Shipper Leydi

Bölüm 50

Juliet Lovett

Önceden ablamla olan ilişkimiz çok daha farklıydı.

İkimiz de birbirimize yabancı gibiydik, ablam bana kendisini hiçbir zaman açmazdı.

Benden nefret ederdi.

Bu düşünce bana geçmişten gelen bir anıyı hatırlatıyor.

~
"Benimle bir işin mi var Juliet?"

Ablamın soğuk bakışlarla sorduğu soruya oldukça sevecen bir yanıt vermeye çalıştım. "Evet, mümkünse seninle vakit geçirmek istiyorum."

Bakışlarını benden çekti, balkonun direğine yaslanmışken manzarayı izlemeye geri dönmüştü. "Sir Abel ve Lord Meyer'le vakit geçirmen daha iyi değil mi? Benim yanımda sıkılırsın."

"Hayır, asla sıkılmam!"

Ben seninle beraberken hep mutlu oluyorum Miranda, bu yüzden lütfen kabul et.

"İstemiyorum."

Söylediği tek kelime nasıl bu kadar çok acıtabilir?

Netti ve ısrar etmemi istemiyormuş gibiydi, sessizce oradan uzaklaştım.

Bana çok uzaktı, ellerimi uzatsam bile ulaşamazdım ona.

Aramızdaki duvarlar çelikten bile daha sertti, yıkmaya çalıştıkça kanayan taraf ben oluyordum.

Aradan birkaç ay geçti, ablamla sıradan bir sohbetimiz bile olmuyordu.

Sonrasında Miranda Lovett, zehirlendi.

Ölümcül bir zehir içmiş olan ablam, yatakta öylece yatıyordu.

Ne yapacağımı bilemez hâldeydim, onun ölmesini istemiyordum, daha kendimi ona sevdirememiştim bile!

Onunla beraber yine tadı berbat olan kurabiyelerden yapmak istiyorum, tıpkı çocukken yaptığımız gibi.

Sırayla salıncakta sallanalım istiyorum, sonrasında beraber papatyalarla dolu yolda koşarız ve yarış yaparız.

Öncesinde eğlendiğimiz gibi yeniden eğleniriz.

Bu kadar erken olamaz abla! Bu kadar erken ölemezsin.

Yatağının yanına çöktüm, ağlarken bir yandan da bağırıyordum. "Abla, lütfen beni terk etme! Uyanmalısın ve bana iyi olduğunu söylemelisin!"

"Juliet?" Ablamın sesini duydum, biraz şaşkın bir ses tonu vardı.

Gözlerini açmıştı! Hayattaydı ve bana bakıyordu! "Abla, uyandın!"

Bana hoş bir gülümseme sundu, ilk defa böyle gülümsemişti. "Uyanmamı söyleyen sen değil miydin sonuçta?"

Bu kadar nazik olmasını beklemiyordum, şaşırdım ve utandım. "E-evet, teşekkür ederim!"

Neden teşekkür ettim ki şimdi?!! BEN TAM BİR APTALIM!

Ablam mutlu görünüyordu, bakışlarındaki o soğukluk kaybolmuş gibiydi.

Bir anlık cesaretle ona sarıldım, beni ittirmedi. Sonrasında Sir Abel'in uyarısıyla geri çekilmiştim.

Belki de ona sarılmam yanlıştı diye düşündüm.

Sonrasında ablam Sir Abel'ı umursamadan bana sarıldı, çok şaşırmıştım. Ondan beklemediğim biçimde davranıyordu.

Ve ben, bu değişimi sevmiştim.

Zamanla ablamla daha yakın olduk, her şey çok güzel ilerliyordu.

Yeniden kurabiye bile yapmıştık, bu sefer tadı lezzetliydi tabii.