh! Bakit ba bigla bigla nalang sumasakit tong ulo ko? Tsk, Nababaliw na ata ako.

Napaupo ako sa may kama dahil biglaang pagkahilo ko. Fvck! Ano bang nangyayari sakin?!

Napapikit ako at bigla nalang may pumasok na mga imahe sa utak ko.

"Simula ngayon, ikaw na ang reyna ko."

Sambit ng isang batang lalake sakin, habang hindi matanggal tanggal ang naka paskil na ngiti sa may labi nito.

"Huh? Ako ang reyna mo? Eh'di ikaw na ang hari ko?" Masayang sagot ko rin naman sa kaniya.

Tumango tango siya sakin at naglahad ng kamay sa harapan ko, habang naka ngiti parin sakin ng malapad.

Hahawakan kona sana ang mga kamay niya ng biglang may kung sinong Kumuha sa kamay ko.

"Ako ang hari mo, Tin tin. Hindi siya!" Singhal ng isa pang batang lalaking kumuha sa kamay ko.

Kumono't ang noo ko ng makita ko kung sino siya.

"Sander? Bitiwan mo nga ako! Hindi naman ikaw ang hari ko eh!" Singhal ko rin Naman sa kaniya.

Biglang nagbago ang ekspresyon ng mukha niya, na tila ba hindi nito nagustohan ang itinuran ko sa kaniya.