Shipper Leydi

Bölüm 29

Medya: Kont George Lovett (Miranda ve Juliet'in babası)

1 hafta sonra

Her şey sakince ilerliyordu.

Juliet'e balodan bahsettim ve o da kesinlikle gitmememiz gerektiğini söyledi.

Şimdi ise baloda giyebileceğimiz güzel kıyafetlere bakıyoruz.

Tabii ki de Juliet'i ikna ettim, tersi düşünülebilir miydi ki?!

"Ablacığım, gidersek sorun çıkmayacak değil mi? Babamız öğrenirse bize kızmaz mı?"

Manipülatif bir ses tonuyla Juliet'e cevap verdim. "Babamız baloya gittiğimizi öğrenmeyecek merak etme. Bu balo maskeli bir balo, herkesin kimliği gizli olacak. Kimse bir başkasına kim olduğunu söyleyemez yani."

Bir süre düşündü. "Ya bizi orada tanırsa?"

Onun için de bir şeyler düşündüm tabii ki.

Hahahahahaha!

(Miranda) "Merak etme, babacık baloya gelemeyecek zaten."

Korku dolu gözlerini bana dikti. "Ablacığım, babama kötü bir şey yapmayacaksın değil mi?"

Hayır, öyle bir şey yapmayacağım.

Sadece içeceğine uyku ilacı katıp tüm gece uyumasını sağlayacağım.

(Miranda) "Ne zaman kötü bir şey yaptığımı gördün ki bebeğim?"

(Juliet) "Peki."

Bu soruma cevap değildi aslında!

***
Kıyafetlerimizi ayarladık ve çoktan akşam olmuştu.

Babacığa küs olduğum için onunla beraber tatlı yemedim ve odama geçtim.

Odama geçer geçmez hizmetçilerin kapattığı perdeleri açtım.

Alden aşkım gelebilir sonunda!

Ama böyle düşünsem bile boşuna sanırım, çünkü Alden ilk gelişinden sonra bir daha hiç gelmedi.

"Bir sonraki gelişime kadar kafayı yeme, tamam mı Alara?" dememiş miydi bu adam?

Öyleyse neden bir daha yüzünü göstermedi?

KAFAYI YİYECEĞİM ŞİMDİ!!!

Yatağıma doğru sinirle yürüdüm ve yastığa kafamı gömerek öylece bekledim.

Bazen Alden benimle oyun oynuyormuş gibi hissediyorum.

Pencerem tıklatıldı, öfkeli Miranda modundan mutlu Miranda moduna çok hızlı bir geçiş yapmıştım.

Eveettt, Alden'ciğim geldi!!

Hızlıca gidip pencereyi açtım ve Alden'in odama girmesine izin verdim.

"Yollarımı mı gözlüyordun, ne bu heyecan?"

Alaycı ses tonu sinirimi bozdu. "Yoo, hiç de öyle bir şey yok. Seni hiçbir şekilde beklemedim."

Kahkaha attı. "Bu bir yalan."

Ya ben bunun yeteneğinden bıkmaya başladım ama!

Bıkmış bir ifadeyle sordum. "Bazen yalanlarıma kanmayı denesen olmaz mı?"

Düşünür gibi bir ifade yaptı. "Hmmm, hayır."

Kaşlarımı çattım ama o sözlerine devam ettiğinde yüzüm yumuşamıştı. "Sadece senin yanındayken yalanları anlayabildiğimi açıkça gösterebiliyorum ve bu özgürlük, açıkçası hoşuma gidiyor."